Historia
Instytut powstał 23 października 1817 z inicjatywy ks.Jakuba Falkowskiego.Początkowo mieścił się na terenie Uniwersytetu Warszawskiego w Pałacu Kazimierzowskim,a w latach 1820-1827 w domu sióstr wizytek przy Krakowskim Przedmieściu.26 kwietnia 1826 rozpoczęto wznoszenie siedziby Instytutu przy placu Trzech Krzyży.Budowę ukończono w roku 1827.W 1842 r.przy Instytucie utworzono szkołę dla niewidomych;Instytut otrzymał nazwę"Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych"używaną do 1962 r.W latach 1867–1885 funkcję dyrektora instytucji pełnił Jan Papłoński,który wprowadził zmiany przyczyniające się do rozwoju tej instytucji.W 1865 r.za jego sprawą zrealizowano projekt założenia fermy,na której osoby głuche pochodzące ze wsi mogłyby szkolić się w pracy gospodarskiej.W 1919 r.powstało przedszkole dla dzieci głuchych,a w 1934 r.zasadnicza szkoła zawodowa dla niesłyszących.Wychowankowie Instytutu otrzymywali wykształcenie zawodowe i ogólne.Wielokrotnie wykazywali postawę patriotyczną,biorąc udział w strajku szkolnym w 1905 r.oraz walcząc w powstaniu warszawskim w 1944 r.w składzie 1107 Plutonu Armii Krajowej.26 października 1944 Niemcy podpalili budynek Instytutu.Odbudowę ukończono w sierpniu 1948 r.W 1983 r.Instytut otrzymał imię swojego założyciela księdza Jakuba Falkowskiego.Obecnie ośrodek zapewnia edukację przedszkolną,podstawową,gimnazjalną i ponadgimnazjalną,a także nauczanie indywidualne.Wychowankowie korzystają z opieki logopedycznej,psychologicznej i pedagogicznej.Dla rodziców dzieci niesłyszących organizowane są kursy języka migowego.
Nauczyciele i wychowankowie Instytutu
- Teofil Jagodziński
- Jan Siestrzyński
- Ludwik Kucharzewski
- Edmund Malinowski
- Feliks Pęczarski
- Wanda Tazbir
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz