środa, 22 listopada 2017

Roderyk Lange

Ur.5 października 1930 w Bydgoszczy,zm.16 marca 2017 w Saint Helier,Jersey polski etnolog,antropolog tańca,choreolog.Doctor honoris causa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie(2016 r.)
Życiorys
Studium tańca(od 1946 r.)w szkole Urszuli Gryglewskiej w Bydgoszczy i (1952-1954)w zespole Marceli Hildebrandt-Pruskiej przy Filharmonii Poznańskiej,(1959 r.)studium w zakresie analizy i notacji ruchu oraz tańca(system Labana)w Folkwang Hochschule w Essen w Niemczech,u profesora Albrechta Knusta.Otrzymał(1965 r.)dyplom magisterski w zakresie etnografii na Uniwersytecie Wrocławskim,kończąc tu studia rozpoczęte(w 1956 r.)na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu(UMK).W latach 1954-1967 prowadził intensywne badania terenowe nad folklorem tanecznym,a także koordynował akcję zbierania folkloru tanecznego w Polsce.W 1959 r.zorganizował Dział Tańca w Muzeum Etnograficznym w Toruniu.Wykładał(1958-1967)kinetografię i etnologię tańca na Pedagogicznym Studium Tańca(CPARA)w Warszawie,(1965-1967)etnologię tańca w katedrze Etnografii UMK w Toruniu,gościnnie(1959 i 1965 r.)w Folkwang Hochschule w Essen.Od 1967 roku pracował poza granicami Polski.Równolegle z rozległą pracą dydaktyczną,działalnością publikacyjną i wydawniczą,kontynuował badania terenowe nad kulturą tańca m.in.w Indonezji,Melanezji,Egipcie oraz wśród Słowian Południowych.Starszy wykładowca(1967-1972)w Laban Art of Movement Centre w Addlestone,założyciel(1971 r.) i (do 2003 r.)kierownik Centre for Dance Studies na wyspie Jersey i redaktor periodyku„Dance Studies”(1976-1996).Otrzymał(1975 r.)doktorat z etnologii i uzyskał(1977 r.)habilitację w tym zakresie na Polskim Uniwersytecie Na Obczyźnie(PUNO)w Londynie;(1979 r.)profesor PUNO.Wykładał na PUNO etnografię(1977-1992),oraz antropologię tańca w Queen’s University w Belfaście(1975-1982),w London University Goldsmiths' College(1976-1993),na Uniwersytecie w Edynburgu i innych uczelniach.Profesor(od 1989 r.)Uniwersytetu im.Adama Mickiewicza w Poznaniu.Założyciel(1993 r.) i dyrektor Instytutu Choreologii w Poznaniu.Redaktor(od 1999 r.)rocznika„Studia Choreologica”.
Publikacje
Jest autorem prac z zakresu antropologii tańca,metodyki badań Etno choreologicznych i kinetografii,m.in.:
  • Taniec ludowy w pracach Muzeum Etnograficznego w Toruniu.Metoda pracy i kwestionariusz(1960 r.)
  • The Nature of Dance(1975 r.)
  • Podręcznik kinetografii(1975 r.1995 r.)
  • Tradycyjny taniec ludowy w Polsce i jego przeobrażenia w czasie i przestrzeni(1978 r.2012 r.)
  • O istocie tańca i jego przejawach w kulturze.Perspektywa antropologiczna(1988 r.2009 r.)
  • Roderyk Lange o tańcu.Wybrane wywiady,wzmianki prasowe i artykuły(2013 r.)
  • oraz kilkudziesięciu artykułów i recenzji w języku angielskim,niemieckim i polskim
Członkostwo
Członek wielu towarzystw naukowych m.in.:
  • Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego(1955 r.)
  • International Council for Traditional Music(1960 r.)(przewodniczący sekcji Etno choreologicznej 1986-1992)
  • Fellow Royal Anthropological Institute w Londynie(1974 r.)
  • Conseil International de la Danse UNESCO(1976 r.)
  • Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie w Londynie(1980 r.)
  • Polskie Forum Choreologiczne (założyciel i prezes 2009-2014)
Odznaczenia
  • Odznaka Honorowa Miasta Poznania(1989 r.)
  • Nagroda i Medal im. Oskara Kolberga(1990 r.)
  • Kawaler Orderu Sztuki i Literatury(Francja, 2005 r.)
  • Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis(2013 r.)

