Jan Gąsienica Daniel

Ur.19 grudnia 1856,zm. 13 grudnia 1924 przewodnik tatrzański.

Życiorys
O życiu Jana Gąsienicy Daniela wiadomo niewiele.Urodził się w Zakopanem.Od 1904 roku był przewodnikiem tatrzańskim drugiej klasy,a od 1905 roku pierwszej klasy.Prawdopodobnie był alkoholikiem.Jak podaje Michał Jagiełło:„Nie wylewał za kołnierz,często popisywał się przed«panami»śpiewem i tańcem,a bywało,że występował też jeno w przytomności swego konia”.Mimo to był uznawany za jednego z wybitniejszych przewodników swoich czasów,choć Ferdynand Goetel podważał jego kwalifikacje.
Śmierć
Trzynastego grudnia 1924 w trudnych warunkach atmosferycznych Jan Gąsienica Daniel wyruszył z turystą do schroniska w Dolinie Pięciu Stawów Polskich niebezpieczną przy oblodzeniu drogą obok Siklawy(dziś zielony szlak).W pobliżu wodospadu stracił równowagę i spadł z dużej wysokości w łożysko potoku Roztoka,odnosząc śmiertelne rany(między innymi złamał kręgosłup).Umierając,do końca wskazywał podopiecznemu drogę i zdołał go wyprowadzić na bezpieczną trasę do schroniska.
Upamiętnienie
Jan Gąsienica Daniel został pochowany obok Klemensa Bachledy na Nowym Cmentarzu w Zakopanem,ale jego grób nie zachował się.Jego bohaterska śmierć wywołała natomiast duży oddźwięk w społeczeństwie,więc istnieje sporo poświęconych jej tekstów.Nieprzychylny mu Ferdynand Goetel pisał:„Rzucony w burzliwy strumień,przysiadł nieruchomo na jakimś głazie,po pas w wodzie.Od tej chwili zaczyna się wielka karta Daniela.Bo oto odwrócił się i spokojnymi doradami kierował krokami(...)towarzysza”.Jan Kasprowicz uczynił go wkrótce głównym bohaterem wiersza„Przewodnicy”,a Władysław Orkan poświęcił mu wspomnienie„Śmierć Daniela”.Bywa przyrównywany do Klemensa Bachledy.Michał Jagiełło podsumował:„Jego ostatnie chwile opowiedziane przez turystę,którego prowadził,uwzniośliły go i przeniosły do krainy mitu”.