Mieczysław Jerzy Gamski

Ur.2 października 1913 w Skołoszowie,zm.20 stycznia 1989 w Gdańsku polski lekarz,profesor Akademii Medycznej w Lublinie i Akademii Medycznej w Gdańsku.Był synem Włodzimierza,urzędnika kolejowego i Marii z Kapeckich,nauczycielki.Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Chyrowie,rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie,gdzie w 1937 r.uzyskał dyplom lekarza.Bezpośrednio po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako asystent w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Jana Kazimierza kierowanej przez Romana Renckiego.Od września 1938 r.rozpoczął służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego,podczas której zaprzyjaźnił się ze Stefanem Kryńskim.W 1939 r.uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie obrony dysertacji doktorskiej Zachowanie się wychylenia przedsionkowego w elektrokardiogramie ludzi zdrowych i ze schorzeniami narządu krążenia w spoczynku i po próbie pracy.Po II wojnie światowej pracował we Wrocławiu najpierw jako starszy asystent,a następnie adiunkt w II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej kierowanej przez Antoniego Falkiewicza.W 1951 r.na podstawie rozprawy habilitacyjnej Kliniczne opracowanie zespołu przedwzgórzowego i nadcieplności wegetacyjnej otrzymał veniam legendi.W 1953 r.został przeniesiony do Lublina,gdzie do 1957 r.był kierownikiem I Kliniki Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej.W tym czasie głównym obszarem jego zainteresowań były badania nad schorzeniami kardiologicznymi,a przede wszystkim nad nadciśnieniem tętniczym i nerwicami układu krążenia,a także badania kliniczne nad wartością pierwszego polskiego leku regulującego czynności podwzgórza.Lek ten pod nazwą Ipronal powstał we współpracy z Instytutem Immunologii i Terapii Doświadczalnej im.prof.Ludwika Hirszfelda we Wrocławiu.Główną dziedziną zainteresowań naukowych i leczniczych profesora Gamskiego była kardiologia.Do najważniejszych jego osiągnięć należy zaliczyć:wyjaśnienie patogenezy zmian EKG w nadczynności tarczycy,analizę zmian EKG u ludzi z nerwicą,wartość próby gynergenowej w elektrokardiogramie oraz model wektokardiografu.Godne uwagi są oryginalne prace dotyczące możliwości leczenia Ipronalem nerwic i wczesnych okresów nadciśnienia tętniczego,a także pierwsze w Polsce badania nad autoalergią w chorobach serca.W 1957 r.został przeniesiony do Gdańska na stanowisko kierownika III Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej.Za jedno z największych osiągnięć należy uznać wprowadzenie i rozpowszechnienie elektrostymulacji serca.Jako pierwszy zapoczątkował też rehabilitację kardiologiczną chorych z nerwicami krążenia.Wyniki swoich badań naukowych opublikował w 120 pracach.Był aktywnym członkiem wielu towarzystw naukowych,licznych komisji i komitetów Polskiej Akademii Nauk.Był także wieloletnim członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego,a od 1986 r.honorowym członkiem.Był promotorem 25 doktoratów i opiekunem kilku przewodów habilitacyjnych.Autor prac związanych z patogenezą podwzgórza,nerwic wegetatywnych,nadcieplności wegetatywnej,był jednocześnie lekarzem-etykiem,humanistą i poetą.Mąż malarki Anny Staniszewskiej.Przeszedł na emeryturę w 1984 r.zmarł na skutek zatrucia czadem w 1989 r.Pochowany na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.