Czesław Jóźwiak

Ur.7 września 1919 w Łażynie k.Bydgoszczy,zm.24 sierpnia 1942 w Dreźnie wychowanek salezjański,jeden z Poznańskiej Piątki,polski męczennik chrześcijański II wojny światowej,błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.Był synem Leona i Marii z domu Iwińskiej.Miał troje rodzeństwa.Wychowanek Salezjańskiego Oratorium św.Jana Bosko w Poznaniu przy ul.Wronieckiej 9,do którego trafił w wieku 10 lat.Dał się tam poznać jako opiekun młodszych i zapewne stąd wzięła się jego ksywka"Tato".Należał do harcerstwa.We wrześniu 1939 r.walczył na froncie.Po klęsce wrócił do Poznania,podjął pracę w zakładzie malarskim.Prezes Towarzystwa Niepokalanej,był też szefem organizacji"Wojsko Ochotnicze Ziem Zachodnich".Nawiązał współpracę z Narodową Organizacją Bojową i wciągnął do niej pozostałych kolegów z Oratorium:Edwarda Kaźmierskiego,Franciszka Kęsego,Edwarda Klinika i Jarogniewa Wojciechowskiego.23 września 1940 roku został aresztowany przez gestapo razem z Kaźmierskim,Kęsym i Wojciechowskim(Klinika gestapo aresztowało dwa dni wcześniej,21 września).Trafił do więzienia gestapo w Domu Żołnierza,następnie do hitlerowskiego obozu w Forcie VII i więzienia przy ulicy Młyńskiej.W tym więzieniu na skutek odniesionych obrażeń podczas tortur został skierowany do Izby Chorych.16 listopada 1940 przewieziony został do Wronek,a później do więzienia sądowego w Berlinie Neukölln(23 kwietnia 1941) i od maja w ciężkim więzieniu Zwickau.Z wyrokiem śmierci wydanym 1 sierpnia 1942 oczekiwał egzekucji w Dreźnie.
W liście pożegnalnym napisał:

Nie rozpaczajcie,Bóg tak chciał.

Beatyfikował go papież Jan Paweł II w 1999 r.w gronie 108 polskich męczenników.