Kariera wojskowa
Syn księdza.W latach trzydziestych nauczyciel i kierownik szkoły powszechnej w Michałówce,Pilawie i w Borowiu w powiecie garwolińskim.Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w radzieckiej strefie okupacyjnej.W 1940 r.został deportowany w okolice Archangielska,a następnie Stalingradu i do Kazachstanu.Tam zatrudniony został w"lesopunkcie"Kuziel,w rejonie Jaszkino.28 sierpnia 1943 przyjęty został do 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR,przydzielony do 4 Pułku Piechoty i wyznaczony na stanowisko pisarza-magazyniera.Następnie jako"oficer bez stopnia"został zastępcą dowódcy 7 kompanii 4 pp.W okresie od 20 września do 15 listopada 1943 był słuchaczem kursu oficerskiego 2 Dywizji Piechoty i kursu oficerów polityczno-wychowawczych 1 Korpusu PSZ w ZSRR.Po ukończeniu kursów powrócił do 4 pp,w którym objął stanowisko zastępcy dowódcy III batalionu do spraw polityczno-wychowawczych.W tym momencie rozpoczęła się jego błyskotliwa kariera wojskowa.1 grudnia 1943 przeniesiony został do Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP na stanowisko instruktora propagandy wśród ludności cywilnej i wojsk nieprzyjaciela.15 kwietnia 1944 został zastępcą szefa tego wydziału,21 lipca szefem wydziału,a 19 sierpnia wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 DP ds polit.-wych.13 września 1944 powołany został na stanowisko szefa Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii WP(sprzeciwiał się temu na posiedzeniu Biura Politycznego PPR Jakub Berman,twierdząc,że Piotr Jaroszewicz nie jest komunistą).16 października tego roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy 1 Armii WP do spraw polityczno-wychowawczych.25 listopada 1944 został zatwierdzony na tym stanowisku.14 czerwca 1945 został zastępcą szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP.W okresie od sierpnia do października 1945 r.pełnił obowiązki szefa tej instytucji.29 października 1945 powołany został na stanowisko głównego kwatermistrza WP III wiceministra obrony narodowej.14 grudnia 1945 awansował na generała brygady.W latach 1950–1952 był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego do spraw planowania wojskowego.11 listopada 1950 mianowany generałem dywizji.Następnie wyznaczony został do prac poza wojskiem.Z dniem 6 czerwca 1960 przeniesiony został do rezerwy.28 sierpnia 1943 z chwilą przyjęcia do 1 Korpusu PSZ w ZSRR otrzymał stopień szeregowca.1 lutego 1944 awansował na chorążego,a 1 maja tego roku na porucznika z pominięciem stopnia podporucznika.17 czerwca 1944 dowódca 1 Armii WP ustalił okresy wysługi w stopniach oficerskich.Zgodnie z rozkazem dowódcy armii minimalny okres wysługi dla oficerów liniowych,pełniących służbę w oddziałach walczących,do sztabu korpusu włącznie wynosił:porucznika i kapitana 3 miesiące,a dla oficerów liniowych,pełniących służbę w oddziałach walczących,do sztabu armii i frontu włącznie wynosił:majora 8 miesięcy i podpułkownika 10 miesięcy.Piotr Jaroszewicz awans na kapitana otrzymał 27 lipca,a więc po przesłużeniu prawie trzech miesięcy w stopniu porucznika.We wrześniu 1944 r.przeniesiony został z Dowództwa 2 DP do Dowództwa 1 Armii WP.Majorem został w dniu 1 października 1944,dwa miesiące i trzy dni od ostatniego awansu.3 listopada 1944 mianowany został do stopnia podpułkownika.2 grudnia 1944 Naczelny Dowódca WP ustalił nowe zasady nadawania stopni oficerskich.Zgodnie z tymi zasadami okres wysługi w stopniu dla podpułkownika korpusu polityczno-wychowawczego pełniącego służbę w sztabie armii wynosił 18 miesięcy i mógł zostać skrócony do połowy.Piotr Jaroszewicz awans na pułkownika otrzymał 18 kwietnia 1945,a więc po przesłużeniu w stopniu podpułkownika niespełna sześciu miesięcy.Generałem został w wieku 36 lat(po przesłużeniu w wojsku jedynie 28 miesięcy).
