Działalność |
Tekst aktu nadania przez księcia Konrada Mazowieckiego zamku w Drohiczynie wraz z przyległymi terenami:
Dań w Babinie anno grat MCCXXXVH,VIIIdus Mart 1237
Konrad książę mazowiecki,za zgodą czterech swych synów nadaje i daruje
mistrzowi Hermanowi i braciom jego z zakonu rycerzów Chrystusa,niegdyś
Dobrzyńskim(quondam Dobrinensis ordinis)zamek Drohicin i cały okręg ziemi koło zamku leżący,począwszy od środka rzek Buga i Nurca,aż do granic Rutenów(Rusinów),nie naruszając w niczym praw zarówno
kościoła mazowieckiego,jak i szlachty,jeżeliby cokolwiek do nich
należało na wzmiankowanych rzekach.Zakon ziemie wymienioną trzymać
będzie prawem wiecznym dziedzicznym,a jako służący Chrystusowi,bronić
powinien lud chrześcijański od natarczywości pogan.Mistrz Herman ze
swej strony,z braćmi zakonu zaręczył nam i naszym synom,a mianowicie
księciu mazowieckiemu przestrzeganie prawa Patronatus;przyrzekł ziemię
mazowiecką wraz z nami i ze wsparciem otrzymanym od własnych poddanych
bronić przed wszystkimi napastnikami;atoli przeciw heretykom Prusakom i
innym nieprzyjaciołom wiary chrześcijańskiej,sami bracia osobiście
walczyć będą powinni.My nawzajem zobowiązaliśmy się bronić rzeczonej
ziemi Drohicin od nieprzyjacielskich natarczywości.Prócz tego,rzeczeni
bracia uroczyście zobowiązali się,nie lokować na ziemi Drohickiej
nikogo z możnych(neminem potentium)ku naszej szkodzie i
uciskowi,ani tej ziemi ustępować,sprzedawać,zamieniać,darować,lub
jakkolwiek przelewać na kogoś, bez naszej zgody i rady. |
W Drohiczynie Dobrzyńcy przetrwali tylko kilka lat.Latopis halicko-wołyński podaje,że książę wołyński Daniel Halicki pokonał ich pod Drohiczynem już w marcu 1238 roku.W 1241 r.zbudowany przez zakonników kościół zostaje spalony(wraz z całym miastem)przez oddziały Batu-chana.W 1250 roku papież Innocenty IV wydał bullę,w której potwierdził templariuszom darowizny„grodów nad rzeką Bugiem poczynione przez księcia łęczyckiego Konrada”.Drohiczyn został ostatecznie zdobyty przez Daniela Halickiego w 1251 r.Ostatni ślad istnienia Braci Dobrzyńskich na ziemiach polskich,pochodzi z 1248 r.Jest nim odnaleziona w 1783 r.w Drohiczynie płyta nagrobna Henryka z Żygocina.Zakon przestał oficjalnie istnieć(według prawa kanonicznego)100 lat po śmierci jego ostatniego członka,a więc w połowie XIV wieku. |
- Za swój znak zakonny,przyjęli bracia czerwony wzniesiony miecz z taką nad nim gwiazdą,noszony na białych płaszczach pokrywających zbroję,gdzie gwiazda symbolizowała objawienie Jezusa poganom.Reguły zakonne Braci dobrzyńskich,wzorowane były na regule Kawalerów mieczowych oraz Templariuszy.
- Z kroniki miasta Gdańska,spisywanej przez Rainholda Curicke'a,zatytułowanej Der Stadt Danzig:Historische Beschreibung,dowiadujemy się o udziale Zakonu Kurów,zwanego też Braćmi dobrzyńskimi,w Bitwie pod Świecinem,która miała miejsce 17 września 1462,a więc ok.100 lat od czasu oficjalnego uznania zakończenia istnienia zakonu na terenie Polski.
- Z dokumentów znajdujących się w Państwowym Archiwum w Meklemburgii,dowiadujemy się o pierwotnym składzie osobowym przybyłych do Dobrzynia rycerzy zakonników.
Mistrz Zakonu BRUNO(Brunon)
- ANDRZEJ(Andreas)
- WERNER(Wernher )
- JAN(Johan Heinrich von der Lühe)
- ALBRANDT
- KONRAD De Stur(Conradus de Stur )
- GOTFRYD
- FRYDERYK De LUBOWE(Fridrich von Lubow)
- REINARD(Reihard von der Lühe)
- OLRIK
- HENRYK De LU(Heinrich von der Lühe)
- RANEN(Raven)
- WEDEGHE(Wedeghe)
- HEIDENRIK(Heidenrich )
- HERMAN(Hermann )
- Egkehardus Hane(Eggehardus Gallus)
- Ulrich von der Lühe
- Gozwin
- ALEKSANDER(możliwe,że kapelan zakonu)
- FLORENCJUSZ
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz