Kazimierz Fabrycy

Herbu Pelikan(ur.3 marca 1888 w Odessie,zm.18 lipca 1958 w Londynie)generał dywizji Wojska Polskiego.
Biografia
Kazimierz Fabrycy urodził się 3 marca 1888 w Odessie,w ówczesnej guberni chersońskiej,w rodzinie Antoniego i Marii z domu Żera.Po ukończeniu gimnazjum w Niemirowie odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej.Następnie studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie i na Monachijskim Uniwersytecie Technicznym,gdzie w 1914 r.otrzymał tytuł inżyniera.W czasie studiów aktywnie uczestniczył działalności polskich organizacji niepodległościowych.W 1908 r.był jednym z założycieli Związku Walki Czynnej,a dwa lata później Związku Strzeleckiego.W latach 1909-1913 ukończył Szkołę Oficerską Związku Walki Czynnej i otrzymał znak„Parasola”.Od sierpnia 1914 r.walczył w Legionach Polskich.Dowodził kompanią w 1 Pułku Piechoty,następnie był oficerem sztabu Komendy Legionów,a później dowódcą batalionu w 2 i 3 Pułku Piechoty Legionów oraz pełniącym obowiązki dowódcy 1 Pułku Piechoty Legionów.W lipcu 1917 r.po kryzysie przysięgowym,został internowany w Forcie Beniaminów.Od 21 kwietnia 1918 pełnił służbę Polskiej Sile Zbrojnej.Był dowódcą kursu oficerów piechoty i dowódcą Kadry 4 Pułku Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej,a następnie komendantem garnizonu Dęblin i organizatorem kursu uzupełnień dla oficerów byłego I Korpusu Polskiego w Rosji.W listopadzie 1918 r.objął dowództwo 4 Pułku Piechoty,który 7 grudnia tego roku przemianowany został na 34 Pułk Piechoty.18 stycznia 1919 wyznaczony został na stanowisko zastępcy inspektora szkół piechoty.25 lipca tego roku powierzono mu stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego„Poznań”.W czasie wojny z bolszewikami(od 12 lutego 1920)dowodził kolejno XXXI,XX i XXII Brygadą Piechoty.21 września 1921 objął dowództwo 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu.1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady.W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie zamachowców.20 sierpnia 1926 powołany został na stanowisko II wiceministra spraw wojskowych,które 3 sierpnia 1931 przemianowane zostało na urząd I wiceministra spraw wojskowych.12 czerwca 1934 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska I wiceministra spraw wojskowych i mianował Inspektorem Armii z siedzibą we Lwowie.Funkcję inspektora armii sprawował do września 1939 r.Zgodnie z założeniami planu operacyjnego„Wschód”przewidziany był do objęcia stanowiska dowódcy Armii„Podole”.W 1937 r.był protektorem honorowym klubu sportowego LKS Pogoń Lwów.15 marca 1939 marszałek Edward Śmigły-Rydz powierzył mu dowództwo południowego odcinka granicznego,a w dniu 11 lipca 1939 mianował dowódcą Armii„Karpaty”.W czasie kampanii wrześniowej podejmował szereg błędnych decyzji,których rezultaty przekreśliły rachuby związane z możliwością obrony Polski południowo-wschodniej.Na przykład w wyniku przedwczesnego wycofania 6 IX 24 DP z linii Dunajca i oddania Tarnowa,nastąpił kryzys położenia znajdującej się jeszcze na wschodnim brzegu rzeki GO Boruta,która w efekcie musiała walczyć o możliwość przejścia przez Dunajec.Przy okazji spowodowano tym samym trudności paliwowe 10 BKZmot.,tóra właśnie w Tarnowie zamierzała zaopatrzyć się w materiały pędne.Nade wszystko jednak doszło do zejścia wielkich polskich jednostek z głównych szlaków komunikacyjnych(Kraków Rzeszów Lwów i Nowy Sącz Sanok),którymi poruszały się niemieckie jednostki szybkie(XXII Korpus Pancerny:4 Dywizja Lekka i 2 Dywizja Pancerna),przeciwko którym pozostawiona została 10 BKZmot.Zamiast nakazać 11 DP wsparcie ogniem posiadanej artylerii działań słabych brygad górskich,Fabrycy nakazał dowódcy tej dywizji oszczędzać się aż do osiągnięcia linii Sanu,chociaż przyniosło to w efekcie zmarnowanie wysiłków postawionych przed niewykonalnymi zadaniami 2 i 3 BG,ich rozproszenie i umożliwiło przeciwnikowi osiągnięcie wielkich sukcesów relatywnie niewielkimi siłami.Podobnie nie przekazał do gen.Łukoskiego wydanego 11 IX rozkazu dowódcy Frontu Południowego gen.Sosnkowskiego,aby 11 DP uderzając z flanki na niemiecką 2 DG wsparł ciężko walczącą 24 DP.Pomimo tego z woli marszałka Rydza-Śmigłego Fabrycy objął dowództwo nowej Armii„Małopolska”.W sposób niegodny opuścił swoją armię walczącą na linii Sanu i przeniósł się ze sztabem do Lwowa.12 IX odmówił powrotu do swojej Armii,co zmusiło dowódcę Frontu Południowego gen.Sosnkowskiego do objęcia osobistego dowodzenia nad zgrupowaniem 11,24 i 38 DP.Pomimo tego Fabrycy mianowany został następnie dowódcą przedmościa rumuńskiego.18 września,po agresji ZSRR na Polskę,przekroczył granicę z Rumunią.Resztę wojny spędził na Bliskim Wschodzie,najpierw w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich,później w innych formacjach tyłowych w Palestynie.Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii.Generał Fabrycy,pomimo dowodzenia na odległość wielu kilometrów od linii frontu(8 IX 1939 był już w Siedliskach pod Przemyślem,a 10 IX,po uzyskaniu wiadomości,że Niemcy są w Sanoku i Radymnie,wbrew woli gen.Sosnkowskiego podjął decyzję o przeniesieniu swojej kwatery do Lwowa),sam żądał od podkomendnych stosowania jak najostrzejszych środków dyscyplinujących.Co gorsza,nie orientując się w sytuacji swojej armii,dezorientował swoimi meldunkami Naczelnego Wodza(8 IX zameldował o rozbiciu 24 DP i zdziesiątkowaniu 10 BK,co nie odpowiadało rzeczywistości),a podległe sobie oddziały wręcz oczerniał określając je jako zdemoralizowane.18 lutego 1958 roku Prezydent RP August Zaleski powołał go na członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski.30 kwietnia 1958 roku w Londynie został wybrany kanclerzem Kapituły Orderu Odrodzenia Polski.21 listopada 1911 we Lwowie jego żoną została Jadwiga Pawlewska(1888-1971),z którą miał córkę Jadwigę(ur.1916-1951,po mężu Horoch) i syna(1919-2004).
Awanse

• chorąży rezerwy
• podporucznik 1913 r.
• porucznik 1914 r.
• kapitan 29 września 1914
• major 18 stycznia 1915
• podpułkownik 1918 r.
• pułkownik 22 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w piechocie,„w grupie byłych Legionów Polskich”,3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 36 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 26 lokatą w korpusie generałów
• generał dywizji ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2771(1921 r.)
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski(pośmiertnie)(1958 r.)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski(1937 r.)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych czterokrotnie(po raz 1 i 2 w 1922 r.)
• Złoty Krzyż Zasługi(1930 r.)
• Znak oficerski„Parasol”
• Odznaka„Znak Pancerny”
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych 12 maja 1936
• Order Krzyża Orła I klasy(Estonia,1933 r.)
• Wielki Oficer Legii Honorowej(Francja)
• Komandor Legii Honorowej(Francja,1928 r.)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii