Życiorys
Ludwik Rydygier urodził się 21 sierpnia 1850,w Dusocinie,w rodzinie Karola Riedigera,właściciela majątku Dusocin koło Grudziądza,w ówczesnym zaborze pruskim i Elżbiety z Koenigów.Od najmłodszych lat demonstrował swoje polskie pochodzenie.Wykształcenie rozpoczął w progimnazjum Collegium Marianum w Pelplinie,następnie w latach 1859–1861 uczył się w gimnazjum w Chojnicach,następnie w gimnazjum w Chełmnie,które ukończył w 1869 r.zdaniem matury.W latach 1869–1873 studiował medycynę najpierw w Krakowie,a później na uniwersytecie w Greifswaldzie,gdzie zmienił nazwisko na Rydygier.Dyplom lekarza uzyskał 8 grudnia 1873 roku,a pracę doktorską obronił w lutym 1874 roku.Po studiach przez krótki czas pracował w Szpitalu Najświętszej Marii Panny,ale wkrótce zajął się prowadzeniem prywatnej praktyki w Chełmnie.Pisał wówczas prace naukowe z zakresu chirurgii.Powrócił do Greifswaldu,a habilitację obronił w Jenie w 1878 roku,gdzie też został zatrudniony jako asystent kliniki chirurgii.W Chełmnie udało mu się otworzyć niewielką klinikę.W 1881 roku ubiegał się o katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie,jednak dzięki popraciu Theodora Billrotha stanowisko to uzyskał Jan Mikulicz-Radecki.Dopiero w 1887 roku został powołany na tę katedrę,gdy Mikulicz przeniósł się do Królewca.W 1897 r.otrzymał propozycję objęcia stanowiska kierownika nowej katedry i kliniki chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego.Od 1897 r.profesor na Uniwersytecie Lwowskim.Był jednym z najwybitniejszych ówczesnych polskich,a także światowych chirurgów.W 1880 roku przeprowadził pierwszy w Polsce(a drugi na świecie)zabieg wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka,a w 1881 r.pierwszy w świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia.W 1884 r.wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego.Rydygier był autorem(1900 r.)oryginalnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego i wielu innych technik operacyjnych.Był dziekanem Wydziału Lekarskiego i przeciwnikiem równouprawnienia kobiet w dostępie do zawodu lekarskiego.W roku 1897 zagłosował przeciwko przyjmowaniu kobiet na Wydział Lekarski.Na własny koszt zamieszczał w prasie ogłoszenia:Precz z Polski z dziwolągiem kobiety lekarza!W latach 1901/1902 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego.Wychował wielu znakomitych chirurgów,przyszłych profesorów.W 1889 roku zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny.Zjazdy te w 1921 r.dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich.Nie opuścił Lwowa,gdy zaproponowano mu przejście na Uniwersytet Karola w Pradze.Był wybitnym chirurgiem,odznaczył się jako świetny operator,inicjator nowych metod,utalentowany organizator.Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka,raka odbytnicy,amputacji,kardiochirurgii,ortopedii,chirurgii plastycznej,urologii są stosowane do dziś.W roku 1903 otrzymał tytuł szlachecki(galicyjski)jako Ludwik Rydygier Ritter von Ruediger.W czasie I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie.Po zakończeniu wojny powrócił do Lwowa.Walczył w jego obronie z Ukraińcami w listopadzie 1918 r.W trakcie walk o Lwów włączył się w tworzenie służb medyczno-sanitarnych Wojska Polskiego.Został do niego przyjęty w stopniu generała podporucznika.W 1920 r.rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych.Był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego„Pomorze”.Konsultant i naczelny chirurg Dowództwa„Wschód”.W 1920 r.zweryfikowany jako generał brygady.Zmarł nagle,25 czerwca 1920 roku.Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim;szczątki przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.
Uczniowie i współpracownicy Ludwika Rydygiera
- Tadeusz Bętkowski
- Jan Biziel
- Antoni Gabryszewski
- Zdzisław Hordyński-Juchnowicz
- Tadeusz Ostrowski
- Stanisław Ruff
- Jan Zaorski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz