Biografia
Okres przed wybuchem II wojny światowej
Urodził się 31 lipca 1905 roku w Wiedniu,w rodzinie polsko-austriackiej.Był synem Ernesta,urzędnika kolejowego i Melanii z Haraschinów.Do szkoły powszechnej uczęszczał w Krakowie,a od 1914 r.po służbowym przeniesieniu ojca,w Wiedniu.Tu też rozpoczął naukę w gimnazjum klasycznym.Po repatriowaniu do Polski naukę kontynuował w III Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Krakowie.W latach 1924–1928 studiował chemię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego(Oddział Matematyczno-Przyrodniczy).Po studiach(w okresie 1928–1932)wykonywał,w Zakładzie Chemii Rolnej UJ,pracę doktorską pt.O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte.W tym też roku otrzymał patent na metodę otrzymywania fityny.W kolejnych latach pracował w Zakładach Solvay w Grodźcu k.Będzina(1932–1934)jako szef laboratorium i w Zakładach Sodowych Solvay w Mątwach k.Inowrocławia(1934–1939),produkujących węglan sodu(sodę amoniakalną)metodą Solvaya.
Okres 1939–1945
W czasie kampanii wrześniowej służył w dywizji gen.Franciszka Kleeberga.W końcu 1939 r.został aresztowany przez żandarmerię wojskową i osadzony w obozie przejściowym w Dąbiu pod Krakowem.W następnych latach pracował w Zakładach Sodowych Solvay w Krakowie będąc kolejno szefem laboratorium i szefem Oddziału Sody Kaustycznej.W oczyszczalni wody do kotłowni pracował wówczas fizycznie Karol Wojtyła,wykonujący zadania zlecane przez Pischingera.Wspomnienia Karola Wojtyły i jego współpracowników z Solvaya przytacza ks.Adam Boniecki w Kalendarium życia Karola Wojtyły.Gdy Karol Wojtyła został głową Kościoła,nie zapomniał o„swoim patronie”z Solvaya„…zawsze pamiętał o życzeniach dla nas na Wielkanoc,czy Boże Narodzenie.Wiele z nich pisał własnoręcznie”wspomina Łempicka(córka Pischingera).W 1944 roku Pischinger rozpoczął prowadzenie wykładów z chemii organicznej na tajnym Wydziale Farmaceutycznym UJ.
Okres powojenny
W latach 1945–1950 był dyrektorem Zakładów Sodowych w Mątwach i Kopalni Soli„Solna”w Inowrocławiu.Ze stanowiska tego zrezygnował w związku z powołaniem go w 1948 r.na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Chemii Technologicznej(później Technologii Chemicznej)na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMK w Toruniu .Zatrzymał jednak funkcję rzeczoznawcy w przemyśle chemicznym.W 1951 roku rozpoczął organizację Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy(WSI).Funkcję rektora WSI(później Wyższej Szkoły Inżynierskiej)pełnił przez 16 lat(1951–1967).W tej uczelni uzyskał nominację na docenta(1954 r.)tytuł profesora nadzwyczajnego(1958 r.) i profesora zwyczajnego(1966 r.)Uczelnia powstawała od podstaw,początkowo bez własnej bazy lokalowej i wyposażenia laboratoriów oraz własnej kadry naukowej.Tworzyła ją grupa pracowników przemysłu,Uniwersytetu Mikołaja Kopernika i Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bydgoszczy.
W pierwszej kolejności uruchomiono dwa wydziały:
- mechaniczny,z siedzibą w Bydgoszczy,w budynku Technikum
- chemiczny,w Mątwach koło Inowrocławia(przy Zakładach Sodowych) i w Bydgoszczy-Łęgnowie(przy Zakładach Chemicznych„ERG”)
Tadeusz Wysocki jeden z pierwszych pracowników i organizatorów WSI,wspominał:
Udałem się na ul.Zygmunta Augusta,bo tam właśnie w gmachu Technikum Mechaniczno-Elektrycznego mieścił się rektorat szkoły.Na zamkniętych drzwiach jednej z sal szkolnych znalazłem kartkę zawiadamiającą,że jutro o godzinie 17-tej będzie można zastać rektora.Przyszedłem następnego dnia.(...)Na korytarzu przyjął mnie pan około pięćdziesiątki,wzrostu raczej niewysokiego,ubrany w brązową,wymiętą marynarkę welwetową.Taka była wówczas moda,by wyglądać na robotnika.Był to rektor Pischinger,chemik z toruńskiego uniwersytetu.Bardzo grzecznie przeprosił,że przyjmuje mnie na korytarzu,bo nie ma jeszcze gabinetu.
