Elektryczne Koleje Dojazdowe

Skrót EKD spółka akcyjna z siedzibą w Warszawie działająca w latach 1922–1947.Kapitał zakładowy spółki wyniósł 500000 zł,z czego 40% udziałów miała spółka„Siła i Światło”,25% Bank Związku Spółek Zarobkowych,a pozostała część akcji należała do drobnych akcjonariuszy.12 listopada 1924 roku spółka otrzymała koncesję na budowę i eksploatację kolei elektrycznej użytku publicznego z Warszawy przez Grodzisk do Żyrardowa.Budowę rozpoczęto w 1925 r.a w 1927 r.otwarto linię łączącą centrum Warszawy z Grodziskiem Mazowieckim.Na terenie Warszawy trasę linii EKD prowadzono systemem tramwajowym.Linia była zelektryfikowana napięciem stałym 600 V,eksploatowane były angielskie pociągi serii EN80(czteroosiowe wagony silnikowe i doczepne)osiągające prędkość ponad 70 km/h.W systemie sygnalizacji zabezpieczenia ruchu pociągów zastosowano semafory świetlne oraz SBL.W 1932 r.koncesja spółki została zmieniona w celu umożliwienia rozbudowy sieci.W tym samym roku wybudowano odgałęzienie do Włoch,a w 1936 r.z Podkowy Leśnej do Milanówka.EKD wpłynęła na ożywienie terenów leżących wzdłuż jej linii.W 1939 r.kolej przewoziła ok.4 tys.pasażerów dziennie,kursując w godzinach szczytu nawet co 10 minut.Po wojnie spółka znalazła się pod Tymczasowym Zarządem Państwowym Ministerstwa Komunikacji,a w 1947 r.EKD została upaństwowiona i przekazana pod zarząd PKP.W 1951 r.zrezygnowano ze stosowania dotychczasowej nazwy zmieniając ją na Warszawska Kolej Dojazdowa.Dyrektorem naczelnym spółki był Tadeusz Baniewicz,który kierował przedsiębiorstwem od okresu budowy do przejęcia linii EKD przez PKP.