Nazwa miejscowości
Nazwa miejscowości wykazywała w przeszłości znaczne wahania językowe.Najstarszą jej znaną formą są Letowiszcza(Lethawyszcza 1484 r.Lyetowyszcza 1515 r.)później Letowiszcze(Letovysce 1494 r.)Latowiszcze(1649 r.)Litowiska(1589 r.) i Litowisko(1678 r.)Dzisiejsza postać nazwy pojawia się dopiero w zapisie z 1828 r.Nazwa pochodzi z jęz.ukraińskiego(l’itowyszcze„miejsce wypędzania i wypasu bydła w lesie”).Odgórne zmiany nazwy w XVIII w.(Urbanice) i XX w.(Szewczenko)nie utrzymały się.
Historia
Osada powstała w X w.Właścicielami osady byli do 1553 r.Piotr Kmita Sobieński,a następnie do 1579 r.Barbara Kmita z Herburtów(wdowa po Piotrze Kmicie).Lokacja osady na prawie wołoskim nastąpiła w 1580 r.Właścicielem po śmierci Barbary Kmity w 1580 r.został jej brat Stanisław Herburt(s.Jana)kasztelan lwowski.W 1589 r.właścicielem Lutowisk był jeszcze Stanisław Herburt,a potem Erazm Herburt;w 1620 r.Iwan Polański;w 1663 r.Polańscy(Piotr z Terenowy Polański).Lutowiska kupił następnie Bazyli Ustrzycki i przekazał je w posagu córce Mariannie,zamężnej z Szymonem Urbańskim łowczym kamienieckim.W latach trzydziestych właścicielem osady był w XVIII w.Michał Urbański,podczaszy żydaczowski.W 1739 roku erygował parafię w Cisnej,gdzie też był dziedzicem.W 1742 roku Lutowiska otrzymały od Augusta III,prawo odbywania 10 jarmarków rocznie,a nazwę miejscowości zmieniono na Urbanice,aby uczcić właściciela Ludwika Urbańskiego.Nowa nazwa nie przyjęła się.Majątek w Lutowiskach przejęli następnie Górscy.I tak w 1779 r.właścicielem był Józef Górski,w 1819 r.Ignacy Górski,1828-1848 Józef Górski.Hrabia Ksawery Konarski,uczestnik powstania listopadowego z 1831 r.był właścicielem dóbr Lutowiska.21 lutego 1846 powstańcy z południowej części obwodu sanockiego zmierzali na północ w celu opanowania Sanoka trzema szlakami:z Cisnej przez Baligród,z Lutowisk oraz z Ustrzyk Dolnych i z Ustianowej.Po zniesieniu pańszczyzny w 1848 r.nastąpiło rozdrobnienie gruntów oraz upadek majątków pozbawionych darmowej siły roboczej.Licytowane majątki przejęli przedsiębiorcy drzewni,budując tartaki.Córka Ksawerego Konarskiego,hr.Aleksandra Krasicka z d.Konarska,dziedziczka tej miejscowości,uczestniczka powstania styczniowego z 1863 r.ukrywała zbiegów w swoim majątku w Lutowiskach.W 1868 r.Lutowiska były własnością Franciszka Konarskiego,a pod koniec XIX w.właścicielem Lutowisk był hrabia Stanisław Konarski.25 stycznia 1915 w bitwie pod Lutowiskami Austriacy(w 30 stopniowym mrozie)rozbili rosyjską kawalerię chana Nachiczewskiego.W czasie tych walk Lutowiska zostały spalone,zaś wielu jej mieszkańców zginęło lub zostało przez Rosjan wywiezionych na Syberię za sprzyjanie Austrii.W maju 1919 roku Ukraińcy wycofali się w rejon Hołowiecka,a do Lutowisk wkroczyło Wojsko Polskie pod dowództwem kapitana Rawskiego.Lutowiska utraciły prawa miejskie w 1919 roku,ale do II wojny światowej stanowiły okoliczne centrum handlowe i administracyjne.W latach 1939-1941 miejscowość na mocy paktu niemiecko-radzieckiego z 23 sierpnia 1939 należała do ZSRR.Sowieci przeprowadzili nacjonalizację,która dotknęła przede wszystkim zamożniejsze grupy społeczne Żydów i Polaków.Miejscowemu przedsiębiorcy Januszowi Ziółkowskiemu odebrano olejarnię,tartak i jedyną bieszczadzką spalinową elektrownię(Ziółkowski zelektryfikował Lutowiska zaledwie dwa lata wcześniej).Od października 1939 do sierpnia 1944 r.wieś była siedzibą urzędu gminy w powiecie sanockim.W czerwcu 1941 roku miejscowość została zajęta przez Niemców.W czerwcu 1942 r.Johann Bakcer i Arnold Doppke gestapowcy,którzy przybyli z Ustrzyk Dolnych rozstrzelali ok.650 miejscowych Żydów,Polaków i 30 Romów.Na miejsce kaźni ofiary spędziła i zwiozła Ukraińska Policja Pomocnicza.Po zlikwidowaniu Żydów spalono ich zabudowania,czyli całą drewnianą zabudowę położoną przy rynku oraz synagogi.W 1943 r.rozstrzeliwano ludność w wąwozie za Kościołem.W egzekucjach brali udział gestapowcy Juni i Henemilck.18 lipca 1944 Niemcy wywieźli volksdeutschów,administrację,nadleśnictwo,pracowników kopalni ropy i wszystkich,którzy mogli im się przydać.20-22 lipca 1944 bojówki UPA wymordowały w Lutowiskach polskie rodziny Górali,Góraszewskich,Kukurowskich,Raszowskich,Samborskich,Ziółkowskich,Federeszczaka.W latach 1944-1951 Lutowiska należały do Związku Radzieckiego i zostały przemianowane na Szewczenko.W czasie przynależności Lutowisk do ZSRR(1944-1951)świątynia katolicka w Lutowiskach uległa całkowitej dewastacji.Nabożeństwa musiały odbywać się w cerkwi aż do 1963 roku,do gruntownego remontu zorganizowanego przez pierwszego powojennego proboszcza ks.Antoniego Zawiszę.Lutowiska znalazły się ponownie w Polsce w 1951 roku w ramach umowy o zamianie granic.Ludność dotychczas tu zamieszkującą wysiedlono.Miejscem przesiedlenia 274 rodzin(1043 osób)stała się wieś Dudczany w kołchozie Krasnoflotiec nad dolnym Dnieprem,prawie tysiąc kilometrów na południowy wschód od Bieszczadów.Do Szewczenka przesiedlono natomiast polskich mieszkańców z Sokalszczyzny i Hrubieszowszczyzny.Pierwotną nazwę Lutowiska przywrócono dopiero w 1957 roku.Za PRL w miejscowości funkcjonowało kino Strażnica.W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.W miejscowości działało Państwowe Gospodarstwo Rolne Państwowe Przedsiębiorstwo Rolne Lutowiska.
Demografia
- 1921 r.Lutowiska zamieszkiwało 2125 osób(w 261 domach mieszkalnych):
- 1220 wyznania mojżeszowego
- 769 wyznania greckokatolickiego
- 136 wyznania rzymskokatolickiego
- 1939 r.3468 osób
W rejestrze zabytków:
- Kościół pw.św.Stanisława Biskupa w Lutowiskach neogotycki kościół pw.św.Stanisława Biskupa(1911-20)
- Stary cmentarz katolicki cmentarz służący katolikom obu obrządków między XVIII a XX wiekiem
- drewniana willa sprzed I wojny światowej
- Cerkiew św.Michała Archanioła w Lutowiskach nieistniejąca cerkiew greckokatolicka
- Synagoga kahalna w Lutowiskach nieistniejąca synagoga
- Synagoga w Lutowiskach nieistniejąca synagoga
- Cmentarz żydowski w Lutowiskach założony w II poł.XVIII wieku,na którym zachowało się co najmniej 500 macew
- Pomnik ku czci pomordowanych Żydów i Romów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz