środa, 30 listopada 2016

Juliusz Kulesza

Ur.19 maja 1928 w Warszawie polski grafik i pisarz,strzelec,uczestnik powstania warszawskiego,autor książek opowiadających o przeżyciach okupacyjnych i dokumentujących wydarzenia II wojny światowej.

Życiorys
Wychował się na Starym Mieście i Żoliborzu.Jego rodzice w okresie międzywojennym pracowali w Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych.Okupację spędził w Warszawie jako uczeń tajnych kompletów gimnazjalnych i wieczorowej szkoły poligraficznej.W latach 1942-1944 praktykant-rysownik w PWPW(ówczesna Staatsdruckerei).W Powstaniu Warszawskim walczył na Starym Mieście.Żołnierz Armii Krajowej w samodzielnej grupie PWB/17/S(Podziemna Wytwórnia Banknotów),uczestnik bojów o redutę PWPW,odznaczony Krzyżem Walecznych.Nosił pseudonim"Julek".Po Powstaniu uciekł z obozu Dulag 121 w Pruszkowie.W latach 1945-1948 mieszkaniec Łodzi,gdzie otrzymał maturę w liceum ogólnokształcącym im.Gabriela Narutowicza.Latem 1948 r.wrócił do Warszawy.Student Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych,a od 1950 r.Akademii Sztuk Pięknych po połączeniu obu uczelni.W 1954 r.uzyskał dyplom ASP na wydziale grafiki(pracownia prof.Tadeusza Kulisiewicza).Członek Związku Polskich Artystów Plastyków,uczestnik krajowych i zagranicznych wystaw,w tym kilku indywidualnych.W latach 1956-1958 członek grupy artystycznej"Korekta".Przez ponad 30 lat projektant grafiki użytkowej dla wydawnictw(około 800 projektów zrealizowanych drukiem).W latach 1966-1972 grafik telewizyjnego magazynu"Refleksje".Prowadził zajęcia pt."Grafika współczesnej prasy"ze studentami wydziału dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego.W latach 70 XX w.zajął się historią powstania warszawskiego.Jest autorem i współautorem licznych książek oraz artykułów na ten temat a także kilkunastu haseł w"Encyklopedii Powstania Warszawskiego".Pojawił się w kilku filmach dokumentalnych związanych z powstaniem warszawskim.W latach 1946-1947 był piłkarzem łódzkiego KS"Spójnia",od 1938 r.jest kibicem piłkarzy KS"Polonia"Warszawa.
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,Krzyż Walecznych,Krzyż Kawalerski OOP,Krzyż Armii Krajowej,Warszawski Krzyż Powstańczy,Krzyż Partyzancki,Medal Wojska,medal Za Warszawę,medal Za popularyzację Powstania Warszawskiego,odznaka Za zasługi dla Warszawy,odznaki honorowe kombatanckich Środowisk:zgrupowania"Leśnik",zgrup."Róg",batalionów"Dzik" i "Pięść".W 2002 r.awansowany do stopnia porucznika Wojska Polskiego.Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej,Związku Powstańców Warszawskich i Polskiego Towarzystwa Historycznego.Przez całe życie bezpartyjny.

Mieczysław Józefczyk

Ur.15 maja 1928 w Woli Michowej polski ksiądz katolicki,doktor teologii w zakresie socjologii religii,historyk.Proboszcz(od 1968 do 2005 r.)parafii św.Mikołaja w Elblągu(od 1992 r.parafia katedralna),w latach 1987-1992 wikariusz biskupi na terenie województwa elbląskiego,od 1992 r.wikariusz generalny i konserwator zabytków diecezji elbląskiej.Wykładowca historii sztuki i konserwacji zabytków w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu,Protonotariusz Apostolski,kombatant Armii Krajowej,Honorowy Obywatel Elbląga(19 maja 1994),Honorowy Członek NSZZ„Solidarność”(1995 r.)W 2007 r.odznaczony Złotym Medalem„Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Władysław Hasior

Ur.14 maja 1928 w Nowym Sączu,zm.14 lipca 1999 w Krakowie polski artysta rzeźbiarz,malarz,scenograf,doctor honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku(pośmiertnie),artysta związany z Podhalem.

