Maria Dąbrowska

Z domu Szumska(ur.6 października 1889 w Russowie,zm.19 maja 1965 w Warszawie)powieściopisarka,eseistka,dramatopisarka,tłumaczka dzieł literatury duńskiej,angielskiej i rosyjskiej.Jedna z ważniejszych polskich powieściopisarek XX wieku,autorka tetralogii powieściowej"Noce i dnie"(1931–1934),za którą była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1959 i 1960 r.
Życie i twórczość
Maria Dąbrowska pochodziła ze zubożałej rodziny szlacheckiej.Była córką Józefa Szumskiego i Ludomiry z Gałczyńskich.Wychowała się w dworze w Russowie pod Kaliszem(od 1971 r.Oddział Literacki Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu).W latach 1901–1904 uczyła się na pensji Heleny Semadeniowej w Kaliszu,przy ul.Babinej 2.W latach 1907–1914 studiowała na uniwersytetach w Szwajcarii(Lozanna) i Belgii(Bruksela)nauki przyrodnicze,ekonomię i socjologię.W czasie studiów związała się z nurtami niepodległościowymi.Była zwolenniczką poglądów Edwarda Abramowskiego,jego idei spółdzielczości.Wyszła za mąż za Mariana Dąbrowskiego,działacza socjalistycznego poznanego za granicą,zaprzyjaźnionego z Józefem Piłsudskim.Ponieważ uważali swój związek za nowoczesny,nie rościli sobie prawa do wyłączności,w związku z czym w 1916 r.nawiązała kilkumiesięczny romans z Henrykiem Szczyglińskim.Po śmierci męża w 1925 r.towarzyszem życia Dąbrowskiej został na wiele lat,aż do swej śmierci w 1952 r.Stanisław Stempowski,dawny ziemianin,bibliotekarz,współtwórca masonerii(wolnomularstwa)w dwudziestoleciu międzywojennym,z którym żyła w konkubinacie.W okresie tym przez pewien czas pracowała w Ministerstwie Rolnictwa,jednocześnie angażując się w twórczość publicystyczną.Zajmowała mieszkanie nr 31 przy ul.Polnej 40 w Warszawie(dziś Muzeum Marii Dąbrowskiej,oddział Muzeum Literatury).Podczas okupacji niemieckiej przebywała głównie w Warszawie.Po zakończeniu wojny mieszkała we Wrocławiu(1946–1954).Po śmierci Stempowskiego Dąbrowska zamieszkała w 1954 r.(w al.Niepodległości)razem z poznaną podczas wojny pisarką Anną Kowalską(w latach wojny połączyła je przyjaźń,w pewnych kręgach uznawana za uczucie).W ostatnich latach życia mieszkała we własnym domu w Komorowie pod Warszawą(świadectwo o tym okresie życia pisarki dała po latach jej ówczesna gosposia,Melania Andruszkiewicz),gdzie obecnie znajduje się biblioteka jej imienia.Pośród jej przyjaciół byli poetka Kazimiera Iłłakowiczówna,poeta Mieczysław Jastrun(portretujący ją z w swym Dzienniku),pisarze Jerzy Andrzejewski(wspominający ją w tomie Z dnia na dzień),Jarosław Iwaszkiewicz,Melchior Wańkowicz,Jerzy Zawieyski i Wojciech Żukrowski,aktorka Elżbieta Barszczewska oraz malarz i polityk Henryk Józewski,a także Zofia Nałkowska,Antoni Słonimski("Alfabet wspomnień") i Ryszard Matuszewski("Alfabet.Wybór z pamięci 90-latka").Miała poglądy lewicowe,popierała ruch spółdzielczy(oraz idee spółdzielczości jako pośredniej formy własności),oraz była tolerancyjna wobec homoseksualizmu(np.uwagi w Dzienniku o homoseksualizmie:"taka sama miłość jak inne") i różnorodności społeczeństwa.Po roku 1956 przeszła do wewnętrznej opozycji,dając prywatnie na kartach Dziennika świadectwo sympatii dla wybitnych pisarzy osiadłych na emigracji oraz ich dzieł,jak Witold Gombrowicz(i jego Dziennik) i Czesław Miłosz(i tom esejów Rodzinna Europa).Partnerem intelektualnym Dąbrowskiej po wojnie był osiadły na emigracji w Szwajcarii syn Stanisława,pisarz Jerzy Stempowski,z