Bitwa pod Pyzdrami

Przed przygotowywaną wielką wyprawą na Polskę planowaną wraz z królem czeskim Janem Luksemburskim na wrzesień 1331 roku,Krzyżacy urządzili w głąb Polski kolejną rejzę.Celem Krzyżaków było porwanie i wzięcie do niewoli syna Władysława I Łokietka,królewicza Kazimierza przebywającego w Pyzdrach.Na czele wojsk krzyżackich stanęli wielki marszałek Dietrich von Altenburg oraz ziemi chełmińskiej Otto von Lauterberg.22 lipca 1331 roku siły krzyżackie przekroczyły Wisłę pod Wyszogrodem i krwawym szlakiem przez Bydgoszcz,Inowrocław,Słupcę dotarły 27 lipca pod Pyzdry.Miasto zostało podstępem zdobyte jednakże królewicza Kazimierza w Pyzdrach już nie było.Zdążył wcześniej gród opuścić i udać się do zgromadzonego nieopodal miasta rycerstwa wielkopolskiego i pospolitego ruszenia.Uratowanie życia poprzez pomoc w ucieczce przyszłego króla spowodowało srogie potraktowanie miasta i jego mieszkańców przez Krzyżaków.Pyzdry zostały splądrowane i spalone.Na czele wojsk zgromadzonych pod Pyzdrami stał wojewoda poznański Wincenty z Szamotuł.Po połączeniu się wojsk Wincentego z Szamotuł z oddziałami wspierającymi udaną obronę Inowrocławia nastąpiło uderzenie na rycerzy zakonu krzyżackiego.Siły polskie były jednak zbyt słabe na rozbicie oddziałów krzyżackich i po poniesieniu dotkliwych strat wycofały się unikając bezpośrednich starć z podążającymi na zachód w kierunku Poznania siłami Krzyżackimi.