Życiorys
W latach 1910-1914 członek Organizacji Bojowej PPS,Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.W latach 1914-1917 w Legionach Polskich.Jako porucznik pełnił obowiązki komendanta:Batalionu Uzupełniającego Nr I(od 14 kwietnia 1915 roku),1 kompanii 4 Pułku Piechoty(od 10 maja do 31 lipca 1915 roku) i I batalionu 4 Pułku Piechoty(od 21 października do 13 grudnia 1915 roku).W 1917 roku,po kryzysie przysięgowym,został internowany w Beniaminowie.Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej,dowódca 8 Pułku Piechoty Legionów.Od 1926 r.dowódca piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu.17 marca 1927 roku mianowany został dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie.Na tym stanowisku pozostawał do września 1939 roku.W okresie od 15 stycznia 1928 roku do 20 lutego 1937 roku obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej.1 stycznia 1928 roku Prezydent RP,Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 7 lokatą w korpusie generałów.W wojnie obronnej 1939 r.dowodzona przez niego dywizja weszła w skład Armii„Łódź”.7 września otrzymał od gen.bryg.Wiktora Thommée polecenie objęcia dowództwa również nad 2 Dywizją Piechoty Legionów.8 września około godz.17.00 przekazał dowodzenie swemu zastępcy,płk dypl.Stefanowi Broniowskiemu,a sam wraz z szefem sztabu,ppłk dypl.Albinem Habina i oficerem operacyjnym,kpt.dypl.Janem Rześniowieckim wyjechał z miejsca postoju w poszukiwaniu gen.Juliusza Rómmla.Tym samym wyłamał się spod zwierzchności gen.Thommée,który z własnej inicjatywy przejął dowodzenie armią.Autor monografii Grupy Operacyjnej„Piotrków”stwierdza jednoznacznie,że„odjazd gen.Bończy-Uzdowskiego należy zakwalifikować jako ucieczkę z pola walki.”Generał poruszając się w kierunku Góry Kalwarii,w nocy z 8 na 9 września,w rejonie Mszczonowa wjechał na teren zajęty przez Wehrmacht.Po dwóch dniach marszu przeprawił się łódką przez Wisłę,a następnie zameldował się w Warszawie u gen.Rómmla.Z rozkazu dowódcy armii 13 września ponownie objął dowództwo 28 DP i wziął udział w obronie Modlina na odcinku„Pomiechówek”.Mieczysław Bielski podaje,że w Modlinie,gen.Thommée starał się odsunąć generała od dowodzenia dywizją.Mimo tego,w swoim rozkazie pożegnalnym do załogi Twierdzy Modlin złożył podziękowanie dowódcy 28 DP.Od 29 września w niewoli niemieckiej.Cały okres II wojny światowej spędził w Oflagu VIIA Murnau.Po powrocie do kraju w 1946 r.ponownie został prezesem PZPN.W 1949 r.przeszedł na emeryturę.Zmarł w Warszawie 21 marca 1957 roku.
Opinie
- Opinia sporządzona przez Juliusza Rómmla prawdopodobnie w marcu lub kwietniu 1945 r.w oflagu VII A Murnau„Jednostka bez wartości.Nie posiada żadnych zalet dowódczych.W roku 1939„odłączył się”od swojej 28 dywizji i znalazł się w Warszawie,skąd potem był przeze mnie odesłany do Modlina gdzie jednak niczym nie dowodził.Do wojska nie nadaje się.Nie nadaje się”
- Zapis z 22 maja 1939 w prywatnych notatkach Stefana Roweckiego„(...)dowodzi ponad 10 lat dywizją,z czego już pięć lat niczym się już nie zajmuje poza polowaniem,piciem i grą w karty.Podobno kiedyś był niezłym dowódcą liniowo-bojowym.Obecnie nerwus,przykry dla otoczenia,widać,że czas mu na emeryturę.Szkoda,żeby jakie miejsce w wojsku zabierał”
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari(1921 r.)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(1926 r.)
- Krzyż Walecznych czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz