Śluby panieńskie

Śluby panieńskie,czyli Magnetyzm serca komediowy utwór dramatyczny Aleksandra Fredry z 1832 roku,napisany wierszem.Premiera miała miejsce we Lwowie w 1833 roku.Głównym tematem utworu podzielonego na V aktów jest miłość.
Geneza
Pracę nad utworem komediopisarz rozpoczął w 1826 roku.Sztuka ta,o pierwotnym tytule Magnetyzm,nie została wystawiona z przyczyn osobistych Fredro zakochał się nieszczęśliwie w Zofii z Jabłonowskich.Finalna redakcja powstała dopiero w 1832 r.a jej premiera odbyła się we Lwowie dnia 15 lutego 1833 r.Pierwsze wydanie książkowe ukazało się w 1834 r.przysparzając dziełu wielu nowych czytelników i widzów.
Magnetyzm
Magnetyzm serca to teoria pseudonaukowa Franza Antona Mesmera.Głosił on,że w ciele istnieje fluid,który oddziałuje na drugą osobę i przyciąga ją jak magnes.Fredro wierzy w teorię bliźniaczych dusz,lecz nie wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia.
Język utworu
W Ślubach da się zauważyć odchylenia w ortografii,fleksji i składni.Pisarz wplótł w tekst wiele przysłów i sentencji,z rzadka za to stosował archaizmy.Język utworu jest źródłem komizmu słownego,który głównie zasadza się na przytaczaniu wypowiedzi jednych bohaterów przez innych,lecz w odmiennej intonacji i dla innych celów.Innym chwytem było także wykorzystanie wieloznaczności leksemów,z której zdają sobie sprawę bohaterowie.
Wiersz
Fredro oparł swój utwór na jedenastozgłoskowcu.Pojawiają się też dwie inne miary:ośmiozgłoskowiec(we fragmentach,gdzie konieczna była synchronizacja słowa i ruchu) i trzynastozgłoskowiec(we fragmentach prezentujących światopogląd postaci).
Bohaterowie
Gustaw najmocniej zaakcentowana postać w utworze.Można go ocenić jako wynik zetknięcia polskiej sarmacko-ziemiańskiej kultury z zagraniczną.Przystojny fircyk,cieszący się powodzeniem u kobiet(taki obraz prezentowany jest w akcie I),przechodzi zmianę wewnętrzną i pod wpływem miłości staje się dojrzałym mężczyzną.W III scenie aktu IV najmocniej zaznaczają się w nim cechy typowego romantyka.Jego imię nawiązuje do Gustawa z Dziadów,którego postawę(romantycznego kochanka)wyśmiewa Fredro w swojej komedii
Albin łzawy kochanek,który wykazuje się uległością wobec ukochanej.Wychowany na romantycznych dramatach i romansach.Fredro wyraźnie w tej postaci nawiązuje do sentymentalizmu
Aniela Dobrójska dobroduszna,łagodna,naiwna,uległa panna,której cechy zostały dodatkowo podkreślone imieniem.Także dojrzewa do prawdziwego uczucia,gdyż wcześniej znała tylko książkową wersję miłości
Klara żywa i energiczna,wierna ślubom złożonym z Anielą,ale ostatecznie pokonana przez zawiłe zabiegi.Błyskotliwa i inteligentna,często korzysta z ostrego języka.W jej postaci można dostrzec zarys emancypantki
Radost stryjaszek,poczciwy kawaler,wyrozumiały i troskliwy.Można się domyślić,iż kiedyś kochał się w pani Dobrójskiej
Pani Dobrójska opiekunka Anieli i Klary,czcigodna pani domu
Jan służący,wyprowadzacz koni
Streszczenie
Fabuła komedii opowiada historię dwóch panienek Anieli i Klary,które postanawiają nigdy nie wychodzić za mąż i dręczyć mężczyzn swą obojętnością.Zakochany Albin od razu zostaje odrzucony przez Klarę,Aniela również jest obojętna na zaloty Gustawa,który z początku nie mógł uwierzyć w owe przysięgi dziewcząt.W końcu wymyśla on intrygę w celu zdobycia ukochanej i pomocy płaczącemu z rozpaczy Albinowi.Komedia Fredry przedstawia miłość jako wielką,prawdziwą siłę,która pobudza ludzi do działania i przynosi radość życia.Fredro wierzył w potęgę miłości,która według niego jest szczęściem człowieka,jest radosna,zwieńczona małżeństwem,optymistyczna,lecz trzeba o nią walczyć.