Józef Ankwicz

Ur.ok.1750 r.zm.9 maja 1794 kasztelan sądecki,poseł ostatniego sejmu I Rzeczypospolitej sejmu grodzieńskiego 1793 r.W wyniku działalności w konfederacji targowickiej stał się symbolem zdrady narodowej.W 1778 roku otrzymał austriacki tytuł hrabiowski,podkomorzy(szambelan)dworu austriackiego od 1775 roku.
Poselstwo w Kopenhadze
Był deputatem z województwa krakowskiego na Trybunał Główny Koronny w 1782 roku.Znany był ze swojej zdolności przemawiania i gorliwej działalności sejmowej(był jednym z obrońców biskupa Kajetana Sołtyka w 1782 r.)w związku z czym po dymisji Adama Wawrzyńca Rzewuskiego,we wrześniu 1790 roku,został mianowany przez króla posłem misji dyplomatycznej Rzeczypospolitej w Danii a pod koniec roku Deputacja Spraw Zagranicznych przyjęła nominację.Przysięgę przyjął Joachim Litawor Chreptowicz.Początkowo Ankwicz starał się o placówkę w Madrycie jednak tam wyjechał popierany przez Ignacego Potockiego Tadeusz Morski.Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego.Poseł Ankwicz stawił się w Kopenhadze 18 marca 1791 roku.Jako przedstawiciel króla przedstawił ministrowi Bernstorffowi Konstytucję 3 maja jako dokument nie skierowany przeciwko jakiemukolwiek państwu.Aktywnie zwalczał skierowaną przeciwko Polsce rosyjską agitację oraz inspirowaną przez nich wpływową„Gazetę Hamburską”.Na początku 1792 roku został odwołany do Warszawy w wyniku decyzji o likwidacji części misji zagranicznych.Była to dla niego porażka zarówno polityczna jak i osobista:odebrano mu możliwość zabiegania o interesy polskie oraz utracił stałe źródło utrzymania(27 tysięcy florenów rocznie) i wpadł w ręce swoich wierzycieli(był hazardzistą i żył ponad stan).Alarmował dwór królewski o zbliżeniu rosyjsko-szwedzkim,wobec którego brak placówki w zaniepokojonej sytuacją Danii jest niezręcznością.Mając poparcie króla wrócił w czerwcu 1792 r.do Kopenhagi i poświęcił się dalszej działalności dyplomatycznej.Przekazywał do Polski informacje i sugestie Duńczyków(nakłaniali do porozumienia z Rosją mimo wojny bez oglądania się na sojusz z Prusami),a także próbował zaciągnąć pożyczkę na zakup broni.Szybki koniec wojny z Rosją i zwycięstwo konfederacji targowickiej zmusiło go do powrotu do Rzeczypospolitej w listopadzie 1792 roku.Jako bankrut pomoc finansową znalazł w ambasadzie rosyjskiej u Jakoba Sieversa.
Po powrocie do Rzeczypospolitej
Z ramienia konfederacji targowickiej mianowany został w 1793 roku członkiem Komisji Edukacyjnej Koronnej.Był członkiem konfederacji grodzieńskiej 1793 roku.Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem.Na posiedzeniu 23 września wobec milczącego oporu izby przeciw wnioskowi o zgodę na nowy zabór pruski,oświadczył,że"milczenie oznacza zgodę".Pod koniec obrad sejmu grodzieńskiego został marszałkiem Rady Nieustającej przy poparciu rosyjskiego ambasadora.W czasie insurekcji kościuszkowskiej na wniosek jakobinów 9 maja został razem z 3 innymi osobami przekazany przez Radę Zastępczą Tymczasową pod jurysdykcję Sądu Kryminalnego,który skazał go na śmierć przez powieszenie,z natychmiastowym wykonaniem kary.Józef Ankwicz uznał słuszność wyroku,pod szubienicą zachowywał się godnie,w odróżnieniu od innych targowiczan.Skazani na śmierć zostali także następujący przywódcy targowicy:biskup Józef Kazimierz Kossakowski,hetman Piotr Ożarowski,hetman Józef Zabiełło.Wyrok wykonano w publicznej egzekucji na ulicach Warszawy.W 1781 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława.W 1784 roku odznaczony Orderem Orła Białego.