Antoni Kiliński

Ur.20 października 1909 w Antonowie na Litwie,zm.6 maja 1989 polski inżynier,cybernetyk,profesor Politechniki Warszawskiej,w latach 1969-1970 rektor.Uzyskał tytuł docenta w Politechnice Warszawskiej(1955 r.)a następnie profesora nadzwyczajnego(1959 r.) i profesora zwyczajnego(1965 r.)W latach 1951-1954 był prodziekanem,a w latach 1956-1960 dziekanem Wydziału Łączności Politechniki Warszawskiej.Był dyrektorem Zakładu Konstrukcji Telekomunikacyjnych i Radiofonii na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej,jednej z najstarszych w Polsce instytucji akademickiej,zajmującej się badaniami i nauczaniem w dziedzinie informatyki,gdzie już w połowie lat pięćdziesiątych zbudowano(jeden z pierwszych w Polsce)lampowy komputer UMC 1.Od roku 1963 kierował Katedrą Budowy Maszyn Matematycznych powstałą po przekształceniu Zakładu.Następnie od roku 1970,wraz z reorganizacją Uczelni,powołanym Instytutem Budowy Maszyn Matematycznych.Antoni Kiliński był m.in.członkiem Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego.Za swą działalność naukową został w 1997 roku uhonorowany medalem"Pioniera Informatyki"(Computer Pioneer).

Stanowiska

• 1935-1937 radca techniczny Urzędu Patentowego w Warszawie
• 1936-1939 asystent prof.Mieczysława Pożaryskiego w Katedrze Elektrotechniki Teoretycznej PW
• 1937-1939 kierownik Laboratorium Aparatów Elektroakustycznych Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie
• 1940 r.nauczyciel w szkole zawodowej przy fabryce aparatów elektrycznych K.Szpotańskiego
• 1942 r.nauczyciel w liceum telekomunikacyjnym,równocześnie 1943-1944 wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie
• 1946 r.kierownik Centralnego Biura Konstrukcyjnego Zjednoczenia Przemysłu Radiotechnicznego w Świdnicy
• 1947 r.szef Koordynacji Technicznej Zjednoczenia Przemysłu Radiotechnicznego
• 1948 r.służba wojskowa,jednocześnie wykładowca na Politechnice Wrocławskiej
• 1949 r.przydział do MON w Warszawie
• 1950-1952 kierownik Katedry Elektrotechniki Wojskowej,doradca techniczny Urzędu Patentowego
• 1949-1951 wicedyrektor Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego
• Od 1 września 1950 roku zastępca profesora w Katedrze Przenoszenia Przewodowego na Wydziale Łączności
  
  • Od 1953 roku samodzielny pracownik nauki w Katedrze Konstrukcji Telekomunikacyjnych i Radiofonii(od 1963 r.nazwa zmieniona;na Katedrę Technologii Sprzętu Elektronicznego) 
  • Od 1955 roku kierownik tejże katedry 
  • Od 1963 roku kierownik Katedry Budowy Maszyn Matematycznych 
  • 1963-1968 opiekun Katedry Magnetyków i Dielektryków 
  • 1951-1954 prodziekan PW 
  • 1956-1960 dziekan Wydziału Łączności PW 
  • 1969-1970 Rektor PW

Nagrody i wyróżnienia

• 1955 r.Medal 10-lecia Polski Ludowej
• 1974 r.Medal 30-lecia Polski Ludowej
• 1956 r.Złoty Krzyż Zasługi
• 1959 r.Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• 1962 r.Order Sztandaru Pracy I klasy
• 1969 r.Brązowy i Srebrny(1971,1972,1975)Medal Zasługi dla Obronności Kraju
• 1974 r.tytuł honorowy„Zasłużony Nauczyciel PRL”
• 1969 r.Złotą Odznaką SEP
• 1972 r.Odznaką Grunwaldzką
• 1973 r.Medal za Warszawę
• 1974 r.Medal Zwycięstwa i Wolności
• 1975 r.Złota Odznaka za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego
• 1976 r.Złota Odznaka Honorowa„Za Zasługi dla Warszawy”
• 1976 r.Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
• 1976 r.Medal Komisji Edukacji Narodowej

Działalność pozanaukowa

• W 1946 roku politycznie związał się ze Stronnictwem Demokratycznym jednak już w lipcu 1947 roku przeszedł do Polskiej Partii Robotniczej
• W 1948 roku został członkiem PZPR po zjednoczeniu Polskiej Partii Robotniczej z PPS

Był pasjonatem wędkarstwa,koneserem malarstwa,jak również kolekcjonował obrazy.
Wybrane publikacje

• Przemysłowe procesy realizacji.Podstawy teorii.WNT,Warszawa 1976 r.ss.288.Seria:Problemy i metody techniki
• Jakość.WNT,Warszawa 1979 r.ss.236.ISBN 83-204-0033-3
• „Podstawy technologii sprzętu radiotechnicznego”(Warszawa 1960 r.)
• „Encyklopedia elektrotechniki dla telekomunikacji”(Warszawa 1951 r.)
• „Dielektryki radiotechniczne”(Warszawa 1960 r.)
• „Definicje opisowo-analityczne i wartościująco-normatywne podstawowych pojęć teorii niezawodności”(„Prakseologia”1971 r.)