Witold Hulewicz

Ps.„Olwid” i „Grzegorz”(ur.26 listopada 1895 w Kościankach,zm.12 czerwca 1941 w Palmirach)polski poeta,krytyk literacki,tłumacz i wydawca.Syn Leona Hulewicza,wielkopolskiego ziemianina i Heleny z Kaczkowskich,pianistki.Witold miał trzy siostry i trzech starszych braci,Jerzego,Bohdana i Wacława.Uczęszczał do progimnazjum w Trzemesznie oraz gimnazjum w Śremie gdzie zdał maturę.Był członkiem skautingu i kółka samokształceniowego Towarzystwa Tomasza Zana.Podczas I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej i skierowany na front francuski,po powrocie do Poznania w 1918 r.(zamierzał kontynuować studia humanistyczne) i po wybuchu powstania wielkopolskiego walczył po stronie powstańców wraz z porucznikiem Jasnochem organizował pierwszą kompanię łączności;z powstania wyszedł w stopniu kapitana.Dalsze studia kontynuował na Uniwersytecie Poznańskim i na Sorbonie w Paryżu.Witold Hulewicz był współwydawcą„Zdroju”,dwutygodnika literackiego utworzonego wraz z braćmi Jerzym i Bohdanem,przy wsparciu Stanisława Przybyszewskiego.W 1916 r.w Poznaniu założyli Spółkę Wydawniczą„Ostoja”,pismo zaczęło wychodzić od 1917 r.Utrzymało się tylko do 1922 r.popadło w długi i na ich pokrycie Hulewiczowie zmuszeni byli sprzedać majątek rodowy Kościanki koło Strzałkowa(12 km na południowy wschód od Wrześni).Jeszcze w roku 1921 wraz z bratem Jerzym byli inicjatorami utworzenia poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich.Jako poeta Witold Hulewicz pozostawał pod wpływem ekspresjonistów,publikował swoje wojenne utwory w„Zdroju”,wydane potem w 1921 r.tomiku liryków Płomień w garści,w 1927 r.opublikował powieść biograficzną o Beethovenie Przybłęda Boży,tłumaczył m.in.Tomasza Manna,Johanna Goethego,a najwięcej –swego przyjaciela,poznanego podczas spotkania w Szwajcarii poezji Rainera Rilkego.W 1925 r.namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia z Warszawy do Wilna jego teatru-laboratorium„Reduta”.W klasztorze pobazyliańskim w Wilnie odkrył pomieszczenie,w którym władze carskie więziły filomatów,w tym młodego Mickiewicza;urządzał tam„Literackie Środy”.Był współzałożycielem(z Czesławem Jankowskim i Władysławem Zahorskim) i sekretarzem wileńskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich.Od grudnia 1927 r.był kierownikiem programowym Rozgłośni Wileńskiej Polskiego Radia(piątej uruchomionej w Polsce).Po ostrym konflikcie ze Stanisławem Catem-Mackiewiczem przeniósł się do Warszawy.Od 1935 do 1939 r.był w Warszawie szefem Działu Literackiego Polskiego Radia.Hulewicz jest autorem pierwszego dramatu napisanego specjalnie dla Teatru Polskiego Radia:Pogrzeb Kiejstuta.Napisał także opracowanie teoretyczne na temat tej formy radiowej pt.Teatr wyobraźni.Podczas II wojny światowej był redaktorem naczelnym wydawanego w Warszawie konspiracyjnego pisma„Polska Żyje”.2 września 1940 został aresztowany przez Niemców,prowadzenie pisma objął wówczas jego brat Jerzy.12 czerwca 1941 Witold Hulewicz został rozstrzelany w Palmirach.Pochowany jest na cmentarzu w Palmirach.Jego brat Jerzy zmarł 1 lipca 1941 zaraz po tym,jak dotarła do niego wieść o rozstrzelaniu Witolda.Był żonaty ze Stefanią z Ossowskich;jego żona została aresztowana 2 dni po nim i była więziona w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück(po śmierci męża i powrocie z obozu wyszła za mąż za Tadeusza Przypkowskiego,zmarła w roku 1983).Poezje Witolda Hulewicza ukazały się jeszcze w czasie wojny w wydanej w 1942 r.pod redakcją Czesława Miłosza podziemnej antologii Pieśń niepodległa,obok poezji Baczyńskiego,Staffa,Słonimskiego,Tuwima,Broniewskiego i innych.W 1930 r.odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.W stulecie urodzin Hulewicza,w 1995 r.Zarząd Oddziału Warszawskiego Związku Literatów Polskich i Oficyna Literatów i Dziennikarzy„Pod Wiatr”ustanowiły doroczną nagrodę jego imienia,przyznawaną podczas Warszawskiej Jesieni Poezji.Na podstawie jego prozy nakręcono kilka filmów fabularnych i dokumentalnych,np."Bliznę"Kieślowskiego.W roku 2003 Agnieszka Karaś wyreżyserowała w koprodukcji polsko-niemieckiej film biograficzny"Inny.Życie Witolda Hulewicza".