Stanisław Wrzaliński

Stanisław Mikołaj Wrzaliński(ur.21 sierpnia 1882 w Płocku,zm.4 stycznia 1950 w Wentorf)pułkownik piechoty Wojska Polskiego,uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej oraz wojnie polsko-bolszewickiej,prezydent Gniezna w latach 1934-1936.
Życiorys
Stanisław Wrzaliński w czasie I wojny światowej służył w Armii Rosyjskiej.Za służbę w Armii Rosyjskiej uzyskał szereg wysokich odznaczeń rosyjskich.W 1917 r.przeszedł do tworzących się oddziałów polskich w Rosji I Korpusu Polskiego.W listopadzie 1918 r.uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie i tworzeniu oddziałów wojska polskiego w stolicy a następnie w podobnych działaniach w Wielkopolsce i na Pomorzu.23 marca 1919 przejął od płk.Wacława Przeździeckiego dowództwo 5 Pułku Strzelców Wielkopolskich,który 17 stycznia 1920 przemianowany został na 59 Pułk Piechoty Wielkopolskiej.25 maja 1919 wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Frontu Północnego.W następnym miesiącu powrócił do swojego pułku,którym pod jego nieobecność dowodził rtm.Ignacy Mielżyński.W czerwcu 1920 r.przebywał w szpitalu.6 sierpnia 1920 przekazał dowództwo 59 pp Wlkp.kapitanowi Marcelemu Cerkiewiczowi,a sam objął dowodzenie XXIX Brygadą Piechoty.Uczestniczył w walkach z bolszewikami m.in.na Ukrainie,Białorusi a także w bitwie warszawskiej i bitwie nad Niemnem.3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 116.lokatą w korpusie oficerów piechoty.W latach 1923-24 był dowódcą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie.Następnie przeniesiony został do dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych po czym objął dowództwo 5 Brygady Ochrony Pogranicza.Z dniem 28 maja 1926 przeniesiony został z KOP i przydzielony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu.W lipcu 1928 r.wyznaczony został na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Biura Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych.Później został zatwierdzony na tym stanowisku.Pełniąc służbę w Stanisławowie i Warszawie pozostawał oficerem nadetatowym 49 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych.8 października 1929 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu.13 października 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji.Zastąpił go płk dypl.Emil Krukowicz-Przedrzymirski.Z dniem 31 grudnia 1931 przeniesiony został w stan spoczynku.Decyzją MSW został mianowany na stanowisko Prezydenta Gniezna,którą to funkcję pełnił w latach 1934-1936.2 lipca 1943 wysłał z Wrocławia list do Himmlera,w którym zgłaszał się"wraz ze swoimi ludźmi"(...mit meinen Landsleute Polen)do walki z bolszewizmem.Jego pismo pozostało bez odpowiedzi.Aresztowany przez Niemców,po II wojnie światowej nie mógł wrócić do kraju.Zmarł w obozie dla ludności polskiej w Wentorf.
Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari(1921 r.)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości