Ignacy Oziewicz

Ps.„Czesław”,„Czesławski”,„Netta”,„Jenczewski”(ur.7 maja 1887 w Łygnianach,w pow.święciańskim,zm.10 stycznia 1966 w Gdyni)pułkownik piechoty Wojska Polskiego,komendant Narodowych Sił Zbrojnych.
Życiorys
Po ukończeniu w 1907 roku gimnazjum w Wilnie na ochotnika wstąpił do armii rosyjskiej.Od października 1907 do września 1908 r.służył w 106 pp,a następnie w sierpniu 1911 r.ukończył Wileńską Szkołę Wojskową.Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako oficer 103 Pułku Piechoty 26 Dywizji Piechoty.Podczas służby w pułku w okresie sierpień 1911–kwiecień 1917 pełnił funkcje:szefa łączności,dowódcy kompanii i dowódcy batalionu.Od kwietnia do października 1917 r.służył w 193 DP.Po wybuchu rewolucji opuścił armię rosyjską i od października 1917 do października 1918 pracował na Podolu jako administrator majątku ziemskiego.W lutym 1919 r.przyjęty został do Wojska Polskiego.Od 6 października 1919 r.do 12 kwietnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 41 Pułku Piechoty.Od 20 sierpnia 1920 r.pełnił obowiązki dowódcy 17 Pułku Piechoty.W październiku 1925 r.mianowany został dowódcą 76 Lidzkiego Pułku Piechoty w Grodnie.16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych,marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 17 lokatą w korpusie oficerów piechoty.W 1935 r.wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu.Od 25 października 1938 dowodził 29 Dywizją Piechoty w Grodnie.Na czele tej wielkiej jednostki walczył w kampanii wrześniowej.Po jej rozbiciu internowany przez Litwę,wydostał się z obozu i powrócił do Polski.W latach 1941–1942 zastępca komendanta Głównego i szef wydziału operacyjnego Narodowej Organizacji Wojskowej.Nie zaakceptował decyzji o scaleniu z AK,gdyż uważał ją za opanowaną politycznie przez sanację i latem 1942 r.stanął na czele rozłamu w NOW.Do aresztowania 9 czerwca 1943 r.komendant Narodowych Sił Zbrojnych.Od 2 grudnia 1942 r.prowadził nieudane rozmowy o włączeniu NSZ do Armii Krajowej.Był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych KL Auschwitz i Flossenburgu.W 1958 roku wrócił do kraju.Jego grób znajduje się na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych czterokrotnie(po raz 3 i 4 w 1922 r.)
• Złoty Krzyż Zasługi(1937 r.)]
• Oficer Orderu Korony(Belgia)
• Oficer Orderu Świętego Sawy(Królestwo SHS)
• Medal międzysojuszniczy„Médaille Interalliée”