Gustaw Konstanty Żebrowski

Herbu Jasieńczyk,ps.„Czesław”,„Marek”,„Marek Bey”„Jasieńczyk”(ur.11 marca 1896 w Łomży,zm.26 marca 1973 w Otwocku)porucznik administracji Wojska Polskiego i Narodowej Organizacji Wojskowej,major Narodowych Sił Zbrojnych i Armii Krajowej.
Życiorys
Był synem Gustawa i Otylii z Dąbrowskich.W 1919 r.jako ochotnik zgłosił się do służby w Wojsku Polskim i przydzielony został do 30 Pułku Piechoty.Następnie przeniesiony na Śląsk Cieszyński.Brał udział w I powstaniu śląski. 1 października 1919 mianowany podchorążym.W czerwcu 1920 r.przeniesiony do Kompanii Sztabowej Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko dowódcy plutonu i instruktora.W maju 1921 r.mianowany podporucznikiem i przeniesiony do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na funkcję referenta personalnego i sekretarza Komisji Weryfikacyjnej Departamentu Sanitarnego.3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1921 w korpusie oficerów administracji dział sanitarny.W grudniu 1923 r.przeniesiony i mianowany dowódcą administracyjnego oddziału sanitarnego 1 Szpitala Okręgowego.W 1931 r.mianowany adiutantem i oficerem ewidencyjnym 1 Baonu Sanitarnego w Warszawie.W tym samym roku,po przeformowaniu 1 Batalionu Sanitarnego w Kadrę Zapasową 1 Szpitala Okręgowego objął w niej stanowisko dowódcy kompanii i oficera oświatowego.1 października 1935 przeniesiony w stan spoczynku.Począwszy od grudnia 1935 do sierpnia 1939 r.pracował w prywatnej aptece w Warszawie(dyplom aptekarski w 1919 r.)
Udział w kampanii wrześniowej
20 sierpnia 1939 powołany do czynnej służby do Kadry Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego na funkcję oficera mobilizacji.9 września 1939 roku ewakuowany z Warszawy do Brześcia.Wziął czynny udział w obronie twierdzy brzeskiej jako dowódca kompanii.Po zajęciu twierdzy przez Niemców w dniu 17 września 1939 dostał się do niewoli.22 września 1939 przekazany sowieckim władzom wojskowym.30 września 1939 wraz z innymi oficerami twierdzy wywieziony do obozu jeńców w Starobielsku.4 listopada 1939 podając się za cywila udało mu się wraz z innymi cywilami opuścić obóz.20 listopada tegoż roku przekazany Niemcom w dniu 28 listopada 1939 zwolniony jako cywil z obozu jeńców w Radomiu powrócił do Warszawy.
Działalność konspiracyjna
28 lutego 1940 nawiązał kontakt z Organizacją Orła Białego.Pełnił w niej funkcje dowódcy kompanii,a następnie dowódcy batalionu pod pseudonimem„Gustaw”.Od maja 1941 r.w szeregach NOW,gdzie pod pseudonimem„Czesław”przez rok pełnił funkcję komendanta IV Dzielnicy Warszawskiej(Stare Miasto,Żoliborz,Powązki,Marymont i Bielany).W maju 1942 r.Okręg Warszawski NOW podporządkował się Armii Krajowej.W myśl rozkazów por.Żebrowski zdał dzielnicę AK,a sam wstąpił do grupy dywersyjnej pod nazwą„Wachlarz”.Po przejściu przeszkolenia mianowany na z-cę dowódcy 1 odcinka„Podole” i wysłany w teren celem zorganizowania go.Po wykonaniu zadania powrócił do Warszawy.Na skutek tarć i nieporozumień w organizacji został zdekonspirowany i aresztowany przez gestapo udało mu się zbiec.W wyniku tej sytuacji zmuszony był opuścić szeregi„Wachlarza”.Wstąpił do organizacji Konfederacja Narodu i przez 2 miesiące pełnił funkcję szefa Wydziału IV Sztabu grupy Mazowieckiej(warszawskiej).W grudniu 1942 r.grupa ta podporządkowała się NSZ,w wyniku czego został mianowany komendantem 2 Dzielnicy Warszawskiej.Organizował dzielnicę i funkcję komendanta pełnił przez 10 miesięcy pod pseudonimem„Marek”.W październiku 1943 r.wyznaczony został na z-cę szefa Oddziału III Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ,pełnił funkcję referenta operacyjnego i komendanta Szkoły Podchorążych NSZ.W marcu 1944 r.po scaleniu NSZ z AK,został mianowany szefem Oddziału I Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ.2 lipca 1944 awansowany do stopnia kapitana i odznaczony Krzyżem Walecznych.
Udział w powstaniu warszawskim
W czasie powstania warszawskiego walczył w oddziale„Topora”płk.Koiszewskiego,przyjmując pseudonim„Jasieńczyk”.20 sierpnia 1944 awansowany do stopnia majora i odznaczony po raz drugi Krzyżem Walecznych.Od 5 września 1944 po likwidacji Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ w ramach AK wyznaczony na z-cę dowódcy Zgrupowania„Barry”.Pełnił funkcję dowódcy batalionu i walczył w okolicach ul.Marszałkowskiej.Za ofiarną służbę odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.Po upadku powstania niewola niemiecka i pobyt w Oflagu II C Woldenberg.31 stycznia 1945 uwolniony przez wojska sowieckie powraca do Warszawy.
Po wojnie
W Warszawie nie meldował się w WKU i nie ujawnił się.Pod nazwiskiem Katański Bolesław organizował grupę ok.300 osób z byłych swych podwładnych i nawiązał łączność z komendantem Okręgu AK.Po utracie kontaktu i wpadkach oraz niemożności dalszego ukrywania się, zmuszony został wyznaczyć swego następcę.Postanowił przedostać się do WP na Zachodzie.W drodze aresztowany przez UB.Po 2 tygodniach za łapówkę zwolniony.Zatrudnił się jako urzędnik Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i wyjechał na Pomorze,następnie przeniesiony został na Dolny Śląsk.W czasie rutynowego objazdu przekroczył granicę 10 października 1945 i przez Czechosłowację 9 listopada 1945 przybył do 112 Oficerskiego Ośrodka Wojskowego w Delmenhorst w Niemczech.Następnie udał się do Londynu i tam do roku 1966 pracował i mieszkał.W marcu 1966 r.powrócił do Warszawy,po 21 latach miał możliwość spotkania z żoną i rodziną.Zmarł 26 marca 1973 w Otwocku.