Wrocławskie Nowe Miasto

Miasto lokowane na mocy aktu lokacyjnego 16 grudnia 1261 w bezpośrednim sąsiedztwie Wrocławia(dzisiejszego Starego Miasta) i wcielone do niego administracyjnie w 1327.Od 5 października 1263 obowiązywało prawo magdeburskie.Nowe Miasto leżało na wschód od murów miejskich,naprzeciw Ostrowa Tumskiego.Z Wrocławiem łączyło się poprzez Bramę Nową.Główną ulicą Nowego Miasta była ul.Szeroka(Breite Gasse),dzisiejsza ul.Purkyniego.Miasto posiadało prawdopodobnie własny ratusz,mieszczący się po zachodniej stronie dzisiejszego placu Polskiego.Nowomiejską parafią był kościół Ducha Świętego,połączony ze szpitalem i klasztorem kanoników regularnych augustianów.Na początku XV w.został założony kościół św.Klemensa(zamknięty w 1773 r.) i nowy cmentarz parafialny.W latach 1453-1517 zbudowano na południowym skraju Nowego Miasta klasztor bernardynów.Większość zabudowy Nowego Miasta uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej i została zastąpiona czterema punktowcami,szkołą podstawową,parkingami,parkiem oraz rotundą Panoramy Racławickiej.Część terenu pozostaje niezagospodarowana.Zachowany kwartał zabudowy zajmuje obecnie Akademia Sztuk Pięknych oraz hotel,zaś w zespole pobernardyńskim ulokowane jest Muzeum Architektury.