Życie
W latach 1947-1952 uczył się w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem pod kierunkiem profesora Antoniego Kenara,a następnie w latach 1952-1958 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie,pod kierunkiem profesora Mariana Wnuka.W roku 1959 otrzymał stypendium francuskiego Ministra Kultury;studiował w pracowni rzeźbiarza Ossipa Zadkine’a w Paryżu.Od 1957 roku wystawiał indywidualnie oraz brał udział w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą,m.in.w:Paryżu,Rzymie,Sztokholmie,Oslo,Montevideo,São Paulo,Helsinkach,Wiedniu,Wenecji,Kopenhadze,Brukseli,Moskwie.
Twórczość
Jego twórczość nawiązuje do nowoczesnych prądów artystycznych(surrealizmu,rzeźby abstrakcyjnej,nowego realizmu),ale także do tradycyjnego rzemiosła i wytwórczości o charakterze ludowym.W pracach swych Hasior wykorzystywał przedmioty gotowe"zużyte rekwizyty codzienności",które kolekcjonował w swoim domu w Zakopanem.Uważany też za pioniera asamblażu w Polsce.Z okazji 10 rocznicy śmierci Poczta Polska wydała serię czterech okolicznościowych znaczków pocztowych z fotografiami prac artysty.
Galeria autorska artysty
Galeria Władysława Hasiora znajduje się w budynku starej Leżakowni w Zakopanem i jest filią Muzeum Tatrzańskiego im.dr.Tytusa Chałubińskiego.Budynek ten w okresie międzywojennym był miejscem werandowania kuracjuszy sanatorium przeciwgruźliczego.Hasior zaadaptował dwukondygnacyjny budynek na własne potrzeby umieszczając w nim swoją galerię,mieszkanie i pracownię.Znajdowała się tu również"świetlica powiatowa",będąca miejscem aranżowanych przez artystę spotkań z publicznością,podczas których Hasior wygłaszał prelekcje ilustrowane własnymi przeźroczami.Otwarcie w lutym 1984 r.autorskiej galerii artysty zakończyło okres"egzystencji wędrownej"w jego życiu zgromadzony w szopie przy willi"Borek"prawie dwudziestoletni dorobek artystyczny Hasiora wreszcie znalazł miejsce stałej ekspozycji.Tworzone sukcesywnie przez artystę wnętrze galerii jest według Teresy Jabłońskiej,dyrektorki Muzeum Tatrzańskiego:"... jedyną w swoim rodzaju instalacją z własnych eksponatów,kreującą przestrzeń magiczną przesyconą muzyką,światłami,odrealnioną w fantastycznych odbiciach ogromnych luster."
Niektóre prace
  • Niobe(1961 r.)
  • Przesłuchiwanym(1964 r.)
  • cykl Sztandary(1965-1975)
  • Golgota(1971 r.)
  • Czarny krajobraz I Dzieciom Zamojszczyzny(1974 r.)
  • Wyszywanie charakteru(1974 r.)
  • Przesłuchanie anioła(1962 r.)
Pomniki i rzeźby plenerowe
Nagrody i odznaczenia
  • 1971 r.Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia
  • 1974 r.odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
  • 1975 r.Nagroda Polskiego Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA dla najwybitniejszego twórcę powojennego 30-lecia
  • 1976 r.Powołany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki do Rady Programowej Plastyki
  • 1976 r.Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych za osiągnięcia w propagowaniu sztuki polskiej za granicą
  • 1989 r.Medal Kalos Kagathos
  • 1998 r.Laureatem nagrody Fundacji Kultury Polskiej
  • 1999 r.tytuł Doktora honoris causa przyznany przez Akademię Sztuk Pięknych w Gdańsku

