Władysław Jung

Władysław Jan Jung(ur.23 czerwca 1870 w Gorlicach,zm.1 stycznia 1940 we Lwowie)pułkownik artylerii Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz generał dywizji Wojska Polskiego.Odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Biografia
Od dziecka kształcił się w szkołach wojskowych w Koszycach.W 1888 r.ukończył Wojskową Wyższą Szkołę Realną w Hranicach na Morawach.Następnie odbył studia na Wydziale Artylerii Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu.Mieszkał w Krakowie,a wakacje spędzał we Lwowie.
Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii
W 1891 r.otrzymał nominację na stopień podporucznika i został oficerem zawodowym armii austriackiej.Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach wojskowych.W 1904 r.został awansowany do stopnia kapitana.W 1908 r.służył w 1 Pułku Armat Polowych w Krakowie,dowodzonym przez podpułkownika Aleksandra Truszkowskiego,późniejszego tytularnego generała dywizji WP.W latach 1914–1915 w stopniu majora brał udział w walkach na froncie rosyjskim.Od 1916 do 1917 r.już jako pułkownik dowodził 24 Pułkiem Armat Polowych na froncie rumuńskim.W 1918 r.był dowódcą brygady artylerii na froncie włoskim i tam w listopadzie dostał się do niewoli.
Służba w Armii Polskiej we Francji
W grudniu 1918 r.wyjechał do Francji i do stycznia 1919 r.poszerzał wiedzę na kursie artylerii w Le Maris.Po jego zakończeniu wstąpił do Armii Polskiej dowodzonej przez gen.Józefa Hallera.W lutym został dowódcą 1 Pułku Artylerii Polowej.2 kwietnia przekazał jednostkę pod dowództwo ppłk.Mikołaja Gomólickiego,a sam objął stanowisko dowódcy I Brygady Artylerii.
Służba w Wojsku Polskim
Od październik 1919 do kwietnia 1920 r.pełnił funkcję dowódcy VII Brygady Artylerii,a także inspektora artylerii 2 Armii.1 maja 1920 został zatwierdzony z dn.1 kwietnia w stopniu generała podporucznika.Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.Od kwietnia 1920 do czerwca 1924 r.był dowódcą 15 Dywizji Piechoty.Pozostając na tym stanowisku,w 1921 r.wszedł w skład Polskiej Misji Wojskowej,a w późniejszym czasie ukończył kurs dla wyższych dowódców.31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych,gen.dyw.Władysława Sikorskiego,awansował go na stopień generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 8.lokatą w korpusie generałów.Od czerwca 1924 do lipca 1926 r.sprawował funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi,a od lipca 1926 do listopada 1928 r.Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku.
Ostatnie lata
Przed II wojną światową mieszkał w Krakowie z żoną,Seweryną z Mochnackich.Agresja Niemiec na Polskę zastała go na wakacjach w Buczaczu,skąd dotarł do Lwowa,zamierzając następnie dostać się do Krakowa,żeby zabezpieczyć dom i majątek.Po kapitulacji Lwowa pozostał w nim do grudnia 1939 r.a następnie podjął nieudaną próbę przekroczenia sowiecko-niemieckiej linii demarkacyjnej.W rejonie Rawy Ruskiej zatrzymali go sowieccy strażnicy.Nie został jednak rozpoznany.Podawał się za emerytowanego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego.Przetrzymywany w szopie,doznał odmrożeń,których skutkiem była gangrena obu stóp.Mimo,że przewieziono go do szpitala we Lwowie,wkrótce zmarł.Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim.
Awanse

• Podporucznik(Leutnant)1891 r.
• Porucznik(Oberleutnant)1894 r.
• Kapitan(Hauptmann II kl.)
• Kapitan(Hauptmann I kl.)1904 r.
• Major
• Podpułkownik(Oberstleutnant)
• Pułkownik(Oberst)
• Generał podporucznik zatwierdzony 1 maja 1920 z dn.1 kwietnia 1920
• Generał brygady 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dn.1 czerwca 1919
• Generał dywizji 31 marca 1924 ze starszeństwem z dn.1 lipca 1923 i 8.lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari(1921 r.)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski(2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych trzykrotnie(po raz 2 i 3 w 1921 r.)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Komandor Legii Honorowej(zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921 r.)