Tytus Krawczyc

Tytus Arkadiusz Krawczyc(ur.5 października 1930 w Sielawiczach w pow.słonimskim)generał dywizji pilot Wojska Polskiego,poseł na Sejm PRL VI kadencji.Do Wojska Polskiego wstąpił na ochotnika.Od 10 października 1948 w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie.Ukończył również Akademię Sztabu Generalnego WP(1960-1964),Wyższy Kurs Akademicki w Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino(1971 r.)Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Związku Radzieckiego w Moskwie(1973-1975),Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie(1984 r.)Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie w 1950 r.był kolejno:pilotem-instruktorem w 4 eskadrze szkolnej bazującej na lotnisku w Ułężu(1950-1951),dowódcą klucza w 8 eskadrze szkolenia podstawowego w Białej Podlaskiej(1951-1955),zastępcą dowódcy 4 eskadry lotniczej ds. wyszkolenia(1955-1957),dowódcą 2 eskadry w 58 pułku szkolno-bojowym w Dęblinie,zastępcą do spraw liniowych dowódcy 58 pułku szkolno-bojowego(1964-1965),dowódcą 61 pułku szkolno-bojowego w Nowym Mieście nad Pilicą(1965-1968),dowódcą 2 pułku lotnictwa myśliwskiego„Kraków”w Goleniowie(1968-1970),dowódcą 2 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego w Pile(1970-1973),zastępcą szefa sztabu Wojsk Lotniczych(1975 r.) i zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw liniowych(1975-1977).29 lipca 1977 objął dowództwo 4 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku.12 maja 1983 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Wojsk Lotniczych w Poznaniu,które piastował do 4 września 1989.15 września 1989 powołany został na stanowisko attaché wojskowego i lotniczego przy Ambasadzie RP w Budapeszcie.W marcu 1993 r.przeszedł w stan spoczynku pożegnany oficjalnie przez ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza.W latach 1972-1976 poseł na Sejm PRL VI kadencji z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.W okresie 1986-1990 członek Komitetu Centralnego PZPR.Jako pilot spędził w powietrzu 3520 godzin,w tym 1712 godzin na samolotach odrzutowych.Posiada klasę mistrzowską pilota wojskowego.Latał na samolotach:UT-2,Po-2,Jak-11,Jak-18,Junak-3,TS-8 Bies,TS-11 Iskra,Lim-1,UTMiG-15,Lim-2,Lim-5,Lim-6 bis,MiG-21(wersje MiG-21F-13,MiG-21R,MiG-21MF).Zasłużony Pilot Wojskowy PRL(1978 r.)odznaczony także Orderem Sztandaru Pracy I klasy(1988 r.)Krzyżem Komandorskim(1981 r.) i Oficerskim(1971 r.)Orderu Odrodzenia Polski,Złotym Krzyżem Zasługi(1965 r.)sowieckim Orderem Czerwonej Gwiazdy(1984 r.)oraz wieloma innymi odznaczeniami.
Awanse
  • chorąży 3 IX 1950
  • podporucznik 8 VI 1951
  • porucznik 9 III 1953
  • kapitan 5 XII 1955
  • major 12 X 1962
  • podpułkownik 12 X 1966
  • pułkownik 12 X 1970
  • generał brygady 9 X 1980(nominację wręczono 11 XII 1980)
  • generał dywizji 24 IX 1983

Mieczysław Czechowicz

Ur.28 września 1930 w Lublinie,zm.14 września 1991 w Warszawie polski aktor teatralny,kabaretowy,filmowy i telewizyjny,trzykrotny laureat Srebrnej Maski w plebiscycie„Expressu Wieczornego”na najpopularniejszych aktorów telewizyjnych w latach 1962-1964.
Życiorys
Oczarowany inscenizacją"Zemsty"Aleksandra Fredry,postanowił zostać aktorem.Podjął naukę w lubelskim Studium Dramatycznym,jednocześnie asystował w Teatrze Muzycznym(1949-1950),gdzie jako chórzysta wystąpił w kilku operetkach.W latach 1950-1951 był związany z Teatrem Dramatycznym w Szczecinie.Na dużym ekranie zadebiutował w 1953 roku w filmie w reżyserii Aleksandra Forda"Piątka z ulicy Barskiej".W 1954 r.ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną.Występował w teatrach warszawskich:Narodowym(1954-1957),Współczesnym(1957-1986)Kwadrat(1986-1991).W 1958 r.był współzałożycielem Kabaretu Koń,w którym ujawnił się jego talent komediowy.Potem występował w kabaretach:Szpak,Wagabunda,Dudek i U Lopka.Występował na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.Rozgłos przyniosły mu niezapomniane kreacje i piosenki w telewizyjnym Kabarecie Starszych Panów.Zdobył serca najmłodszej widowni,użyczając swojego głosu Misiowi Uszatkowi.Brał udział także w nagraniach klasycznych bajek,m.in."Jaś i Małgosia".

Filmografia(wybór)
Filmy kinowe
  • 1985 r."Podróże pana Kleksa"jako Apolinary Baj,król Bajdocji(podkład głosu)
  • 1979 r."Blaszany bębenek"("Die Blechtrommel")jako Kobiela
  • 1977 r."Królowa pszczół"jako pan Wacio,szef stacji benzynowej
  • 1974 r."Nie ma róży bez ognia"jako ojciec Lusi
  • 1974 r."Janosik"jako hrabia Horvath
  • 1972 r."Poszukiwany,poszukiwana"jako pan„profesor”(w istocie bimbrownik)
  • 1972 r."Wesele"jako Ksiądz
  • 1971 r."Kłopotliwy gość"jako tajniak„poważny”
  • 1971 r."Nie lubię poniedziałku"jako złodziej
  • 1969 r."W każdą pogodę"jako Kucharz Paparagazzi„Papa”
  • 1965 r."Święta wojna"jako Antoni Kotyrba,kibic„Naprzodu”
  • 1965 r."Ping pong"jako Władek,mąż Teresy
  • 1965 r."Lekarstwo na miłość"jako„Chudy”,członek szajki
  • 1964 r."Barwy walki"jako Waluś partyzant Armii Ludowej
  • 1963 r."Żona dla Australijczyka"jako kapitan Klement,kuzyn Roberta
  • 1963 r."Zacne grzechy"jako sługa Wojtek
  • 1963 r."Smarkula"jako taksówkarz Wacek
  • 1960 r."Ostrożnie Yeti"jako milicjant
  • 1960 r."Szatan z siódmej klasy"jako bandyta Werycho
  • 1960 r."Mąż swojej żony"jako Mamczyk
  • 1958 r."Ósmy dzień tygodnia"
  • 1953 r."Piątka z ulicy Barskiej"jako murarz
Filmy TV
  • 1989 r."Rififi po sześćdziesiątce"jako Adam Dyląg
Seriale TV
  • 1986 r."Zmiennicy"jako Mastalerz,stróż pałacu Radziwiłów w Zatorach
  • 1980 r."Kariera Nikodema Dyzmy"jako Olszewski,dyrektor białostockiej Dyrekcji Lasów Państwowych
  • 1977 r."Lalka"jako radca Węgrowicz
  • 1973 r."Janosik"jako hrabia Horvath
  • 1972 r."Chłopi"jako Szymek,brat Jagny
  • 1970 r."Czterej pancerni i pies"jako Konstanty Szawełło,stryj Józka
  • 1966 r."Wojna domowa"jako sąsiad
  • 1966 r."Niewiarygodne przygody Marka Piegusa"jako Teofil Bosmann,członek bandy Flasz
Polski dubbing
słuchowiska(bajki muzyczne)
  • 1978 r."Lato Muminków"jako Muminek
  • 1977 r."Alicja w Krainie Czarów"jako Zwariowany Kapelusznik
  • 1973 r."O krasnoludkach i sierotce Marysi"jako Podziomek
  • "Śpiąca królewna"jako kucharz
  • "Jaś i Małgosia"jako wilk
  • "Gucio i Cezar"jako Hipopotam Gucio
programy telewizyjne
  • 1975-1987"Miś Uszatek"jako narrator
  • 1960 r."Polityczna szopka noworoczna"
Odznaczenia
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski(1987 r.)
  • Złoty Krzyż Zasługi(1971 r.)
  • Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego(1967 r.)