Opisując nową szkołę wyższą pisał:
…miała tylko jedną salę szkolną,której całe umeblowanie stanowiło jedno biurko i kilka krzeseł,wszystko wypożyczone.W tej sali mieścił się gabinet rektora,sekretariat uczelni,sekretariat Wydziału Mechanicznego,gabinet dziekana,magazyn i zaczątek biblioteki.Jednocześnie pełniła funkcję sali posiedzeń i narad.Jak ironicznie mówił rektor Pischinger,urzędował on«na skrzynce po mydle».
Dzięki staraniom rektora Ernesta Pischingera i wiceprzewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej Aleksandra Schmidta w 1954 roku Uczelnia otrzymała cały budynek(ul.Olszewskiego 20).Opracowano szczegółowy program rozwoju,w tym przekształcenia szkoły wieczorowej w uczelnię stacjonarną.Program udało się zrealizować po kolejnych latach starań.W 1964 roku Wieczorowa Szkoła Inżynierska została przekształcona w Wyższą Szkołę Inżynierską,uprawnioną do przyznawania tytułu zawodowego inżyniera.We wrześniu 1967 roku,po 16 latach intensywnej działalności na stanowisku rektora,prof.Pischinger przekazał kierownictwo czterowydziałowej bydgoskiej uczelni swojemu następcy.W 1971 rektor UMK powołał go na kierownika zespołu naukowo-badawczego:Chemia i technologia oczyszczania wód ścieków.Od 1970 r.był członkiem rady Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa.We wrześniu 1975 r.przeszedł na emeryturę,lecz nadal udzielał się na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.Zmarł 22 marca 1980 r.w Poznaniu.Został pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.Jego córka,Urszula Łempicka,utrzymuje kontakt z bydgoską uczelnią.
Działalność poza uczelnią
W 1957 r.był członkiem komitetu organizacyjnego Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego,w latach 1957–1969 wiceprezesem Towarzystwa,a w latach 1959–1966 przewodniczącym Wydziału Nauk Technicznych BTN.Przez 10 lat przewodniczył Radzie Naukowej przy PWRN w Bydgoszczy.Pełnił także szereg innych funkcji w organizacjach i instytucjach naukowych.Był przez 20 lat członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach,członkiem redakcji w latach 1948–1975 Chemii Stosowanej,kwartalnika Komitetu Nauk Chemicznych PAN.Brał takie aktywny udział w pracach różnych komisji naukowo-doradczych powoływanych przez władze przemysłowe.Był członkiem,a w latach 1952–1953 prezesem toruńskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu i Deutsche Chemische Gesellschaft.Należał do inicjatorów budowy miasteczka uniwersyteckiego w Toruniu.Był też współzałożycielem dwóch muzeów w Toruniu(Etnograficznego i Sztuki Dalekiego Wschodu).
Działalność polityczna
Od 1947 r.był członkiem PPR,a następnie PZPR.W latach 1961–1965 był posłem do Sejmu III kadencji z okręgu wyborczego Toruń(Komisja Przemysłu Ciężkiego,Chemicznego i Górnictwa,klub PZPR).
Rodzina
Ernest Pischinger był żonaty z Izabelą Kornecką.Mieli jedną córkę Urszulę.
Dorobek pracy naukowo-dydaktycznej
Ernest Pischinger opracował lub uczestniczył w opracowaniu wielu publikacji dotyczących technologii chemicznej,a przede wszystkim technologii sody,zagospodarowania odpadów,ochrony wód.W 1953 r.opracował wieloletni narodowy plan prac badawczych w zakresie problematyki sodowej.
Wydał m.in.publikacje:
- W.Grycza,S.Kamiński,S.Leszczyński,E.Pischinger:Technologia sody amoniakalnej,PWT,1953 r.
- E.Pischinger i wsp.Technologia sody,1958 r.
- T.Adamski,E.Pischinger,Technologia chemiczna nieorganiczna,PWN,1965 r.
- E.Pischinger,M.Lango,Chemia techniczna,część II,Wyd.WSI,Bydgoszcz 1972 r.
- E.Pischinger,Praktyczne wskazówki dla obsługi suszarń sodowych
- E.Pischinger,Badania zanieczyszczenia wód Noteci i Jeziora Pakoskiego,Wyd.Bydgoskie Towarzystwo Naukowe,1962 r.
Pełnił funkcję promotora w 16 pracach dyplomowych(inżynierskich i magisterskich) i 12 pracach doktorskich;był opiekunem naukowym sześciu doktorów habilitowanych.
Nagrody i wyróżnienia
E.Pischinger został odznaczony m.in.:
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
Srebrnym Krzyżem Zasługi,nadanym w 1938 roku przez Premiera II RP Sławoja Składkowskiego
Orderem Sztandaru Pracy II klasy(1964 r.)
Order Budowniczych Polski Ludowej(21 lipca 1974)
Otrzymał liczne odznaki honorowe i nagrody resortowe
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz