Proces warszawski 1339

Proces kanoniczny przeprowadzony w Warszawie w 1339 r.przed wysłannikami papieża Benedykta XII.Stronami procesu były Korona Królestwa Polskiego i zakon krzyżacki.Proces rozpoczęto 4 lutego 1339 r.w Warszawie,w wyniku zabiegów Kazimierza Wielkiego.Miało to miejsce po odrzuceniu niekorzystnych dla Polski postanowień wyroku wydanego w Wyszehradzie w 1335 r.Pełniący w nim rolę rozjemców władcy Czech i Węgier,przyznali zakonowi jako wieczystą darowiznę(jałmużnę)Pomorze Gdańskie i ziemię chełmińską.Sędziami w procesie warszawskim byli papiescy kolektorzy kamery apostolskiej:Galhard de Carceribus i Piotr Le Puy.Króla Polski reprezentowali prokuratorzy:Bertold z Raciborza,Jarosław Bogoria i Wojciech z Bochni.Strona polska przygotowała pełny akt oskarżenia szczegółowo obrazujący stosunki polsko-krzyżackie,domagając się zwrotu:Pomorza Gdańskiego,ziemi chełmińskiej i michałowskiej oraz Kujaw i ziemi dobrzyńskiej.Ziemia chełmińska miała powrócić do Królestwa Polskiego jako jego dawna część składowa ale również w wyniku utraty przez Zakon praw do jej posiadania w wyniku zbrojnego wystąpienia przeciw Polsce jako swemu dobroczyńcy.Po przesłuchaniu 126 świadków sąd dokonał rozstrzygnięcia sporu,wydając 15 września 1339 r.wyrok,w którym zakonowi krzyżackiemu nakazano zwrot Kujaw i ziemi dobrzyńskiej,Pomorza Gdańskiego oraz ziemi chełmińskiej i michałowskiej.Jednocześnie zasądzono Polsce odszkodowanie w wysokości 194500 grzywien.Całość kosztów procesu miał pokryć zakon.Wyrok ten nie został przyjęty przez Krzyżaków,którzy od początku trwania procesu kwestionowali kompetencje sądu,a po wydaniu wyroku złożyli apelację do kurii awiniońskiej.