Jerzy Zygmanowski

Jerzy Wacław Zygmanowski(ur.26 września 1930 w Żarnowcu)polski przedsiębiorca i polityk,poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.
Życiorys
Urodził się w wielodzietnej rodzinie.Jego ojciec był urzędnikiem celnym,w 1939 r.został rozstrzelany przez Niemców.Na zachodnie wybrzeże Jerzy Zygmuntowski przeniósł się z Kaszub po ukończeniu szkoły średniej.W 1953 r.ukończył Szkołę Inżynierską w Szczecinie,uzyskując tytuł zawodowy inżyniera budownictwa wodnego.Został następnie zatrudniony w Przedsiębiorstwie Połowów Dalekomorskich i Usług Rybackich„Odra”w Świnoujściu.Pracował tam w służbach inwestycyjnych,potem był kierownikiem Zakładu Połowów,a w 1978 r. został dyrektorem naczelnym przedsiębiorstwa.W 1983 r.wyjechał do Kanady,gdzie przez cztery lata był konsulem ds.morskich w Biurze Radcy Handlowego w Montrealu.Reprezentował też Polskę w NAFO.Po powrocie do„Odry”w 1988 r.został kierownikiem Zakładu Przetwórstwa Rybnego.Po 1990 r.przez pięć lat był prezesem spółki„Euro-Odra”.W 1997 r.przeszedł na emeryturę,jednak wkrótce współorganizował firmę„Bonito”(następnie„Marinus”),gdzie od 2001 r.był wiceprezesem zarządu.W 2010 r.zakończył pracę zawodową.W marcu 2011 r.oddział świnoujski Północnej Izby Gospodarczej przyznał mu Buławę Nestora Przedsiębiorczości.
Działalność polityczna
Od 1962 do 1969 r.był I sekretarzem Komitetu Powiatowego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Świnoujściu.Od 1978 r.z ramienia tej partii był posłem na Sejm PRL(zastępując zmarłą posłankę SD),w 1980 r.uzyskał reelekcję.Podczas obydwu kadencji reprezentował okręg szczeciński i zasiadał w Komisji Gospodarki Morskiej i Żeglugi oraz w Komisji Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości.

Karolina Kaczorowska

Z domu Mariampolska(ur.26 września 1930 w Stanisławowie)polska nauczycielka i działaczka emigracyjna,wdowa po ostatnim prezydencie RP na uchodźstwie Ryszardzie Kaczorowskim,w latach 1989-1990 pierwsza dama Polski.
Życiorys
Córka Franciszka i Rozalii.W czasie okupacji sowieckiej(1939-1941)została wraz z rodziną wywieziona na Syberię.Jej ojciec przebywał w łagrze,po amnestii wstąpił do Wojska Polskiego.Po opuszczeniu Związku Radzieckiego i ewakuacji do Persji podzieliła los„dzieci tułaczych”w Azji i Afryce w osadzie Koja w Ugandzie,gdzie uczęszczała do prowadzonej tam polskiej szkoły.Po przyjeździe do Wielkiej Brytanii ukończyła studia na Uniwersytecie w Londynie.Pracowała następnie jako nauczycielka,poświęciła się również działalności w harcerstwie polskim na uchodźstwie,podczas której poznała przyszłego męża Ryszarda Kaczorowskiego.Ślub wzięli 19 lipca 1952 w Londynie.Mieli dwoje dzieci:Alicję(zamężna:Jankowska) i Jadwigę Jagodę(zamężna:Szulc),doczekali się również pięciorga wnuków.U boku męża aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym polskiej emigracji,zaangażowana była m.in.w działalność charytatywną Zjednoczenia Polek w Wielkiej Brytanii.10 kwietnia 2010 razem z mężem miała wziąć udział w obchodach 70 rocznicy zbrodni katyńskiej,jednak z powodu choroby zrezygnowała z uczestnictwa w uroczystościach.Jej mąż udał się więc w podróż sam,zginął w katastrofie prezydenckiego samolotu Tupolew Tu-154.W wyborach prezydenckich w 2010 i w 2015 r.wspierała kandydaturę Bronisława Komorowskiego.Postanowieniem z dnia 15 sierpnia 2012 została przez niego odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.Późnym latem 2012 r.ukazała się książka na temat historii jej życia"Prezydentowa Karolina Kaczorowska.Stanisławów Sybir Afryka Londyn"autorstwa Iwony Walentynowicz.

Witold Zagórski

Ur.25 września 1930 w Warszawie,zm.30 czerwca 2016 polski koszykarz,potem trener,twórca największych sukcesów reprezentacji Polski.
Kariera zawodnicza
Witold Zagórski karierę zawodniczą rozpoczął w 1950 roku w Polonii Warszawa,w której grał do 1960 roku.Zdobył z tą drużyną dwukrotnie wicemistrzostwo(1957,1960 r.) i mistrzostwo Polski(1959 r.)Potem w 1960 roku został zawodnikiem Legii Warszawa z którymi zdobył mistrzostwo Polski w sezonie 1960/1961,po którym w wieku zaledwie 31 lat zakończył zawodniczą karierę.Witold Zagórski w latach 1951-1956 rozegrał 49 meczów w reprezentacji Polski,z którą brał udział na mistrzostwach Europy w Budapeszcie 1955 r.na których Polska uplasowała się na 5 miejscu.

Kariera trenerska
Witold Zagórski po zakończeniu zawodniczej kariery rozpoczął karierę trenerską,w której odnosił znacznie większe sukcesy.W 1961 roku zastąpił Zygmunta Olesiewicza na stanowisku trenera reprezentacji Polski,która za kadencji Zagórskiego odnosiła swoje największe sukcesy w historii.W 1963 roku reprezentacja Polski będąc gospodarzem mistrzostw Europy 1963 zdobyła wicemistrzostwo,w finale przegrała z reprezentacją ZSRR 45:61,a wcześniej pokonała m.in.reprezentację Jugosławii 83:72.Na dwóch kolejnych mistrzostwach Europy:ZSRR 1965 r. i Finlandia 1967 r.reprezentacja sięgnęła po brązowe medale.W 1967 roku reprezentacja jedyny raz w historii wystąpiła mistrzostwach świata Urugwaj 1967 r.na których zajęła 5 miejsce.Witold Zagórski trzykrotnie prowadził reprezentację Polski na igrzyskach olimpijskich:Tokio 1964 r.(6 miejsce),Meksyk 1968 r.(6 miejsce) i Monachium 1972 r.(10 miejsce).Z funkcji trenera reprezentacji Polski zrezygnował w 1975 roku po niezakwalifikowaniu się przez nią na turniej olimpijski Montreal 1976.W latach 1967-1973 siedem razy prowadził drużynę Europy.Następnie Witold Zagórski po otrzymaniu zgody władz sportowych rozpoczął pracę trenerską w Austrii.W latach 1978-1980 prowadził reprezentację Austrii,a w latach 1982-1984 prowadził I-ligowy Swans Gmunden.W Wiedniu i Gmunden nieprzerwanie kontynuuje aktywność trenerską na różnych poziomach rozgrywek austriackich(kobiet i mężczyzn).Od 1992 roku prowadził w Salzburgu drużynę koszykówki na wózkach,która 13-krotnie zdobyła tytuł mistrza Austrii,wielokrotnie uczestniczyła też w europejskich pucharach.Prowadził także reprezentacje Austrii w tej dyscyplinie.
Życie prywatne
Witold Zagórski od końca lat 70 mieszkał w Austrii.Chcąc przedłużyć kontrakt i nadal pracować za granicą,musiał się postarać o austriackie obywatelstwo,co wymuszało wówczas zrzeczenie się polskiego obywatelstwa i tak też zrobił.Od 1983 roku na stale zamieszkał w Gmunden.Od 2008 roku przestał być trenerem.31 grudnia 2015 doznał udaru.W ostatnich miesiącach życia rehabilitował się.Zmarł 30 czerwca 2016.
Osiągnięcia zawodnicze
Klubowe
  • 2-krotny mistrz Polski(1959,1961 r.)
  • 2-krotny wicemistrz Polski(1957,1960 r.)
Kadra
  • Uczestnik mistrzostw Europy(1955 r.)
Osiągnięcia trenerskie
Kadra
  • Wicemistrz Europy(1963 r.)
  • 2-krotny brązowy medalista mistrzostw Europy(1965,1967 r.)
  • Uczestnik:
    • igrzysk olimpijskich(1964 r.6 miejsce,1968 r.6 miejsce,1972 r.10 miejsce)
    • mistrzostw:
      • świata(1967 r.5 miejsce)
      • Europy(1963,1965,1967,1969 r.4 miejsce,1971 r.4 miejsce,1973 r.12 miejsce,1975 r.8 miejsce)

niedziela, 12 listopada 2017

Bogusz Bilewski

Ur.25 września 1930 w Starachowicach,zm.14 września 1995 we Wrocławiu polski aktor filmowy i teatralny.
Życiorys
Absolwent Gimnazjum Towarzystwa Salezjańskiego w Ostrzeszowie,następnie Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Krakowie(1954 r.)Występował m.in.w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku(1954/1955),Teatrze im.Ludwika Solskiego w Tarnowie i teatrach warszawskich:Dramatycznym,Powszechnym,Ateneum,Polskim,Narodowym i Na Woli.Zmarł w 1995 roku z powodu krwotocznego udaru mózgu.
Filmografia(wybór)
  • 1957 r."Król Maciuś I"U-mun-tu
  • 1957 r."Zimowy zmierzch"Józek Rumsza
  • 1957 r."Spotkania"pilot Janusz
  • 1958 r."Rancho Texas"Jacek
  • 1958 r."Dwoje z wielkiej rzeki"Janek Wiślak
  • 1958 r."Historia jednego myśliwca"porucznik Stefan Zaremba
  • 1960 r."Ostrożnie Yeti"gangster
  • 1960 r."Decyzja"Michał
  • 1962 r."Wielka,większa i największa"Jean
  • 1964 r."Rękopis znaleziony w Saragossie"Cygan
  • 1965 r."Podziemny front"gość w kasynie
  • 1965 r."Wystrzał"oficer
  • 1965 r."Markiza de Pompadour"inspektor MO
  • 1967 r."Westerplatte"kapitan Mieczysław Słaby,lekarz
  • 1968 r."Hasło Korn"jako inżynier Witold Bracki
  • 1969 r."Pan Wołodyjowski"pułkownik
  • 1969 r."Przygody pana Michała"Muszalski
  • 1970 r."Album polski"bandyta
  • 1970 r."Pierścień księżnej Anny"rycerz Hlawa
  • 1971 r."Nie lubię poniedziałku"kierowca
  • 1971 r."Kardiogram"komendant MO
  • 1971 r."Zabijcie czarną owcę"szuler
  • 1972 r."Zaraza"kierowca sanitarki
  • 1972 r."Kopernik"Burgrabia lidzbarski(odc.2)
  • 1973 r."Wielka miłość Balzaka"major Carraud
  • 1973 r."Nagrody i odznaczenia"intendent
  • 1973 r."Janosik"Waluś Kwiczoł
  • 1974 r."Urodziny Matyldy"Jaworski
  • 1974 r."Godzina za godziną"milicjant
  • 1974 r."Potop"Kulwiec Hippocentaurus
  • 1975 r."Beniamiszek"Żegota
  • 1975 r."Grzech Antoniego Grudy"Ruryk
  • 1975 r."Wieczne pretensje"Rysio
  • 1976 r."Hasło"Snopek,szef Kopery
  • 1976 r."Znaki szczególne"pracownik stacji benzynowej
  • 1977 r."Dziewczyna i chłopak"kłusownik
  • 1977 r."Milioner"Majster murarski Bil
  • 1977 r."Wszyscy i nikt"organista
  • 1978 r."Pejzaż horyzontalny"chuligan
  • 1978 r."Koty to dranie"Rybak
  • 1979 r."Na własną prośbę"dziennikarz
  • 1979-1981"Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy"Wargosz,rządca w majątku Chłapowskich
  • 1979 r."Aria dla atlety"„Cyklop”Bieńkowski
  • 1979 r."Ojciec królowej"Szlachcic,gość weselny
  • 1979 r."Detektywi na wakacjach"Milicjant„Brodacz”
  • 1980 r."Kłusownik"Kiczyłło
  • 1980 r."Kariera Nikodema Dyzmy"wiceminister Ulanicki
  • 1981 r."Karabiny"bimbrownik
  • 1981 r."Białe tango"Dyrektor PGR-u
  • 1981 r."Klejnot wolnego sumienia"powieszony szlachcic
  • 1982 r."Na tropach Bartka"pan Leszek
  • 1982 r."Popielec"Pyza
  • 1983 r."Tajemnica starego ogrodu"Henryk Reja
  • 1983 r."Słona róża"malarz Hrusa
  • 1983 r."Kartka z podróży"Restaurator
  • 1984 r."5 dni z życia emeryta"żołnierz rosyjski strzelający do Stanisława Bzowskiego
  • 1984 r."Przemytnicy"„Żywica”
  • 1985 r."Urwisy z Doliny Młynów"„Kapitan Groźny”
  • 1985 r."Porwanie"głos kapitan Angełow
  • 1986 r."Podróże pana Kleksa"sternik Talens
  • 1986 r."Zmiennicy"kolekcjoner starej broni
  • 1986 r."Pierścień i róża"(serial)Brodacz Pancerny
  • 1987 r."Rzeka kłamstwa"wuj Ksawery
  • 1987 r."Śmierć Johna L."okularnik pod Wawelem
  • 1987 r."Co to konia obchodzi"Alojzy"Kochaś"
  • 1988 r."Przeprawa"Bruzda
  • 1989 r."Powrót wabi szczura"bliźniak
  • 1989 r."Sceny nocne"Bogacz
  • 1990 r."Leśmian"Fiszer Franc
  • 1990 r."Kramarz"Antoni,sprzedawca łańcuszków
  • 1993 r."Przypadek Pekosiński"ego
  • 1993-1994"Bank nie z tej ziemi"bezdomny„Marlboro”
Polski dubbing
  • 1989 r."Wszystkie psy idą do nieba"jako Carface
  • 1986 r."Piotr Wielki"
  • 1976 r."Ja,Klaudiusz"jako Makron
  • 1968 r."Wilcze echa"jako chorąży Piotr Słotwina,którego gra Bruno O’Ya
  • 1963 r."Ikaria XB 1"
Odznaczenia
  • Srebrny Krzyż Zasługi(1974 r.)