czwartek, 29 czerwca 2017

Zygmunt Perz

Ur.13 kwietnia 1930 w Zielonej górze koło Obrzycka polski jezuita,profesor,wykładowca Bobolanum,w latach 1979-1985 prowincjał Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego.
Życiorys
Urodził się w miejscowości Zielona Góra w gminie Obrzycko w 1930 r.Przed wojną ukończył trzy klasy szkoły podstawowej,w czasie wojny uczył się pod okiem ojca.Po wojnie ukończył gimnazjum w Szamotułach,a liceum w Poznaniu,gdzie zdał maturę.9 września 1951 wstąpił do jezuitów.Odbył dwuletni nowicjat w Kaliszu.Następnie studiował na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego,gdzie w 1956 r.uzyskał licencjat z filozofii.W latach 1956-1960 studiował na Bobolanum w Warszawie,zakończone licencjatem z teologii.Następnie studiował na KUL,gdzie w 1963 r.obronił pracę doktorską z teologii moralnej,zrealizowaną pod kierunkiem docenta Władysława Poplatka.Od roku 1963 rozpoczął działalność akademicką.Początkowo na stanowisku profesora nadzwyczajnego Bobolanum,a w latach 1968-1971 również w Akademii Teologii Katolickiej jako adiunkt.W 1971 r.wyjechał na roczny staż naukowy do Rzymu,gdzie studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim.W latach 1968-1970 oraz 1975-1979 pełnił funkcję rektora kolegium w Warszawie.W 1979 r.mianowany prowincjałem Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego.Funkcję tę sprawował do 1985 r.następnie powrócił do pracy akademickiej.W latach 1974,1983 i 1995 uczestniczył w Kongregacjach Generalnych Towarzystwa Jezusowego.Od 1989 do 1994 r.był kapelanem Aresztu Śledczego przy Rakowieckiej w Warszawie.

Michał Życzkowski

Ur.12 kwietnia 1930 w Krakowie,zm.24 maja 2006 w Krakowie profesor mechaniki stosowanej na Politechnice Krakowskiej,członek rzeczywisty PAN,PAU,korespondent Austriackiej Akademii Nauk.Syn Józefa Życzkowskiego.Specjalista w dziedzinie teoria plastyczności,reologii,stateczności i optymalnego kształtowania konstrukcji oraz matematyki stosowanej.Wypromował 29 doktorów,spośród nich 11 uzyskało stopień doktora habilitowanego a 5 tytuł naukowy profesora.
Kariera
W 1955 r.uzyskał stopień doktora nauk technicznych(pierwszy doktor wypromowany w Politechnice Krakowskiej)a w 1959 r.dyplom Imperial College London.W 1960 r.otrzymał stopień doktora habilitowanego za prace z teorii pełzania,w 1962 r.tytuł profesora nadzwyczajnego,a w 1969 r.tytuł profesora zwyczajnego.W 1970 r.został profesorem wizytującym University of Massachusetts Amherst(UMASS).Od 1973 r.był członkiem korespondentem PAN,a od 1989 r.członkiem rzeczywistym PAN.W 1993 r.został profesorem wizytującym we Wspólnym Centrum Badawczym,Ispra we Włoszech.Od 1991 r.członek czynny PAU.W 1995 r.otrzymał tytuł doctor honoris causa Politechniki Krakowskiej.Od 1997 r.był członkiem Austriackiej Akademii Nauk.
Publikacje
Autor(lub współautor)294 publikacji,autor monografii"Obciążenia złożone w teorii plastyczności"(PWN 1973 r.)oraz"Combined Loadings in the Theory of Plasticity",(PWN-Nijhoff 1981 r.)Współautor 10 książek zespołowych w tym monografii"Nośność rozdzielcza w teorii plastyczności",PK,Kraków 1998 r.Członek rad redakcyjnych czasopism"Structural Optimization","International Journal of Plasticity","International Journal of Mechanical Sciences"oraz Zeitschrift für Angewandte Mathematik und Mechanik(ZAMM),członek honorowy Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej.

Jan Suzin

Właściwie Zenon Suzin(ur.12 kwietnia 1930 w Warszawie,zm.22 kwietnia 2012 tamże)polski prezenter telewizyjny i architekt.Syn architekta Leona Suzina i Heleny Mucharskiej.Miał charakterystyczny głos o niezwykłej barwie niski,matowy,aksamitny,lekko nosowy.
Życiorys
Z wykształcenia architekt,absolwent(1952 r.)Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.Na początku lat 50 był jednym z członków zespołu projektującego warszawski MDM.W 1956 roku razem z ojcem Leonem przygotował projekt rekonstrukcji i odbudowy warszawskiego kościoła garnizonowego przy ul.Długiej.
Praca w TVP
Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczął w połowie lat 50.Jako dwudziestopięcioletni architekt wziął udział w 1955 r.w konkursie ogłoszonym przez TVP na spikera telewizyjnego.Informację przeczytał w gazecie"Express Wieczorny".Był to pierwszy konkurs na spikerów(w Polsce telewizja istniała w tym czasie zaledwie 4 lata).W trójstopniowym konkursie brano pod uwagę obok aparycji poprawność dykcji, najomość języków obcych,walory intelektualne i refleks.Wraz z Eugeniuszem Pachem został wybrany spośród 2000 kandydatów na stanowisko odpowiadające dzisiejszemu prezenterowi.Zwyciężył dzięki odpowiedzi,jakiej udzielił Adamowi Hanuszkiewiczowi,gdy ten zaproponował wypełnienie ewentualnej dziury w programie.
 
Mam dla państwa dobrą wiadomość zagaił.Po przerwie szykujemy rzecz,która na pewno się państwu spodoba.Otóż Telewizja Polska kupiła w Paryżu serię filmów specjalnie dla panów,które będziemy nadawać codziennie w godzinach wieczornych.
 
Pierwszy dyżur spikerski miał 26 listopada 1955,a ostatni dokładnie 41 lat później,czyli 26 listopada 1996 roku.Wtedy też przeszedł na emeryturę.
 
Pierwszy dyżur miałem 26 listopada 1955 roku,a ostatni 26 listopada 1996 r.Edyta,odchodząc,zrobiła wieczór pożegnalny,ja zdecydowałem,że wyjdę po cichu.Na zakończenie dyżuru powiedziałem jak zwykle"życzę państwu dobrej nocy",wyszedłem ze studia i już nie wróciłem.Jan Suzin
 
 
Był jednym z dwóch pierwszych(obok Eugeniusza Pacha)lektorów TVP;wystąpił w pierwszym wyemitowanym programie,nadawanym wówczas z Doświadczalnego Ośrodka Telewizyjnego przy ul.Ratuszowej w Warszawie.Zapowiedział wtedy francuską komedię"Wakacje pana Hulot"z Jacquesem Tati w tytułowej roli.Na początku lat 70 był prezenterem Dziennika Telewizyjnego,przez cały czas pracy w TVP był spikerem.
 
Starałem się mówić do jednego człowieka.Siedząc przed mikrofonem,ani na chwilę nie wolno sobie wyobrażać,że mówi się do milionów.Tylko w ten sposób przechodzi się przez ekran.Jan Suzin
 
 
Był konferansjerem na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.Wielokrotnie składał widzom życzenia noworoczne,najczęściej w duecie z Edytą Wojtczak.Na czterdziestolecie TVP zostali wybrani parą najbardziej lubianych postaci z ekranu.Czasami prowadził programy rozrywkowe,np.„Dobry wieczór,tu Łódź”.Jako lektor czytał teksty filmów(głównie westernów) i programów popularnonaukowych,m.in.materiały do„Sondy”.Zawodu lektora uczył się sam,a pierwszym filmem z kilku tysięcy,który przeczytał,był radziecki dramat"Ziemia"Dowżenki.W latach 90 czytał dla prywatnych firm,takich jak Elgaz,NVC,Fan Media.Zajmował się także czytaniem filmów w Studio Eurocom na zlecenie Polsatu i Polonii 1.Występował też w polskich filmach,głównie grając role samego siebie.Słynął z nienagannych manier,znajomości wielu języków obcych oraz zamiłowania do lotnictwa.
 
Był człowiekiem dystyngowanym.Miał miłą powierzchowność,piękny głos,imponował wysoką kulturą osobistą,ale zawsze pozostawiał między sobą a rozmówcą odrobinę dystansu.wieloletni dyrektor TVP2 Zbigniew Napierała
 
