Ziemia łęczycka

(łac.terra Lanciciensis)jednostka terytorialna średniowiecznego państwa polskiego,kraina historyczna i region etnograficzny,opisany przez Oskara Kolberga w jego monumentalnym dziele"Lud"w tomie"Łęczyckie",położona między Wielkopolską(Kaliskiem)a Mazowszem.Największym miastem jest Łęczyca.Po śmierci Bolesława III Krzywoustego stała się oprawą wdowią jego żony,księżnej Salomei.Po jej śmierci(1144)stała się częścią dzielnicy senioralnej i przypadła Bolesławowi IV Kędzierzawemu.W latach 1231-1352 na obszarze ziemi łęczyckiej istniało Księstwo łęczyckie.W 1264 roku nastąpił jego podział na Księstwo Łęczyckie i Księstwo Sieradzkie.Weszła w skład Królestwa Polskiego po jego zjednoczeniu przez Władysława I Łokietka.Obecnie leży na obszarze województwa łódzkiego.
Herb

Jan Długosz zawarł opis herbu ziemi łęczyckiej w XV-wiecznej kronice w tych słowach:

Lanciciensis terra que pro medietate clipei leonis rubei coronati in campo albo,et pro altera medietate medietatem aquile in campo rubeo,dorsis se invicem contingentibus portat.

Herb stanowiła tarcza herbowa dzielona w pas,gdzie w prawym srebrnym polu lew czerwony i w lewym czerwonym polu orzeł srebrny razem ukoronowane.Herb był używane następnie przez województwo łęczyckie.Obecnie do herbu nawiązuje jeden z elementów herbu województwa łódzkiego.