Zbyszko Chojnicki

Zbyszko Stanisław Chojnicki(ur.8 maja 1928 w Tokarzewie,zm.5 czerwca 2015 w Poznaniu)polski geograf,profesor nauk przyrodniczych(1972 r.)specjalista geografii społeczno-ekonomicznej i metodologii geografii.
Życiorys
Uczył się w Gimnazjum im.Józefa Piłsudskiego w Ostrowie Wielkopolskim.Studiował na Wydziale Prawa(ukończył w 1950 r.) i Wydziale Filozoficzno-Historycznym(ukończył w 1952 r.)Uniwersytetu Poznańskiego.W 1953 r.podjął pracę na uczelni poznańskiej(przemianowanej w 1955 r.na Uniwersytet Adama Mickiewicza),był kolejno asystentem,starszym asystentem,adiunktem,docentem,wreszcie profesorem.W 1960 r.obronił doktorat,w 1966 r.habilitował się.Od 1972 r.był profesorem nadzwyczajnym nauk geograficznych,od 1978 r.profesorem zwyczajnym.Jest uważany za twórcę ilościowej poznańskiej szkoły geograficznej.Pełnił szereg funkcji na UAM;był m.in.kierownikiem Zakładu Geografii Ekonomicznej,dyrektorem Instytutu Geografii,dyrektorem Instytutu Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Planowania Przestrzennego.W latach 1981-1982 sprawował funkcję prorektora ds.nauki.Odbywał staże naukowe na uczelniach amerykańskich na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii i Northwestern University w Evanston(Illinois);wykładał gościnnie także w Wielkiej Brytanii,ZSRR,Austrii,Francji,Kanadzie,USA,Danii i Szwecji.Redagował wydawnictwo naukowe UAM„Concepts and Methods in Geography”;członek rad naukowych m.in.Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN w Warszawie(od 1970 r.) i Instytutu Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Regionalnej Uniwersytetu Warszawskiego(przewodniczący w latach 1982-1984).Wchodzi w skład Komitetów PAN Przestrzennego Zagospodarowania Kraju(od 1966 r.) i Nauk Geograficznych(od 1969 r.przewodniczący od 1990 r.)Organizował wiele konferencji naukowych krajowych i międzynarodowych.Członek m.in.Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk,należy także do innych organizacji naukowych,w tym zagranicznych.Opublikował wiele prac z dziedziny geografii społeczno-ekonomicznej.Szczególnie interesuje się rozwojem i stosowaniem metod matematyczno-statystycznych w geografii ekonomicznej,a także metodologią geografii i nauk społecznych.
Autor m.in.:
  • Analiza przepływów towarowych w Polsce w układzie międzywojewódzkim(1961 r.)
  • Badanie przestrzennej struktury społeczno-ekonomicznej Polski metodami czynnikowymi(1978 r.)
  • The anatomy of the Crisis of the Polish Economy(1990 r.)
Laureat kilku nagród resortowych,został odznaczony m.in.Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Antoni Skibiński

Ur.4 maja 1928 w Płyćwi generał brygady WP.Podczas okupacji na przymusowych robotach w Niemczech,po powrocie pracował w Rozgłośni Polskiego Radia we Wrocławiu.W 1949 r.wstąpił do WP,w 1951 r.skończył Oficerską Szkołę Artylerii nr 1 w Toruniu,1954-1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie.Od 1962 r.szef artylerii 12 Pułku Zmechanizowanego w Gorzowie w stopniu majora,od 1966 r.podpułkownik i dowódca 12 Dywizjonu Artylerii Rakietowej 4 Dywizji Zmechanizowanej,od 1968 r.dowódca 22 Pułku Artylerii w Sulechowie.1970-1972 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im.K.Woroszyłowa w Moskwie,potem dowódca 18 Brygady Artylerii w Bolesławcu.1975-1986 szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu.Od października 1979 r.generał brygady;nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof.Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka.Od grudnia 1986 r.zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds.obrony terytorialnej i dowódca garnizonu Wrocław.19 stycznia 1987 został prezesem Klubu Sportowego WKS Śląsk Wrocław.Od października 1991 r.w stanie spoczynku.
Odznaczenia i wyróżnienia

Jerzy Smurzyński

Ur.3 maja 1928 w Łomży polski dziennikarz,badacz zbrodni hitlerowskich,żołnierz Armii Krajowej,honorowy obywatel miasta Łomży.W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał wraz z rodzicami w Łomży,uczęszczając na konspiracyjne kursy o programie gimnazjalnym.15 lipca 1943 rano wyszedł z domu,by uczestniczyć w nauce i dzięki temu ocalał.Jego rodzice zostali tego dnia aresztowani przez Gestapo i tego samego dnia zamordowani wraz z pięćdziesięcioma innymi mieszkańcami Łomży w lesie w pobliskiej miejscowości Jeziorko.Jerzy Smurzyński ukrywał się w pod łomżyńskich wsiach do końca wojny,uczestnicząc w działaniach Armii Krajowej.Po wojnie zdał maturę w Inowrocławiu w styczniu 1947 r.jako absolwent Prywatnych Kursów z Zakresu Liceum Handlowego.Po odmowie ze względów politycznych przyjęcia na studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki zamieszkał u rodziny w Ostrołęce i tam został nauczycielem fizyki i chemii w klasach VI–VIII.8 października 1949 rozpoczął studia chemii na Uniwersytecie Warszawskim.Po dwóch latach z przyczyn materialnych przerwał studia i rozpoczął pracę w Liceum im.Tadeusza Reytana w Warszawie jako nauczyciel chemii.W 1952 roku zdał jako ekstern egzamin w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi uzyskując pełne uprawnienia nauczycielskie.Pracując nadal w liceum im.Reytana wykładał również chemię w Akademii Sztabu Generalnego.Ze względu na stan zdrowia zrezygnował z nauczania i zajął się pisaniem podręczników.W 1962 roku rozpoczął pracę jako dziennikarz Polskiego Radia i Telewizji.Po ogłoszeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku,jako aktywny działacz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich został zmuszony do przejścia na wcześniejszą emeryturę.Jako jedyny ocalony z masakry mieszkańców Łomży 15 lipca 1943 zajął się badaniem i dokumentacją wydarzeń tego dnia oraz dwóch innych egzekucji w lesie w miejscowości Jeziorko.We współpracy z Główną Komisją Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu doprowadził do uznania mogił pomordowanych za miejsce Pamięci Narodowej i do godnego ukształtowania miejsca pochówku.Opublikował dwie książki poświęcone ofiarom tej zbrodni oraz wiele publikacji w prasie i mediach elektronicznych.W uznaniu zasług,na wniosek Łomżyńskiego Bractwa Historycznego,Rada Miejska Łomży na sesji 27 marca 2013 nadała Jerzemu Smurzyńskiemu godność Honorowego Obywatela Królewskiego Miasta Łomży.Został też członkiem honorowym Łomżyńskiego Bractwa Historycznego Piastunem Łomżyńskiej Tradycji.Otrzymał też srebrny i złoty Krzyż Zasługi.
Dzieła

Włodzimierz Krolopp

Włodzimierz Jan Krolopp(ur.24 kwietnia 1928 w Zduńskiej Woli,zm.20 października 2013 w Lublinie)polski inżynier,profesor nauk technicznych,specjalista z dziedziny metrologii elektrycznej i elektronicznej,pomiarów w papiernictwie i spektrometrii mas.W latach 1990-1993 pełnił obowiązki rektora Politechniki Lubelskiej,a w latach 2001-2002 kierownika Katedry Automatyki i Metrologii Wydziału Elektrotechniki i Informatyki PL.
Życiorys
Włodzimierz Krolopp urodził się w Zduńskiej Woli 24 kwietnia 1928 roku.Studia ukończył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w roku 1956.Po ich ukończeniu rozpoczął pracę jako asystent na Politechnice Łódzkiej.Od roku 1960 pracował równocześnie w Instytucie Włókiennictwa.W latach 1962-67 pracował w Centralnym Biurze Techniki Przemysłu Papierniczego na stanowisku kierownika Wydziału Pomiarów i Automatyki.Do pracy w Politechnice Łódzkiej powrócił w roku 1967,gdzie w roku 1972 uzyskał stopień doktora nauk technicznych(specjalność elektrotechnika).W roku 1975 podjął pracę na stanowisku docenta w Politechnice Świętokrzyskiej.Habilitację uzyskał w roku 1980 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej.W roku 1983 rozpoczął pracę na Politechnice Lubelskiej,gdzie pracował do roku 2003.Włodzimierz Krolopp jest autorem ok.100 prac w tym dwóch monografii i cztery skryptów.Został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej,Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jerzy Matuszkiewicz

Jerzy"Duduś"Matuszkiewicz(ur.10 kwietnia 1928 w Jaśle)muzyk jazzowy,saksofonista,kompozytor muzyki do wielu seriali i filmów z czasów PRL-u.

Życiorys
Po wojnie przeprowadził się do Krakowa,gdzie zaczął grać na klarnecie,a następnie na saksofonie.W 1947 roku zaczął współpracować z big bandem Kazimierza Turewicza.W 1948 roku założył"Jazz Club"przy krakowskim oddziale YMCA,a po rozwiązaniu organizacji wyjechał do Łodzi,gdzie rozpoczął studia filmowe.W ich trakcie uczestniczył w tzw."katakumbowym trwaniu".W 1954 roku odegrał ważną rolę przy organizacji"Zaduszek Jazzowych"w Krakowie,których animatorem był Leopold Tyrmand."Duduś"był także współzałożycielem grupy muzyków,nazwanej później"Melomani".W 1956 roku podczas 1 Festiwalu Jazzowego zespół prowadził słynny nowoorleański pochód ulicami Sopotu.Matuszkiewicz jest autorem hejnału festiwalu,który po raz pierwszy wykonał solo na rozpoczęcie 40 Jazz Jamboree.W latach 70 i latach 80 występował sporadycznie,był także m.in.jurorem konkursu Złota Tarka.W 2006 roku został odznaczony przez krakowski"Jazz Club"medalem Złoty Helikon oraz przez krakowską"Piwnicę pod Baranami"brązową statuetką Baranka Jazzowego.W 2008 roku otrzymał Złotego Fryderyka.Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 11 listopada 1997 roku,w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej,został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.W marcu 2012 roku otrzymał tytuł"Honorowego Obywatela Miasta Jasła".W kwietniu 2013 roku został odznaczony Złotym Medalem„Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Seriale
Wybrana filmografia(kompozytor)
Dyskografia
  • Muzyka filmowa(2006 r.)
  • Jerzy"Duduś"Matuszkiewicz,w serii Wielcy kompozytorzy filmowi,Biblioteka Gazety Wyborczej(2010 r.)
Piosenki skomponowane przez Jerzego Matuszkiewicza

Ryszard Zaorski

Ur.27 marca 1928 w Łucku polski aktor.

Życiorys
W 1950 r.ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im.Ludwika Solskiego w Krakowie.W swej kilkudziesięcioletniej karierze teatralnej występował na deskach:Teatru Starego w Krakowie,Teatru Śląskiego w Katowicach,Teatru Polskiego w Bielsku-Białej,Teatru Zagłębia w Sosnowcu,Teatru Polskiego w Warszawie oraz Teatru Ludowego w Nowej Hucie.
Wystąpił w blisko trzydziestu filmach:
Wystąpił też w blisko dwudziestu przedstawieniach Teatru Telewizji.Aktor mieszka w Katowicach.
Odznaczenia i nagrody
Aktor otrzymał szereg nagród regionalnych i państwowych:

poniedziałek, 28 listopada 2016

Joanna Kulmowa

Właśc.Joanna Maria Kulma z domu Cichocka(ur.25 marca 1928 w Łodzi)polska poetka,prozaik,autorka utworów scenicznych oraz książek dla dzieci i młodzieży, reżyser.
Życiorys
W czasie okupacji niemieckiej uczestniczyła w tajnych kompletach,wśród jej nauczycieli był m.in.Armand Vetulani.Studiowała początkowo historię na Uniwersytecie Łódzkim.Ukończyła następnie studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi oraz reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.Była asystentką reżysera w warszawskich teatrach,w 1955 r.objęła stanowisko redaktora działu teatralnego w wydawnictwie Nasza Księgarnia.Jako reżyser teatralny zadebiutowała w Teatrze Ziemi Łódzkiej,a następnie pracowała w teatrach Poznania i Koszalina.W Teatrze Wybrzeże objęła funkcję kierownika literackiego.Wraz z m.in.Stefanem Sutkowskim na początku lat 60 współtworzyła Scenę Kameralną Filharmonii Narodowej,z którą współpracowała przez kilkanaście lat.Pod koniec lat 70 podjęła współpracę ze środowiskami opozycyjnymi,publikowała wiersze drugoobiegowym„Zapisie” i „Pulsie”.Po wprowadzeniu stanu wojennego zamieszczała swoje utwory w czasopismach podziemnych,wydała też dwie pozycje poetyckie w drugim obiegu.Uczestniczyła w wydarzeniach organizowanych w ramach Tygodni Kultury Chrześcijańskiej,przy parafii w Poczerninie założyła teatr dziecięcy.Jako poetka debiutowała w 1952 r.ogłosiła kilka tomów wierszy,m.in.Fatum na zakręcie(1957 r.)Boże umieranie(1962 r.)Cykuta i Jonasz,czyli nasza epoka(1967 r.)Trefnisiem będąc(1978 r.)Wiersze wybrane(1988 r.)Jej wiersze są zmienne w nastroju,oprócz liryzmu i refleksji zawierają elementy dowcipu i groteski,chętnie odwołują się do świata wyobraźni i humoru.Joanna Kulmowa jest także autorką utworów scenicznych,librett operowych,cyklu psalmów responsoryjnych,słuchowisk radiowych.Znaczącą część jej twórczości stanowią utwory adresowane do młodych odbiorców.Wydała tomiki wierszy dla dzieci,m.in."Śpiew lasu"(1967 r.)"Wiersze dla Kai"(1970 r.)"Zasypianki"(1972 r.)"Krześlaki z rozwianą grzywą"(1978 r.)"Niebo nad miastem"(1986 r.)"Zagubione światełko"(1990 r.)"Kierowana do dzieci poezja poetki odznacza się połączeniem humoru i głębokiego liryzmu.Autorka chętnie stosuje eksperymenty słowne,odwołuje się do świata dziecięcych przeżyć i wyobraźni.Zachowując własny,charakterystyczny styl nadaje wierszom postać refleksyjnej i lirycznej zadumy nad światem.Jako prozaik opublikowała m.in.pełne poetyckiej fantazji,metaforyczne powieści"Wio,Leokadio"(1965 r.)"Stacja„Nigdy w Życiu”"(1967 r.)w których dzieliła się z czytelnikami refleksjami nad podstawowymi treściami ludzkiej egzystencji oraz kształtem współczesnego świata.W 1984 r.wydała tom"Serce jak złoty gołąb",stanowiący próbę stworzenia nowego typu baśni metaforycznej dla dzieci.W latach 1996–1998 pełniła m.in.funkcję prezesa stołecznego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.Zamężna z Janem Kulmą,reżyserem,muzykiem i filozofem.W latach 1961–1996 małżonkowie mieszkali w Strumianach pod Stargardem.Po wyprowadzeniu się do Warszawy ofiarowali Bibliotece Głównej Uniwersytetu Szczecińskiego liczne pamiątki(obrazy,zabytkowe meble,książki),wykorzystane przy stworzeniu tzw.Sali Strumiańskiej,będącej miejscem spotkań autorskich,promocji książek,wydarzeń kulturalnych.Wraz z mężem Joanna Kulmowa organizowała międzynarodowe spotkania literackie(w tym VI Warszawskie Dni Literatury„Polska Rzeczpospolitą wielu narodów”).
Odznaczenia i wyróżnienia
Ordery i odznaczenia