 
Był jednym z niewielu prezenterów,którzy nie musieli występować w mundurach w stanie wojennym.Już na emeryturze w nielicznych wypowiedziach dla mediów ubolewał nad kondycją współczesnej telewizji i wszechobecnymi reklamami.W domu nie miał telewizora.Był aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kazimierza Dolnego.Zmarł w warszawskim szpitalu,po długiej i ciężkiej chorobie.Uroczystości pogrzebowe Jana Suzina odbyły się 26 kwietnia 2012 w Kościele św.Karola Boromeusza.Pochowany został na warszawskich Starych Powązkach.Jego mieszkanie znajdowało się na Saskiej Kępie.
Życie prywatne
Jego pradziadkiem był filareta Adam Suzin.Ojcem zaś prof.Leon Marek Suzin,podchorąży w wojnie 1920 roku,architekt,wykładowca przedwojennej Politechniki Warszawskiej,odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w bitwie nad Bzurą w 1939 r.Jan Suzin i Irena Dziedzic poznali się w połowie lat 50.Planowali wspólną przyszłość,ale ostatecznie ich związek rozpadł się.Jego żoną była aktorka Alicja Pawlicka,którą poznał podczas realizacji jednego z Teatrów Telewizji.
Nagrody i wyróżnienia
  • 1967 r.Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
  • 1969 r.Złoty Ekran'68 -dla indywidualności telewizyjnej roku
  • 1972 r.nagroda Komitetu ds.PRiTV za osiągnięcia w pracy spikera telewizyjnego
  • 1992 r.laureat Super Wiktora(wraz z Edytą Wojtczak)za całokształt twórczości
  • 1993 r.Laureat Wiktora
  • 2002 r.Statuetka"Gwiazda Telewizji Polskiej"za wysoką kulturę dziennikarską
Role filmowe
  • 1960 r."Szczęściarz Antoni"jako pan młody w USC
  • 1962 r."Wielka,większa i największa"jako spiker TV
  • 1971 r."Samochodzik i templariusze"jako dziennikarz przeprowadzający wywiad z Brodaczem
  • 1971 r."Nie lubię poniedziałku"jako spiker TV
  • 1976 r."Brunet wieczorową porą"jako spiker TV
  • 1986 r."Tulipan"jako Jan Suzin,klient szewca
  • 1988 r."W klatce"jako Jan Suzin
  • 1989 r."Konsul"jako spiker TV
  • 2005 r."1409.Afera na zamku Bartenstein"jako Narrator(rola głosowa)
Role w Teatrze Telewizji
  • 1982 r."Długie pożegnanie"według Chandlera jako policjant
Role teatralne
  • 1990 r."Bez seksu proszę"jako komentator tv,Teatr Syrena,Warszawa
  • 1995 r."Bez seksu proszę"jako komentator tv,Teatr Nowy im.Gustawa Morcinka,Zabrze
Ciekawostka
Na przełomie 1944 i 1945 r.Jan Suzin z ojcem Leonem otrzymali do przechowania sztandar,który umieścili w tulei i ukryli w grobowcu rodzinnym Suzinów na Powązkach.Zgodnie z przekazem osób,które opiekowały się sztandarem miał on należeć do jednego z oddziałów Armii Krajowej działających na Wileńszczyźnie.Sprasowany,owinięty wstęgą,włożony do łuski,zalakowany i zaspawany,w mosiężnej tulei sztandar przeleżał w grobowcu rodziny Suzinów blisko 60 lat.W 2009 r.podczas przebudowy grobowca sztandar wydobyto i przekazano Muzeum Wojska Polskiego.Po wyjęciu z tulei i jego rozwinięciu okazało się,że jest to sztandar 6 Pułku Ułanów Kaniowskich.

Krzysztof Berbeka

Ur.11 kwietnia 1930 w Pińsku,zm.1 kwietnia 1964 w Zurychu polski alpinista i taternik,ratownik górski,przewodnik tatrzański.W latach 1960–1971 należał do niego wysokościowy rekord Polski.Od czwartego roku życia mieszkał w Mszanie Dolnej,uczył się w liceum ogólnokształcącym w Rabce.Po maturze przeniósł się do Zakopanego i aktywnie zaczął uprawiać wspinaczkę górską.W 1952 r.po złożeniu przyrzeczenia został ratownikiem tatrzańskim,brał udział w ponad 200 wyprawach ratunkowych i przetransportował ok.200 poszkodowanych osób.Był też licencjonowanym przewodnikiem tatrzańskim,instruktorem taternictwa,narciarstwa i ratownictwa górskiego.Krzysztof Berbeka uczestniczył w wielu wyprawach w Alpy(1957 r.brał udział w słynnej akcji ratunkowej na Eigerze,1964 r.)Hindukusz(1960 r.) i Kaukaz(1958,1961 r.)Zmarł na skutek urazów i odmrożeń,jakich doznał podczas wypadku 18 marca 1964 r.w czasie zejścia z Dent d’Hérens.Pochowany został na nowym cmentarzu w Zakopanem przy ulicy Nowotarskiej.W 1965 r.Krzysztof Berbeka został wybrany patronem Grupy Podhalańskiej GOPR.Ojciec himalaistów:Macieja Berbeki(ur.1954 r.zaginął 6 marca 2013 na Broad Peak)oraz Jacka Berbeki(ur.1959 r.)Jego brat,Ryszard,jest przewodnikiem tatrzańskim.