Antoni Leszczewicz

MIC(ur.30 września 1890 w Abramowszczyźnie,zm.17 lutego 1943 w Rosicy w rejonie witebskim)polski duchowny katolicki,błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.
Biografia
Był synem Jana i Karoliny Sadowskiej.W 1909 r.wstąpił do seminarium duchownego w Petersburgu.Święcenia kapłańskie przyjął 13 kwietnia 1914.Był wikariuszem,nauczycielem religii i łaciny oraz proboszczem w Irkucku,Czycie i Harbinie.Pod koniec 1937 r.wyjechał do Japonii,a na początku 1938 r.był w Rzymie.W 1939 r.wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Księży Marianów w Drui i Skórcu.W nowicjacie obchodził 25-lecie kapłaństwa,a 13 czerwca 1939 złożył śluby zakonne.Ponownie wyjechał do Drui,by zająć się duszpasterstwem w tamtejszej parafii.Już podczas okupacji niemieckiej wraz z późniejszym błogosławionym ks.Jerzym Kaszyrą MIC wyruszył za Dźwinę na misje.Był przełożonym grupy misyjnej i sióstr eucharystek na terenie BSRR w Rosicy k.Dryssy.Rząd polski uhonorował w 1934 roku ks.Antoniego Leszczewicza Srebrnym Krzyżem Zasługi,za jego działalność na rzecz biednych.Po wybuchu II wojny światowej przeżył okupację sowiecką,a po 1941 r.znalazł się na terenach przejętych przez Niemców.Dnia 17 lutego 1943 został żywcem spalony przez Niemców w stajni w Rosicy,wraz z grupą wiernych.Ks.Leszczewicz nie opuścił swoich wiernych, pomimo,że był ostrzeżony o pacyfikacji.
Kult
Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 13 czerwca 1999 wraz z grupą 108 błogosławionych polskich męczenników okresu II wojny światowej.Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest tradycyjnie w dzienną pamiątkę śmierci(17 lutego)lub 12 czerwca w grupie 108 błogosławionych.