Nagrody i wyróżnienia

Czesław Nowicki

Nazywany Wicherkiem(ur.24 marca 1928 w Wilnie,zm.29 lutego 1992 w Warszawie)wieloletni prezenter prognozy pogody w programie I Telewizji Polskiej.Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im.J.I.Kraszewskiego w Białej Podlaskiej.Prognozę prezentował w niekonwencjonalny sposób,tworząc w ten sposób swego rodzaju show.Telewidzom pokazywał ponad miarę wyrośnięte grzyby i inne przyrodnicze ciekawostki.Kwartet Warszawski śpiewał piosenkę"Kochajmy Wicherka",w której podkreślał popularność i oryginalność prezentera(pokaże ziemniaczek kwitnący).Został zwolniony z TVP w latach siedemdziesiątych XX wieku po nierozważnej uwadze o„wiatrach ze wschodu”.Publikował także w Słowie Polskim,Życiu Warszawy i Gazecie Wyborczej.Zagrał siebie samego w serialach"Wojna domowa"(1966 r.) i "Dom"(1982 r.)oraz filmach"Wielka,większa i największa"(1962 r.)"Kłopotliwy gość"(1971 r.) i "Nie lubię poniedziałku"(1971 r.)Później prezenterką pogody w tamtych czasach była Elżbieta Sommer(Chmurka).

Benedykt Konowalski

Ur.21 marca 1928 w Radomiu profesor zwyczajny,kompozytor,dyrygent i pedagog.Jest synem wybitnego kompozytora Józefa Konowalskiego.W 1952 r.ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim.Od 1956 r.pełnił funkcję kierownika Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego w Warszawie.W międzyczasie rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.Pod kierunkiem Jana Maklakiewicza i Tadeusza Szeligowskiego ukończył wydział kompozycji(1960 r.)a następnie wydział dyrygentury symfoniczno-operowej u Stanisława Wisłockiego(1964 r.)Od 1966 r.jest wykładowcą na uczelni,którą ukończył,był prodziekanem Wydziału Kompozycji,Dyrygentury i Teorii Muzyki,w latach 1984-1987 pełnił funkcję prorektora,a od 1987 r.jako profesor.W latach 1972-1992 przewodniczył kolegium redakcyjnemu Wydawnictwa Muzycznego Agencji Autorskiej w Warszawie.Benedykt Konowalski prowadził wiele koncertów symfonicznych,na których dyrygował w kraju i poza jego granicami.Nagrał wiele płyt i programów telewizyjnych.Pod jego batutą dokonywały się prawykonania utworów kompozytorów współczesnych.Wielokrotnie wygrywał konkursy artystyczne m.in.został laureatem konkursu kompozytorskiego Oddziału Warszawskiego Związku Kompozytorów Polskich(1990 r.)Międzynarodowego Konkursu Organowego im.Feliksa Nowowiejskiego(1996 r.)oraz Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im.Grażyny Bacewicz(1999 r.)W latach 1977 i 1987 był nagradzany przez Ministra Kultury i Sztuki,a w 1979 i 1987 r.otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów I stopnia za całokształt twórczości artystycznej oraz za twórczość dla dzieci i młodzieży.W 1998 r.został odznaczony Medalem Polonia Mater Nostra Est.Jest kompozytorem symfonii,koncertów,oratoriów,utworów kameralnych i chóralnych.Tworzy suity,muzykę wokalną,wokalno-instrumentalną i baletową,a nawet operę oraz utwory dla dzieci.

Aleksander Ścibor-Rylski

Herbu Ostoja(ur.16 marca 1928 w Grudziądzu,zm.3 kwietnia 1983 w Warszawie)polski pisarz,reżyser i scenarzysta filmowy.

Życiorys
Podczas okupacji hitlerowskiej żołnierz Armii Krajowej,służył także w Szarych Szeregach.Uczestniczył w powstaniu warszawskim.Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim.Od 1962 roku zajmował się pracą reżysera.Był kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego Pryzmat.W 1951 roku otrzymał Nagrodę Państwową III stopnia.Odznaczony m.in.Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski(1955 r.) i Medalem 10-lecia Polski Ludowej(1955 r.)Pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Wólce Węglowej w Warszawie.
Twórczość
Książki
Filmografia
Ekranizacje
Na motywach jego książki z pierwszej połowy lat sześćdziesiątych"Pierścionek z końskiego włosia"Andrzej Wajda nakręcił w 1992 r. film"Pierścionek z orłem w koronie".