Tadeusz Olsza

Właściwie Tadeusz Blomberg(ur.3 grudnia 1895,zm.1 czerwca 1975)polski aktor filmowy,kabaretowy i sceniczny;śpiewak,tancerz,reżyser.W latach 1915–1917 uczył się śpiewu w Konserwatorium Warszawskim.W 1921 r.zdał eksternistyczny egzamin aktorski w ZASP-ie.Był jednym z najpopularniejszych aktorów kabaretowych i rewiowych Warszawy.Od 1921 r.występował w warszawskich kabaretach:„Stańczyk”,„Karuzela”,„Stara Banda”,„Qui Pro Quo”(gdzie m.in.zasłynął piosenką„Dymek z papierosa”),„Perskie Oko”,„Morskie Oko”,w Operetce„Nowości”,w„Cyruliku Warszawskim”.Był wykonawcą przeboju„Ja mam ciocię na Ochocie”;parodiował także premiera Felicjana Sławoja Składkowskiego.Odnosił sukcesy jako wykonawca piosenek i monologów,był także tancerzem(partner Lody Halamy,jak również Zizi Halamy w znanej rewii„Tysiąc pięknych dziewcząt”).Znany był na warszawskich scenach jako„najlepszy tancerz tanga”(m.in.dzięki wykonaniu tango-apache ze Stanisławą Nowicką,„Królową Tanga”).Na ekranie debiutował w 1918 roku epizodami w filmach niemieckich:"Mater Dolorosa" i "Jugendliebe",a od 1921 r.występował w polskich filmach:"Uwiedziona","Krzyk w nocy","O czym się nie mówi"(1924 r.reż.J.Galewski,M.Krawicz),jak również"Głos Serca"(1930 r.Les Studios Paramount,Joinville-le-pont,Val-de-Marne,France),oraz"Antek policmajster"(1935 r.reż.M.Waszyński),"Jaśnie pan szofer"(1935 r.reż.K.Tom),"Jego wielka miłość"(1936 r.reż.S.Perzanowska,M.Krawicz) i in.Brał udział w licznych audycjach radiowych,niemal od początku istnienia Polskiego Radia.Sierpień 1939 r.(tuż przed atakiem Niemiec na Polskę)zastał Tadeusza Olszę w Orłowie.Na wieść o mobilizacji wrócił do Warszawy,gdzie zgłosił się do Komendy Uzupełnień i został zmobilizowany 24 sierpnia.Po kampanii wrześniowej znalazł się w Rumunii,gdzie w Bukareszcie występował w przedstawieniu"Uciekła mi przepióreczka",wystawionym przez Zespół Artystów Warszawskich.W 1940 r.przedostał się przez Jugosławię do Paryża,a po klęsce Francji w 1940 r.do Anglii.Służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Szkocji gdzie w latach 1941–1943 zorganizował i prowadził półzawodowy Teatr Polowy I Brygady Strzelców.Brał też udział w objazdowych występach dla wojska i dla Polonii.Po powrocie do kraju w 1946 roku występował w krakowskim kabarecie„Siedem Kotów”,a od lutego 1947 roku w teatrach warszawskich:„Muzyczny Dom Wojska Polskiego”,gdzie zasłynął kreacjami epizodyczno-charakterystycznymi w premierze Żołnierz Królowej Madagaskaru(napisany przez Juliana Tuwima),potem w„Buffo” i „Syrenie”(1948 – 1971).Do swoich ról w niezliczonej ilości skeczów i monologów ten aktor zawsze przygotowywał się wyjątkowo starannie.Na przykład:kiedy miał wystąpić w roli sędziego w skeczu„Zieleniak”,Tadeusz Olsza przez kilka tygodni był stałym bywalcem sądu.Trud opłacił się.„Zieleniak”okazał się szlagierem,który długo bawił stołeczną publiczność.W czasie kontraktu z Syreną prezentował monologi i wykonywał piosenki w kabarecie Szpak(zał.przez Zenona Wiktorczyka w maju 1954 r.)równocześnie stale współpracował z Polskim Radiem i Telewizją(Kabaret Starszych Panów).Występował na krajowych estradach,reżyserował spektakle rewiowe,m.in."Cud"w Buffo i "Żebyśmy tylko zdrowi byli".W 1959 roku Uchwałą Rady Państwa Tadeusz Olsza został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.W 1966 roku Komitet FJN nadał Olszy Odznakę Tysiąclecia za działalność społeczną w obchodach Tysiąclecia Państwa Polskiego.W 1965 r.otrzymał tytuł członka zasłużonego ZASP-u.W tym samym roku,24 października,obchodził jubileusz czterdziestopięciolecia,a 16 września 1971 pięćdziesięciolecia pracy artystycznej.Rozczarowany klimatem politycznym i rozgoryczony coraz bardziej jawnym artystycznym prześladowaniem,Tadeusz Olsza wyemigrował do Wielkiej Brytanii w lutym 1972 roku,gdzie wraz z żoną i najbliższą rodziną mieszkał do śmierci.