Wojciech Falewicz

Inżynier(ur.13 lutego 1863 w okolicach Wilna,zm.4 września 1935 w Warszawie)tytularny generał dywizji Wojska Polskiego,generał major rosyjskich saperów.W 1881 r.powołany został do służby wojskowej w Armii Imperium Rosyjskiego.Wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej,którą ukończył w 1884 r.otrzymując stopień podporucznika saperów i skierowanie do służby liniowej.Zawodowy oficer rosyjskich saperów.W 1889 r.ukończył Wojskową Akademię Inżynieryjna w Petersburgu w stopniu kapitana i został skierowany do Głównego zarządu Inżynierii w Moskwie do sekcji fortyfikacji.Od 1890 r.kierownik rozbudowy umocnień twierdzy Modlin i twierdzy Dęblin.W latach 1891-1892 kierował badaniami geograficznymi głównych rzek Polski;Niemna,Narwi,Warty i Wisły pod kątem wykorzystania ich w obronie.W latach 1892-1897 kierował rozbudową fortyfikacji w rejonie Dubna na Wołyniu.Dało mu to możliwość poznania bliżej kraju ojczystego.Podpułkownik z 1897 r.Pod koniec lat dziewięćdziesiątych kierował budową linii kolejowych z ramienia Głównego Komitetu Wojskowo Inżynieryjnego w Petersburgu.Pułkownik z 1899 r.W latach 1904-1905 inspektor w Głównym Zarządzie Szkół Wojskowych,a w latach 1906-1916 szef budownictwa w Petersburskim Okręgu Wojskowym.Generał major z 1906 r.Następnie był szefem oddziału w Głównym Zarządzie Inżynierii Sztabu Generalnego.W 1917 r.krótko w Kwaterze Głównej Najwyższego Naczelnego Dowódcy Stawka.W 1918 r.złożył dymisję,po czym z trudnościami powrócił do Polski.Od grudnia 1918 r.w Wojsku Polskim.W okresie od 19 grudnia 1918 do 12 kwietnia 1919 szef Instytutu Wojskowo Geograficznego.Od 13 kwietnia 1919 r.komendant twierdzy Grodno.Na początku 1920 r.skierowany do gen.Cherriona w celu opracowania planów fortyfikacji kraju.W dniu 14 stycznia 1920 r.zostaje dowódcą w twierdzy Grudziądz.Na początku lutego 1920 r.dochodzi do incydentu,który zaważył na dalszej służbie i życiu generała.W czasie kolacji wydanej w kasynie grudziądzkim przez korpus oficerski 18 Pułku Ułanów(na którą był zaproszony jako dowódca garnizonu)Falewicz powiedział,że„oficerowie legioniści to banda,nieuki i zakała armii polskiej”Jeden z oficerów złożył w tej sprawie meldunek do MSWojsk.W związku z tym wytoczono mu sprawę honorową za obrazę Legionów i we wrześniu 1920 r.oddano go do dyspozycji ministra Spraw Wojskowych.Legioniści domagali się oddania sprawy pod sąd.Z dniem 1 kwietnia 1921,na podstawie dekretu Naczelnego Wodza marszałka J.Piłsudskiego przeniesiony został w stan spoczynku,w stopniu generała podporucznika.26 października 1923 zatwierdzony został w stopniu tytularnego generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.Osiadł w Warszawie,gdzie zmarł.Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.