czwartek, 24 marca 2016

Karol Świtalski

Karol Edward Świtalski(ur.23 października 1902 w Radomsku,zm.2 czerwca 1993 w Bensheim)polski duchowny luterański,kapelan Wojska Polskiego.
Życiorys
Syn Karola i Amelii z d.Kaweckiej.W Radomsku ukończył gimnazjum humanistyczne,następnie odbył studia na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego(1924–1929).Ordynowany na duchownego 13 października 1929 w kościele Świętej Trójcy w Warszawie.W latach 1929–1931 był prefektem w seminarium nauczycielskim w Działdowie,administratorem w Łomży(1931–1932).26 lutego 1931 przyjęty został do rezerwy duchowieństwa wojskowego w stopniu kapelana ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i powołany do służby czynnej na stanowisko pełniącego obowiązki szefa duszpasterstwa wyznań ewangelickich przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem równocześnie pełnił funkcję tamtejszego administratora zboru cywilnego.8 grudnia 1935 został mianowany proboszczem przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu,jako następca ks.Józefa Mamicy.Wprowadzony w urząd 23 lutego 1936 w kościele staroluterskim przy ul.Ogrodowej,z którego w okresie międzywojennym korzystała również cywilna polska parafia ewangelicko-augsburska.Nabożeństwa wojskowe odprawiał 3 razy w miesiącu w sali konfirmacyjnej przy kościele,a raz na miesiącu w kościele,wspólnie ze zborem cywilnym,współpracując z ks.Gustawem Manitiusem.Był zaangażowany w usiłowania wzbudzenia pełnej polskiej świadomości narodowej wśród ewangelickiej ludności w rejonie Kępna,należącej do Kościoła ewangelicko-unijnego,gdzie 6 września 1936 uczestniczył w tworzeniu oddziału Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego i odprawiał nabożeństwa patriotyczne,a także organizował pomoc gwiazdkową dla dzieci z Przybyszowa.Parokrotnie odprawiał polskie nabożeństwa w Rawiczu.W latach 1937–1939 był członkiem komitetu redakcyjnego„Głosu Ewangelickiego”(Warszawa).Po wybuchu II wojny światowej został przez okupanta pozbawiony funkcji kościelnych i ukrywał się pod przybranym nazwiskiem jako robotnik rolny i urzędnik.Po powrocie zaraz po ustaniu działań wojennych,pierwsze nabożeństwo odprawił w mieszkaniu w domu PTE przy ul.Kossaka 9 w Poznaniu już 30 marca 1945 starając się wraz ze świeckimi współpracownikami o normalizację życia kościelnego.Mimo starań,nie udało się pozyskać żadnego z kościołów poewangelickich.Dopiero w 1946 r.parafia otrzymała tymczasowo kaplicę cmentarną przy ul.Grunwaldzkiej,która służyła następnie niemal 60 lat,aż do wybudowania kościoła Łaski Bożej.Ks.Karol Świtalski w 1946 r.wznowił nabożeństwa w Lesznie,przyczynił się do powstania nowych polskich parafii w Gorzowie Wielkopolskim i w Szczecinie,podejmował działania na rzecz organizacji parafii w Zielonej Górze.Po 23 września 1948 zrezygnował z pracy w Poznaniu i objął administrację parafii w Gorzowie Wielkopolskim i w Szczecinie,a 4 lipca 1950 rozpoczął pracę w parafii w Koninie,nadal mieszkając w Poznaniu(ponieważ plebania w Koninie została zajęta) i obsługiwał również zbory Grodziec,Izbica Kujawska,Koło,Sompolno i Zagórów.Około 1960 r.został konseniorem(zastępcą seniora)diecezji pomorsko-wielkopolskiej.Z powodów rodzinnych w czerwcu 1964 r.wyjechał do Niemiec Zachodnich,gdzie w miarę możności nadal działał w polonijnym duszpasterstwie,zwłaszcza w okolicach Frankfurtu nad Menem.Utrzymywał kontakt z Polskim Kościołem Ewangelicko-Augsburskim na Obczyźnie w Anglii i wysyłał teksty do„Posła Ewangelickiego”w Londynie.Za starania o sprawę polską otrzymał Medal XV-lecia Związku Żołnierzy Kresowych.
Awanse służbowe

  • kapelan rezerwy 26 lutego 1931 r.ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 r. i 1 lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania ewangelicko-augsburskiego

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz