Ludwik Darowski

Ps.„K.Darski”,D-ski,Michał Kowieński,Ludar,Lud.Dar.Michał,Wiesław(ur.11 sierpnia 1881 w Opatowie,zm.15 listopada 1948 w Warszawie)polityk polski,od 1921 do 1924 r.minister pracy i opieki społecznej,wojewoda łódzki i krakowski,wolnomularz.
Życiorys
Ukończył Instytut Handlowy w Moskwie,w latach 1900-1904 pracował w filii Ryskiego Banku Handlowego w Łodzi.Od 1900 r.należał do Polskiej Partii Socjalistycznej.W latach 1904-1907 studiował w Lipsku w Wyższej Szkole Handlowej(Handelshochschule).Publikował na łamach prasy socjalistycznej,m.in.w tygodnikach warszawskich"Głos" i "Prawda";wydawał nielegalne pismo"Towarzysz",organ PPS w Kownie.Przez pewien czas kierował Organizacją Techniczno-Bojową PPS w Łodzi,uczestniczył w VIII(w lutym 1906 r.we Lwowie) i IX(w listopadzie 1906 r.w Wiedniu)Zjeździe partii;na IX rozłamowym zjeździe PPS przeszedł do PPS-Lewicy.W 1907 r.został aresztowany i zesłany w głąb Rosji;pracował w instytucjach gospodarczych w Moskwie i okolicach,nadal współpracując z prasą socjalistyczną("Nowym Życiem" i "Światłem").W latach 1913-1917 był dyrektorem we francuskim Towarzystwie Akcyjnym Fabryk Bawełnianych"Diedowskaja Manufaktura"w Moskwie.Działalność socjalistyczną zastąpił aktywnością w polskiej kolonii w Moskwie;był m.in.prezesem Domu Polskiego w Moskwie(1913-1918),kierownikiem Wydziału Pomocy Polakom-Obco poddanym na centralną Rosję,Syberię,Kaukaz i Daleki Wschód(1915-1917),członkiem prezydium Rady Zjazdów Polskich Organizacji Pomocy Ofiarom Wojny w Piotrogrodzie i Moskwie(1915-1918).W 1917 roku był członkiem Polskiego Klubu Demokratycznego w Moskwie.W 1917 r.został powołany do Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego,w lipcu 1918 r.został delegatem Przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Moskwie i kierownikiem Wydziału Opieki Społecznej przy tym przedstawicielstwie.Do Polski powrócił w 1919 r.Podjął pracę w Ministerstwie Przemysłu i Handlu.Jako dyrektor departamentu przemysłowego uczestniczył w konferencji pokojowej w Rydze w październiku 1920 r.11 maja 1921 został powołany na stanowisko ministra pracy i opieki społecznej.Tekę tę zachował do listopada 1924 r.w 9 kolejnych rządach(z przerwami od września do grudnia 1923 r. i od stycznia do czerwca 1924 r.)Doprowadził do zniesienia kilku dni świątecznych w roku,wprowadził 10-godzinny dzień pracy w hutnictwie na Górnym Śląsku.14 grudnia 1922,po dymisji ministra Antoniego Kamieńskiego,pełnił jeden dzień obowiązki ministra spraw wewnętrznych.15 grudnia 1922 otrzymał misję utworzenia rządu,której jednak nie zrealizował ze względu na śmierć prezydenta Narutowicza w zamachu następnego dnia.Po odejściu z rządu w 1924 r.był posłem w Moskwie,ponownie ministrem pracy i opieki społecznej,zaś w latach 1925-1926 wojewodą łódzkim.Po przewrocie majowym został internowany przez wojska wierne Piłsudskiemu,a wkrótce przeniesiony na stanowisko wojewody krakowskiego.W 1929 r.premier Kazimierz Bartel odwołał go i przeniósł w stan spoczynku.Darowski zajął się wówczas działalnością gospodarczą,był do wybuchu II wojny światowej prezesem zarządu koncernu górniczo-hutniczego"Modrzejów-Hantke".Kierował także pracami nad Encyklopedią Nauk Politycznych wydawaną przez Instytut Społeczny i Szkołę Nauk Politycznych w Warszawie.W latach 1931-1936 stał na czele Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża.Okres okupacji spędził w Warszawie,biorąc udział w tajnym nauczaniu na poziomie średnim i wyższym.Po wojnie pracował jako doradca Centrali Materiałów Budowlanych i dyrektor Delegatury Centrali Żelaza i Stali w Warszawie.Wstąpiwszy ponownie do PPS,działał w Komitecie Dzielnicowym partii na Mokotowie.Był odznaczony m.in.Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski(22 lutego 1924).