Bitwa pod Turskiem

Bitwa,która miała miejsce 13 lutego 1241 w rejonie wsi Tursko Wielkie,pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem wojewody krakowskiego Włodzimierza a wojskami mongolskimi pod dowództwem Bajdara podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.Doszło do niej po zablokowaniu drogi na Kraków w rejonie Miechowa przez wojewodę krakowskiego Włodzimierza.Obecność sił polskich zmusiła zagony mongolskie do odwrotu w kierunku Sandomierza.Idące na Kraków szlakiem poprzez Koprzywnicę,Wiślicę i Skalbmierz oddziały Bajdara wycofały się w okolice w Tursko Wielkie.Skoncentrowane wcześniej oddziały wojewody krakowskiego udały się w pogoń za siłami mongolskimi,doprowadzając do walnej bitwy.Najprawdopodobniej Bajdar wiedział o zgromadzonych siłach polskich i wycofanie się jego oddziałów w rejon Turska było manewrem mającym na celu zająć lepsze pozycje przed zbliżającą się bitwą.Według Jana Długosza pierwsze uderzenie Polaków przyniosło sukces w postaci zmuszenia przeciwnika do odwrotu i uwolnienia jeńców.Jednak odwrót okazał się udanym taktycznym manewrem Mongołów mającym na celu rozerwanie polskiego szyku bojowego.Dzięki dyscyplinie w szeregach Mongołów i luźnej taktyce udało im się pokonać liczniejszych,ciężkozbrojnych rycerzy małopolskich.Polacy ponieśli duże straty i nie byli w stanie stawić oporu aż do bitwy pod Chmielnikiem 18 marca 1241 r.Po tym zwycięstwie oddziały mongolskie wycofały się wzdłuż lewego brzegu Wisły do Sandomierza.