Hiacynt Łobarzewski

Też:Jan Kanty Hiacynt Łobarzewski lub Jacek Łobarzewski;ur.17 grudnia 1814 r.w Łubnie koło Dynowa,zm.6 stycznia 1862 r.we Lwowie polski prawnik i botanik,badacz flory Karpat.Od 1850 r.profesor Uniwersytetu Lwowskiego,w 1852 r.założyciel i dyrektor Ogrodu Botanicznego na tym Uniwersytecie.Studia prawnicze ukończył w Uniwersytecie Lwowskim,a przyrodnicze w Wiedniu.Jako przyrodnik zajmował się algologią,lichenologią,biologią i fizjologią roślin,a przede wszystkim geografią roślin.Będąc prywatnym nauczycielem,a potem przyjacielem Włodzimierza Dzieduszyckiego,odbył z nim wiele wycieczek przyrodniczych i krajoznawczych.Był przez swego ucznia ulubionym i wysoko cenionym przewodnikiem po przyrodzie kraju.Odbył także kilka innych dłuższych wycieczek i wypraw,m.in.wraz z Wincentym Polem.Objąwszy w roku 1850 Katedrę Historii Naturalnej w Uniwersytecie Lwowskim rozpoczął natychmiast działania zmierzające do unowocześnienia sposobu wykładu nauk przyrodniczych.Jako pierwszy wprowadził do nauczania botaniki mikroskop i założył na Uniwersytecie Ogród Botaniczny.Pozostawił kilka wartościowych prac,wśród nich dwie o mchach Galicji,a także pionierską rozprawę pt.Pojęcie geografii roślin i rzut oka na roślinność kuli ziemskiej(1849 r.)Napisał też rozprawę O owadach lasy niszczących(1851 r.)Zebrał bardzo obfity zielnik,który tylko częściowo do naszych czasów zdołano opracować.Składał się on z 70 fascykułów zawierających około 2000 gatunków roślin w ok.10000 okazów.Zielnik ten sam Łobarzewski częściowo darował Dzieduszyckiemu,reszta zaś po jego śmierci również trafiła do Muzeum Przyrodniczego Dzieduszyckich jako zawiązek Działu Botanicznego.