Mateusz Lubowidzki

Mateusz Eustachy Michał Lubowidzki(ur.13 września 1789 w Dylewie,zm.17 grudnia 1874 w Drzewicy)wiceprezydent Warszawy,senator Królestwa Kongresowego,dyrektor Wydziału Przemysłu i Handlu w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych,Duchownych i Oświecenia Publicznego,członek Rady Stanu Królestwa Polskiego od 1837 roku.4 listopada 1817 został mianowany przez namiestnika gen.Józefa Zajączka wiceprezydentem Warszawy.Po utworzeniu z inicjatywy Nikołaja Nowosilcowa i Aleksandra Rożnieckiego(nie bez chęci Lubowidzkiego)Biura Centralnego Policji dla Warszawy i Królestwa Polskiego,wszedł do rady tego biura jako szef policji municypalnej.Z powodu pełnienia tej funkcji był znienawidzony szczególnie przez mniej zamożną ludność Warszawy i biedotę żydowską.Pozwalał na tortury w śledztwie,w czym odznaczał się jego zausznik Józef Mateusz Birnbaum.Posądzany był o ciągnięcie zysków z funduszy przeznaczonych na utrzymanie więźniów.Prowadził dom otwarty,co ułatwiało mu pozyskiwanie potrzebnych informacji.Raporty składał bezpośrednio wielkiemu księciu Konstantemu w Belwederze.Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa.W czasie Nocy Listopadowej uprzedził Konstantego o planowanym ataku spiskowców na Belweder,co pozwoliło wielkiemu księciu w porę uciec.Lubowidzki został wówczas raniony przez powstańców.Umieszczony w szpitalu w koszarach ujazdowskich miał być współoskarżony w procesie Birnbauma.1 stycznia 1831 jego brat Józef Lubowidzki uzyskał od nowego gubernatora Warszawy gen.Stanisława Wojczyńskiego pozwolenie na umieszczenie go dla dalszego leczenia w domu,co pozwoliło mu zbiec.Lubowidzki przebywał następnie w Bytomiu i Wrocławiu.Po upadku powstania powrócił do Warszawy.Był członkiem masonerii oraz mówcą loży Astrea i jej reprezentantem w Wielkim Wschodzie Narodowym Polski(1819 r.)