Bogdan Celiński

Ps.Wiktor(ur.2 września 1921 w Warszawie,zm.31 stycznia 2016)polski podporucznik,żołnierz Szarych Szeregów i 3 drużyny II plutonu"Alek"2 kompanii"Rudy"batalionu Zośka,powstaniec warszawski,inżynier mechanik.

Życiorys
Syn Władysława i Władysławy z Pokorskich.Uczeń Prywatnego Męskiego Gimnazjum i Liceum Zrzeszenia Nauczycieli"Oświata"oraz Szkoły Wawelberga i Rotwanda. 
Działalność konspiracyjna w czasie II wojny światowej
Od 1941 do 1942 roku członek tajnej organizacji wojskowej,w ramach której ukończył szkolenie wojskowe.Podczas okupacji niemieckiej pracował w zakładach Bruhn-Werke.W 1942 r.włączył się do konspiracji i wraz z grupą kolegów z pracy wstąpił do Szarych Szeregów.Znalazł się w Hufcu Południe(Sad 300).Uczestniczył w kursie Wielkiej Dywersji.20 sierpnia 1943 r.wziął udział w akcji Taśma pod Sieczychami,był w grupie atak II,atakującej strażnicę.Uczestniczył też w obu bazach leśnych Par.I i Par.II.Ukończył II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola.
Udział w powstaniu warszawskim
W powstaniu warszawskim walczył na Woli i Czerniakowie.Podczas walk na Woli brał m.in.udział w wyzwalaniu Gęsiówki.Dwukrotnie ranny na Woli(w rękę i bark)trafił do szpitala Jana Bożego na Starym Mieście.Pod koniec sierpnia kanałami przedostał się na Śródmieście.Włączył się do walki na Czerniakowie,gdzie został ponownie ranny,tym razem w nogę.Wraz ze Stanisławem Lechmirowiczem-Czartem znalazł się na statku Bajka.Razem z Czartem przedostał się na Pragę po przęsłach mostu Poniatowskiego.Stamtąd trafił do szpitala w Michalinie.Następnie przebywał w szpitalu w Otwocku.Do Warszawy powrócił na początku 1945 r. i włączył się w akcję ekshumacyjną poległych Zośkowców.
Losy powojenne
Po zakończeniu wojny powrócił na studia w szkole Wawelberga,które ukończył z tytułem inżyniera mechanika.W styczniu 1949 roku został aresztowany przez UB i osadzony w wewnętrznym areszcie Ministerstwa.Następnie przeniesiony do aresztu na Mokotowskiej,gdzie w jednej celi przebywał z Adamem Doboszyńskim i Zygmuntem Szendzielarzem-Łupaszką.W październiku 1949 r.skazany na 15 lat kary pozbawienia wolności.Karę odbywał w zakładach karnych we Wronkach i Sztumie.Przebywał również w Obozie Pracy nr 3.Na wolność wyszedł 5 maja 1956 r.W tym samym roku podjął pracę w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego,a także ożenił się z córką pułkownika Adama Borkiewicza,koleżanką z batalionu Zośka,Anną.W latach 1957-1978 pracownik Biura Projektów Miastoprojekt,od 1978 r.do przejścia na emeryturę w 1982 r.pracował w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym.Był autorem Słownika biograficznego żołnierzy batalionu"Zośka"do książki Anny Borkiewicz-Celińskiej"Batalion Zośka".Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Historycznej Środowiska byłych Żołnierzy Batalionu"Zośka".Członek Społecznego Komitetu Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionu"Zośka"oraz Komisji Historycznej Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.W 1990 r.awansowany na podporucznika.
Odznaczenia

• Krzyż Walecznych(1944 r.)
• Srebrny Krzyż Zasługi(1972 r.)
• Medal za Warszawę 1939-1945(1973 r.)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski(1980 r.)
• Srebrny Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami(1993 r.)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(2012 r.)(za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej,za działalność społeczną i kombatancką)