Ignacy Chodźko

(ur.29 września 1794 w Zabłotczyźnie,zm.1 sierpnia 1861 w Dziewiętniach)polski powieściopisarz i gawędziarz,napisał m.in.serię opowieści Obrazy litewskie,mason.
Życiorys
Syn Antoniego i Katarzyny z Widmontów.Całe prawie swe życie spędził w ziemi oszmiańskiej,w rodzinnym majątku Dziewiętniach,gdzie wzrastał w atmosferze dawnych tradycji i obyczajów szlacheckich.Uczęszczał do szkoły bazylianów w Borunach,od 1810 roku studiował w Wilnie.Po śmierci rodziców w 1814 r.przeszedł pod opiekę stryja Jana.Pracował w kancelarii Radziwiłłowskiej i był członkiem Towarzystwa Szubrawców.Należał do loży wolnomularskiej w Wilnie i Mińsku.
Twórczość
Niemal do roku 1840 wierny pozostał ideologii wieku Oświecenia i klasycystycznym upodobaniom w literaturze,pisząc w tym duchu wiersze i szkice satyryczne oraz refleksje moralne.Jego pierwszym dziełem prozatorskim było opowiadanie Poddany wydrukowane(1829 r.)w piśmie wydawanym w Warszawie przez jego przyjaciela Antoniego Edwarda Odyńca.Pod wpływem wspomnień spisanych przez stryja Jana ogłosił w 1838 r.Domek mojego dziadka,a niebawem(1840 r.)rozpoczął cykl Obrazów litewskich(wydane w V seriach,1840-1850)szereg gawęd zaczerpniętych z życia szlachty miejscowej w XVIII i pierwszej ćwierci XIX wieku,z których na pierwszy plan wysuwa się seria III(Pamiętniki kwestarza,1844 r.)skupiająca się dokoła postaci kwestarza bernardyna.W odleglejsze czasy sięgają Podania litewskie(4 serie,1852-1860),dowodzą jednak,że w Chodźce brak było materiału na powieściopisarza historycznego.Celując w przedstawianiu codziennego życia szlachty litewskiej,w tym ciasnym zakresie wyróżniał się werwą dialogu,darem potoczystej narracji,plastyką scen zbiorowych,prawdą charakterystyki.Nie stało mu natomiast twórczej wyobraźni i zdolności kompozycyjnych,popadał też często w moralizowanie,nużące tym bardziej,że głębią i oryginalnością myśli w ujmowaniu ogólniejszych zagadnień Chodźko się nie odznaczał.