Działalność polityczna w PRL
Od 1944 r.był członkiem Polskiej Partii Robotniczej,a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.Poseł na Sejm w latach 1947–1985(na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I,II,III,IV,V,VI,VII i VIII kadencji).Od 1956 r.stały przedstawiciel PRL w RWPG oraz członek Komitetu Wykonawczego RWPG.W latach 1952–1970 wicepremier,w okresie 1954–1956 minister górnictwa.Zaliczany do"puławian"podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych.Od 1957 r.wiceprzewodniczący Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów oraz przewodniczący Komitetu Współpracy Gospodarczej z Zagranicą.W latach 60 poseł regionu krośnieńskiego.Od 1948 do 1980 r.był członkiem Komitetu Centralnego PZPR,a w latach 1964–1980 członkiem Biura Politycznego KC PZPR.
Prezes Rady Ministrów(1970–1980)
Premier od grudnia 1970 do lutego 1980 r.W 1971 r.Rada Ministrów pod jego przewodnictwem podjęła uchwałę o anulowaniu decyzji Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z września 946 r. o pozbawieniu obywatelstwa m.in.generałów Andersa,Kopańskiego,Chruściela i Maczka,a także Stanisława Mikołajczyka.Uchwała nie została jednak opublikowana.Od 1972 r.prezes Rady Naczelnej ZBoWiD(odwołany w 1980 r.)W latach 1971–1981 członek Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.Odznaczony m.in.Orderem Budowniczych Polski Ludowej.8 października 1979,w Belwederze,został odznaczony przez I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka Krzyżem Grunwaldu I klasy"w uznaniu jego wybitnych zasług w tworzeniu i rozwoju Wojska Polskiego oraz wkładu w budowę siły gospodarczej Polski i umocnienie jedności narodu,za ofiarną służbę ojczyźnie i w związku z 70 rocznicą urodzin".Współautor tzw.manewru gospodarczego z 1976 r.polegającego na podwyżce cen żywności połączonej z wprowadzeniem rekompensat,co doprowadziło do protestu robotników w Ursusie i Radomiu.W lutym 1980 r.został usunięty na VIII Zjeździe PZPR przez Edwarda Gierka z funkcji premiera oraz z Biura Politycznego KC PZPR.W 1981 r.usunięty z PZPR.W stanie wojennym internowany jako członek ekipy Edwarda Gierka.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari(1945 r.)
- Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski(1979 r.)
- Order Budowniczych Polski Ludowej(1969 r.)
- Order Sztandaru Pracy I klasy(dwukrotnie)
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy(8 października 1979)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal za Odrę,Nysę,Bałtyk
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 r.
- Medal Za udział w walkach o Berlin(1966 r.)
- Złoty Medal"Za zasługi dla obronności kraju"
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaka Grunwaldzka
- Order Przyjaźni Narodów(ZSRR)
- Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945(ZSRR)
- Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945(1972 r.ZSRR)
- Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945(1975 r.ZSRR)
Piotr Jaroszewicz był dwukrotnie żonaty.Pierwszą żoną była Oksana(1914–1952),z którą miał syna Andrzeja(ur.1946 r.kierowcę rajdowego).Drugą żoną była Alicja Solska,z którą miał syna Jana.W 1991 r.nakładem wydawnictwa"Fakt"ukazała się książka Bohdana Rolińskiego"Przerywam milczenie...:1939–1989",wywiad rzeka z Piotrem Jaroszewiczem.
Okoliczności śmierci
Został zamordowany razem z żoną Alicją Solską w niewyjaśnionych okolicznościach,w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992,w swoim domu w Aninie przy ul.Zorzy 19(pod tym adresem po wojnie mieszkał Julian Tuwim).Sprawców ani motywu nie wykryto,proces domniemanych zabójców zakończył się uniewinnieniem.Część materiału dowodowego w śledztwie została wykradziona z akt policyjnych,co stwierdzono w 2005 r.W 2007 r.Biuro Wywiadu Kryminalnego Komendy Głównej Policji postawiło tezę,że zabójstwo Jaroszewiczów miało związek z archiwum hitlerowskim,którego część Piotr Jaroszewicz zatrzymał w Radomierzycach w 1945 r.jako pułkownik LWP,gdzie dotarł wraz z Tadeuszem Steciem i generałem Jerzym Fonkowiczem.Według analityków policji dokumenty,które trafiły później do prywatnego archiwum Piotra Jaroszewicza,zawierały informacje kompromitujące polityków z różnych krajów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz