Kazimierz Kąkol

Ps.Koch(ur.22 listopada 1920 w Warszawie,zm.16 stycznia 2016)polski ekonomista,publicysta,polityk i nauczyciel akademicki.Powstaniec warszawski i podporucznik Armii Krajowej.Profesor nauk politycznych.Wieloletni działacz PZPR(1957–1990).W latach 1974–1980 minister–kierownik Urzędu do Spraw Wyznań.

Życiorys
Był synem Bronisława i Zofii.
1939-1945
W maju 1939 r.zdał maturę w Gimnazjum im.Władysława IV w Warszawie.Brał udział w bitwie pod Kockiem.Zaangażował się w działalność konspiracyjną.Wstąpił do Armii Krajowej.Krótko studiował architekturę.Należał do zespołu redagującego podziemne czasopismo Młodzież.Następnie przez kilka lat studiował ekonomię.Jako kapral podchorąży ps.Koch pełnił funkcję wykładowcy-instruktora szkolącego młodzież do walki z okupantem.Walczył w powstaniu warszawskim w składzie baonu harcerskiego Wigry za co został odznaczony Krzyżem Walecznych.Po powstaniu dostał się do niewoli i trafił do obozu jenieckiego w Zeithain koło Drezna.W obozie pracował jako listonosz.Razem z trzystoma osobami wrócił konno do Polski,ponieważ żołnierze Armii Czerwonej ukradli samochody,które po wyjściu z niewoli Polacy przygotowali do drogi.
1945-1990
Po wojnie zaliczono mu trzy lata studiów,które dokończył na Uniwersytecie Łódzkim,zdobywając w 1946 r.tytuł magistra ekonomii.Został asystentem profesora Wacława Szuberta(1912-1994).W 1957 r.wstąpił do PZPR.Od 1957 do 1974 r.był redaktorem naczelnym„Prawa i Życia”.W 1965 r.po wyroku w tzw.„aferze mięsnej”,kiedy to z pogwałceniem ludzkich i prawnych kryteriów dokonano„sądowego mordu”na oskarżonym Stanisławie Wawrzeckim,Kazimierz Kąkol w wystąpieniu telewizyjnym przekonywał Polaków,że to sprawiedliwy i prawidłowy wyrok.Podczas wydarzeń marcowych 1968 r.wielokrotnie wypowiadał się na łamach swojego pisma,za co Józef Dajczgewand nazwał go później,razem z Ryszardem Gontarzem,„wściekłymi psami łańcuchowymi komunizmu”.Od maja 1974 do kwietnia 1980 r.był ministrem-kierownikiem Urzędu do Spraw Wyznań w pierwszym i drugim rządzie Piotra Jaroszewicza.W latach 1971–1980 był zastępcą członka KC PZPR.Wieloletni członek Prezydium Zarządu Głównego ZBoWiD.Od 1975 r.profesor nauk politycznych(bez habilitacji).Wykładał na Uniwersytecie Warszawskim.W 1978 r.razem z biskupem Dąbrowskim był członkiem polskiej delegacji,która spotkała się z nowo wybranym papieżem Janem Pawłem II.Od 1985 do 1989 r.był dyrektorem Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich Instytutu Pamięci Narodowej.W okresie PRL wieloletni członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
1990-2016
W maju 1999 r.wszedł w skład Rady Naukowej Instytutu Naukowego Związku Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego im.generała Edwina Rozłubirskiego.7 marca 2006 w Warszawie udzielił wywiadu Annie Kowalczyk z Archiwum Historii Mówionej.Zmarł 16 stycznia 2016,27 stycznia 2016 pochowany w obrządku katolickim na Cmentarzu Bródnowskim.
Publikacje

• Sąd nierychliwy.Książka i Wiedza,1966 r.
• Kardynał Stefan Wyszyński jakim go znałem,1985 r.
• Sprawa niemiecka nadal otwarta...1988 r.
• Kościół w PRL.Elementy ewolucji doktryny.Warszawa 1985 r.