Ojciec zadżumionych

Poemat Juliusza Słowackiego z 1838 roku.Napisany prawdopodobnie we Florencji.Został wydany rok później w Paryżu w dziele Trzy poema Utwór reprezentuje tzw.poezję egzystencji(A.Witkowska)w twórczości Słowackiego.Opiera się na opowieści,którą Słowacki usłyszał w Al-Arisz,w trakcie podróży do Palestyny w roku 1836.Była to historia Araba,tytułowego ojca zadżumionych,któremu ta choroba zabrała żonę i siedmioro dzieci.Mężczyzna nie buntuje się ani nie pogrąża w skrajnej rozpaczy;przyjmuje postawę bliską biblijnemu Hiobowi.Oddziela się także od świata ludzi nie dotkniętych epidemią dżumy.W utworze nadzieja przeplata się z rozpaczą.Mężczyzna opowiada o etapach kwarantanny i kolejnych zgonach najbliższych sobie osób.W kompozycję utworu włączone są opisy pustyni,mają one podkreślić bezsilność bohaterów wobec rzeczywistości oraz bezduszność przyrody w kontraście z głębokimi rozterkami egzystencjalnymi bohatera.Narrator analizuje odbiór wrażeń poprzez własne,w tym przypadku tragiczne,przeżycia.W 1883 r.poemat jako pierwsze dzieło Słowackiego został przetłumaczony na język hebrajski.