którym korespondowała.W końcowym okresie życia pisarka protestowała przeciw antyinteligenckiej polityce rządu komunistycznego,była jednym z sygnatariuszy Listu 34(relację o tych działaniach Dąbrowskiej,w tym o jej wystąpieniu na zebraniu Związku Literatów Polskich w czerwcu 1964 r.dał w Dzienniku Andrzej Kijowski).Odwiedziła też pod Paryżem Jerzego Giedroycia i redakcję"Kultury".W tym czasie zafascynowała się papieżem Janem XXIII,o czym pisała w Dzienniku.W testamencie poprosiła o pogrzeb katolicki.Maria Dąbrowska początkowo poświęcała się publicystyce,od której przeszła do literatury pięknej,dając w niej studia psychologiczne o ludziach,często z nizin,wysnute z własnej obserwacji.Oddzielnie wydała:"Wspomnienia dzieciństwa",Celowała zwłaszcza w narracji epickiej i analizie psychiki kobiecej oraz w opisach środowiska średniej inteligencji polskiej.Pozostawiła nadto prace przekładowe,artykuły z zakresu spółdzielczości,książki dla młodzieży,artykuły krytyczne w czasopismach(m.in.w„Wiadomościach Literackich”).Prozę artystyczną Dąbrowskiej otwiera zbiór opowiadań"Gałąź czereśni"(1921 r.)Zapowiedź późniejszego stylu dał autobiograficzny tom"Uśmiech dzieciństwa"(1923 r.)Prócz tonacji osobistej wyraźny jest tu temat społeczny.Wyróżnia się kolejny,zawierający refleksje o godności ludzkiej i wątki erotyczne,tom opowiadań"Ludzie stamtąd"(1926 r.)doceniony wówczas,m.in.przez Jarosława Iwaszkiewicza(w entuzjastycznej recenzji w"Wiadomościach Literackich").Obok portretu kobiety namiętnej i studium mocy seksualności("Łucja z Pokucic")zawarła tam studium człowieka samotnego i cierpiącego,ale świadomego swej ludzkiej godności("Noc ponad światem").Arcydziełem Marii Dąbrowskiej jest tetralogia powieściowa"Noce i dnie"(1932-1934),w skład której wchodzą cztery części:I Bogumił i Barbara 1932 r.II Wieczne zmartwienie,1932 r.III Miłość,1933 r.IV Wiatr w oczy 1934 r.Nawiązując swym tworzywem do tradycji epiki(od Homera po realizm XIX wieku),Dąbrowska przedstawia tam dzieje kilku pokoleń rodziny szlacheckiej na przełomie XIX i XX wieku."Noce i dnie"to zakrojona z kronika polskiej inteligencji,także wnikliwe studium psychologiczne głównych bohaterów,małżeństwa Niechciców Bogumiła i Barbary.Powieść ma cechy autobiograficzne.Powieściowy Kaliniec to odwzorowany Kalisz.Zasadniczy wątek fabularny,jak i rys psychologiczny bohaterów Dąbrowska stworzyła w miejscowości Płonne k.Radomina.Bogumił i Barbara,główni bohaterowie powieści,wzorowani byli na administratorach majątku w Płonnem(żona administratora,Helena Hepke,była siostrą Dąbrowskiej;błędną jest informacja,jakoby postacie Bogumiła i Barbary były wzorowane na rodzicach pisarki).Obecnie w Szkole Podstawowej w Płonnem znajduje się sala pamięci poświęcona Marii Dąbrowskiej.Wątek Agnieszki Niechcicówny i działacza socjalistycznego Marcina Śniadowskiego(tak został sportretowany Marian Dąbrowski,zmarły mąż autorki powieści)to studium fascynacji miłosnej,w tym erotycznej,poprzez zamieszczoną tam korespondencję młodych."Noce i dnie"to także swoista powieść metafizyczna o porządku bytu,tajemnicy istnienia,która ujawnia się mimo zwątpień i cierpień.Świetność powieści podkreślali m.in.poeta Julian Przyboś("Czytając Mickiewicza") i filozof Władysław Tatarkiewicz("we Wspomnieniach").Wstępną wersję"Nocy i dni"Dąbrowska opublikowała jako"Domowe progi".Nowela"Ksiądz Filip"to studium kapłana,dla którego celibat jest normą przeciwną życiu.Z kolei"Panna Winczewska"to budowany techniką groteski portret starzejącej się,a infantylnej,bibliotekarki.Do idei"Nocy i dni"nawiązuje późniejsza,blisko kilkadziesiąt lat pisana,a nieukończona powieść,wydana pośmiertnie jako"Przygody człowieka myślącego"(1970 r.oprac.Ewa Korzeniewska),choć pisarka(o czym świadczą zapiski w"Dzienniku")zamierzała ostatecznie dać jej tytuł"Kompozycja istnienia".W zamyśle Dąbrowskiej miały to być dalsze dzieje inteligencji polskiej jako warstwy społecznej:w okresie międzywojennym i podczas II wojny światowej.W drugiej powieści wyróżnia się rozdział Dokonało się!który z pozycji świadka przedstawia powstanie warszawskie.Wśród materiałów do drugiej powieści ukończony został zespół opowiadań,który Dąbrowska,zamierzała wydać jako tom A teraz wypijmy...ukazały się po śmierci pisarki(1981 r.oprac.Tadeusz Drewnowski).Po wojnie pisała opowiadania(np.opowiadanie"Na wsi wesele",które Jerzy Stempowski w liście do pisarki przyrównał do obrazów Bruegla).Inne utwory powojenne ukazały się w wersji książkowej pośmiertnie("Opowiadania",1967 r.oprac.Ewa Korzeniewska),np.studium psychologiczne starzejącej się,osamotnionej aktorki Klara i Angelika(będące zamaskowanym autoportretem).Publikowała między innymi na łamach tygodnika"Bluszcz",także w słynnych w dwudziestoleciu międzywojennym"Wiadomościach Literackich".Ważne miejsce w dorobku Dąbrowskiej zajęły także eseje literackie i opublikowane pośmiertnie"Dzienniki".Dwutomowe"Pisma rozproszone"(1964 r.)gromadzą wcześniej drukowane osobno w czasopismach autokomentarze(w tym do"Nocy i dni"),wspomnienia i szkice krytyczne,w tym esej o Stanisławie Przybyszewskim"Piewca niedojrzałości duchowej".Inny charakter ma tom esejów"Szkice o Conradzie",1959 r.)zawierający m.in.rozważania o tragizmie w twórczości autora Nostromo."Dzienniki",prowadzone od roku 1914 do śmierci dają autoportret pisarki(także studium jej życia intymnego) i panoramę epicką swego czasu.Bogate treściowo są zwłaszcza zapisy z lat stalinowskich(np.świetny opis przyjęcia u prezydenta Bieruta) i ostatniego okresu życia(np.o niedługo przed śmiercią obejrzanym filmie Michelangelo Antonioniego"Czerwona pustynia").Ważne miejsce w"Dziennikach"zajmują zapisy snów.Liczne są tam też obserwacje literackie(np.na temat Goethego,Tomasza Manna,Marka Hłaski) i autokomentarze do własnego dzieła(np.o postaci Barbary Niechcicowej).Miejsce drugoplanowe w dorobku Dąbrowskiej zajmują dramaty"Stanisław i Bogumił"oraz"Geniusz sierocy",skupione wokół dyskutowanych kart historii Polski(jak konflikt biskupa krakowskiego św.Stanisława i króla Bolesława Śmiałego).Korespondencja pisarki(m.in.z Jerzym Stempowskim)pozostaje rozproszona.Sensacyjna okazała się edycja listów miłosnych jej i Mariana Dąbrowskiego(2005 r.)Przełożyła z języka angielskiego(kongenialnie)"Dziennik"Samuela Pepysa z epoki baroku oraz z rosyjskiego opowiadania Antoniego Czechowa.Dała też przekład Nielsa Lyhne Jacobsena.Była uzdolniona plastycznie.Pozostawiła malowane przez siebie obrazy(akwarele):pejzaże i martwe natury.
Twórczość(wybór)

• "Marcin Kozera"(1927 r.opowiadania)
• "Gałąź czeremchy"(1921 r.opowiadania)
• "Uśmiech dzieciństwa"(1923 r.opowiadania)
• "Dzikie ziele"(1925-1929;opowiadania)
• "Ludzie stamtąd"(1926 r.opowiadania)
• "Noce i dnie"(1932-1934;powieść,na jej podstawie powstał film fabularny i serial telewizyjny w reżyserii Jerzego Antczaka(1975 r.)Państwowa Nagroda Literacka 1934 r.)
• "Znaki życia"(1938 r.opowiadania)
• "Gwiazda zaranna"(1955 r.opowiadania)
• "Szkice o Conradzie"(1959 r.eseje)
• "Dramaty"(wyd.książkowe 1959 r.)
• nieukończona druga powieść"Kompozycja istnienia";wydania po śmierci pisarki edycja A:Przygody człowieka myślącego(Oprac.Ewa Korzeniewska.Warszawa 1970 r.rekonstrukcja układu fabularnego powieści,przy jednakowym potraktowaniu przez edytorkę rozdziałów ukończonych i rozdziałów w postaci brulionu;zachowany tytuł z cząstkowego pierwodruku czasopiśmiennego,choć zapis w"Dziennikach"świadczy,że finalnie tytuł miał brzmieć:"Kompozycja istnienia");edycja B:A teraz wypijmy...(Oprac.Tadeusz Drewnowski.Warszawa 1981 r.opowiadania,ukończone,wydobyte z rękopisu powieści,wydane zgodnie z koncepcją pisarki z lat 50.aby zamiast powstającej z trudem drugiej powieści wydać część gotowych już rozdziałów jako tom opowiadań)
• "Dzienniki"(powst.1914-1965;wyd.od 1988 r.w roku 2009 ukazało się pełne wydanie w 13 tomach)
• korespondencja:Ich noce i dnie.Korespondencja Marii i Mariana Dąbrowskich 1909-1925.Oprac.Ewa Głębicka.Warszawa 2005 r.
• publicystyka:Pisma rozproszone.Kraków 1964 r.tomy I-II
• reprodukcje akwareli,wydane jako pocztówki przez Muzeum Literatury im.Adama Mickiewicza w Warszawie

Najważniejsze opracowania

• Księga kaliska.W stulecie urodzin Marii Dąbrowskiej.Red.Tadeusz Drewnowski i in.Kalisz 1996 r.
• Pięćdziesiąt lat twórczości Marii Dąbrowskiej.Red.Ewa Korzeniewska.Warszawa 1963 r.
• Grażyna Borkowska:Maria Dąbrowska i Stanisław Stempowski.Warszawa 1999 r.
• Tadeusz Drewnowski:Rzecz russowska.O pisarstwie Marii Dąbrowskiej.Warszawa 1981 i wyd.nast.
• Danuta Kelch:Wspomnienia siostrzenicy Marii Dąbrowskiej.Kalisz 2002 r.książeczka bezcenna jako źródło biograficzne
• Andrzej Kijowski:Maria Dąbrowska.Warszawa 1964 r.książka wydana jeszcze za życia pisarki i budząca jej sprzeciw(czego ślad w dzienniku),jednak ważna jako próba całościowej interpretacji
• Maria Knothe:"Opowiadania"Marii Dąbrowskiej.Warszawa 1980 r.
• Zdzisław Libera:Maria Dąbrowska.Warszawa 1964 i wyd.nast.
• Ewa Nawrocka:Osoba w podróży.Podróże Marii Dąbrowskiej.Gdańsk 2002 r.
• Edward Polanowski:Maria Dąbrowska w Russowie i o Russowie.Kalisz 1976 r.
• Mariola Pryzwan:Wypisałam całą siebie.Maria Dąbrowska we wspomnieniach i listach.Warszawa 2006 r.zbiór wspomnień,m.in.gosposi pisarki Melanii Andruszkiewicz
• Agnieszka Raszewska-Klimas:Funkcja nazw własnych w twórczości Marii Dąbrowskiej.Piotrków Trybunalski 2002 r.
• Halina Sutarzewicz:Asnyk,Konopnicka i Dąbrowska w Kaliszu.Warszawa 1977 r.
• Janina Wojciechowska:Maria Dąbrowska jej związki ze spółdzielczością.Warszawa 1984 r.
• Krzysztof Tomasik:Homo biografie.Warszawa 2008 r.

Odznaczenia,nagrody i wyróżnienia

• Złoty"Wawrzyn Akademicki"(1935 r.)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(1952 r.)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej(1955 r.)
• Nagroda Państwowa I stopnia(1955 r.)
• Order Sztandaru Pracy I klasy(1959 r.)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski(1954 r.)
• Tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego(1957 r.)
• Honorowe obywatelstwo miasta Kalisza(1960 r.)