Kazimierz Antonowicz

Ur.21 maja 1914 w Nowych Święcianach na Wileńszczyźnie,zm.5 maja 2003 roku w Toruniu polski fizyk specjalizujący się w fizyce doświadczalnej.Studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w 1939 r.Jeszcze jako student został zatrudniony w Katedrze Fizyki Teoretycznej,w której pracował pod kierunkiem prof.Szczepana Szczeniowskiego,m.in.prowadząc sekretariat czasopisma„Acta Physica Polonica”,którego redaktorem naczelnym był Szczeniowski.Obronę pracy magisterskiej wyznaczono na początek września 1939 roku.Internowany i wywieziony przez bolszewików do obozu w Archangielsku,cudem uniknął Katynia i wrócił na Wileńszczyznę.Pracował w Wojdatach pod Wilnem najpierw jako nauczyciel w szkole powszechnej potem jako magazynier w fabryce zapałek a następnie,od 1943 roku jako nauczyciel fizyki w Protogimnazjum w Ponarach koło Wilna.W kwietniu 1945 roku przymusowo wygnany z Wilna wraz z innymi Polakami osiadł w Bydgoszczy gdzie pracował jako kierownik radiostacji nadawczej.W 1947 roku przeszedł do pracy w Radiostacji Polskiego Radia w Toruniu a następnie,po dokonaniu formalnego zakończenia studiów na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika,uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie fizyki.W Katedrze Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika zatrudniony został w dniu 1 września 1950 roku.W ramach uzyskanego w 1955 roku doktoratu,którego promotorem był Aleksander Jabłoński,wykonał jedyny w swoim rodzaju komputer analogowy elektroniczny przyrząd do całkowania równania Schrödingera.Następnie rozpoczął badania nad zjawiskiem magnetycznego rezonansu jądrowego(Nuclear magnetic resonance NMR).Na podstawie tych badań przyznano mu w 1958 roku tytuł naukowy docenta.Od 1959 roku przebywał na dwuletnim stypendium naukowym w USA na Uniwersytecie w Buffalo gdzie w Carbon Research Laboratory zapoznał się z problematyką fizyki fazy skondensowanej a w szczególności fizyki węgla.Główną metodą badawczą był tu inny rezonans elektronowy rezonans paramagnetyczny(Electron paramagnetic resonance EPR).Po powrocie do Polski został wybrany dziekanem Wydziału Matematyki,Fizyki i Chemii UMK(funkcje tą pełnił w latach 1962-1964).Objął także w tym czasie stanowisko kierownika nowo utworzonej Katedry Elektroniki i Fizyki Ciała Stałego,które piastował do 1985 roku.W 1966 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego,zaś w 1978 roku profesora zwyczajnego.W 1963 roku powołany został w skład Honorowego Komitetu Wydawniczego międzynarodowego czasopisma„Carbon”.W latach 60 i 70 rozwinął,wraz ze swoim zespołem,poszukiwania nowych materiałów węglowych o niezwykłych własnościach fizycznych i chemicznych(węgle i grafity pirolityczne,węgle szkło podobne,włókna węglowe).W 1974 roku ogłosił w„Nature”pracę zawierającą wyniki badań próbek węgla bezpostaciowego,przez które przepuszczano prąd elektryczny.Okazało się,że próbki te stają się nie tylko wielokrotnie bardziej przewodzące,ale i po wyłączeniu prądu„zapamiętują”ten stan.Interpretacja tego zjawiska wskazuje na możliwość pojawienia się efektu nadprzewodnictwa w temperaturach pokojowych.