Józef Abelewicz

Ur.17 marca 1821 w Oniksztach na Litwie,zm.3 lipca 1882 polski duchowny rzymskokatolicki,pedagog.Pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej,był synem Wincentego i Anny z Bukszów.W latach 1833-1838 uczęszczał do szkoły w Traszkunach,w latach 1840-1842 studiował w diecezjalnym seminarium w Wilnie,gdzie należał do wyróżniających się słuchaczy.Studia teologiczne kontynuował do 1846 r.w rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu,wieńcząc je dyplomem magistra teologii i święceniami kapłańskimi(6 kwietnia 1846 w Petersburgu).Przez krótki czas pracował jako kapelan gimnazjum w Świsłoczy;jeszcze w 1846 r.został wykładowcą teologii dogmatycznej w wileńskim Seminarium Duchownym,a także prokuratorem(ekonomem)seminaryjnym.W 1852 r.z nominacji biskupa Wacława Żylińskiego został kanonikiem kapituły wileńskiej.W latach 1853-1870 zajmował się pracą duszpasterską w Wołkowysku,będąc kolejno administratorem parafii i dziekanem(od 1853 r.) i proboszczem(od 1856 r.)W 1870 r.powrócił do pracy w Seminarium w Wilnie.Był inspektorem placówki i wykładowcą homiletyki,od 1872 r.wykładał Pismo Święte.30 lipca 1878 zastąpił na stanowisku rektora odsuniętego przez władze Macieja Harasimowicza;przejął wówczas również wykłady z prawa kanonicznego,co należało do jego obowiązków rektorskich.W dziejach seminarium zapisał się dbałością o podniesienie poziomu nauczania oraz utrzymanie polskiego i kościelnego charakteru w dobie rusyfikacji.Cieszył się uznaniem jako wykładowca i opiekun duchowy kleryków.Zmarł w lipcu 1882 r.po ataku apoplektycznym.