Młodość i wykształcenie
Był najmłodszym z 12 dzieci Jakuba i Jadwigi z Borsów.Nauki pobierał w kolegium jezuickim w Kaliszu,na uniwersytecie w Krakowie oraz w Perugii i w Rzymie.Na uniwersytecie w Perugii uzyskał tytuł doktora obojga praw,a w Rzymie studiował teologię i tamże w 1604 przyjął święcenia kapłańskie.W 1606 został kanonikiem gnieźnieńskim,w 1608 krakowskim,w 1611 kanonikiem warszawskim,rok później włocławskim i w 1619 poznańskim.
Początki kariery
Swoją karierę związał z kancelarią królewską.W 1608 przebywał ponownie w Rzymie i przez pewien czas zdobywał doświadczenie w kurii rzymskiej.Po powrocie do kraju pracował w kancelarii podkanclerzego Wawrzyńca Gembickiego,który w 1609 wyprawił Zadzika do Zygmunta III przebywającego pod Smoleńskiem.W 1612 ponownie brał udział w wyprawie moskiewskiej.
Biskup chełmiński
W 1624,po śmierci Jana Kuczborskiego,otrzymał od króla nominację na biskupstwo chełmińskie,a 2 grudnia 1624 otrzymał prekonizację papieską.Z racji na szczupłe dochody płynące z tego biskupstwa otrzymał równolegle probostwo katedralne płockie i scholasterię łęczycką.Diecezję objął przez pełnomocnika 14 lutego 1625,sakrę biskupią przyjął 13 kwietnia w Warszawie,a 30 kwietnia odbył ingres do katedry w Chełmży.10 kwietnia brał udział w sejmiku Prus Królewskich w Grudziądzu,na którym otrzymał indygenat.Aktywnie zajął się sprawami swojej diecezji w której stale rezydował aż do poł.1627.Wydał nową ordynację dla Chełmna,a w 1627 rozpoczął rozbudowę zamku biskupiego w Lubawie.Po wybuchu wojny ze Szwecją wydał polecenie rozpoczęcia modlitw o pokój.W związku z nominacją kanclerską,w późniejszym okresie rzadko przebywał w diecezji.Na synodzie prowincjalnym w Piotrkowie zastąpił go kanonik Walenty Szczawiński.Po zakończeniu wojny ze Szwecją nakazał powrócić do diecezji wszystkim duchownym,którzy ją opuścili podczas wojny.8 listopada 1630 ustanowił kanonikat doktorski w kapitule katedralnej chełmińskiej.W 1631 erygował w Grudziądzu klasztor benedyktynek.Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa chełmińskiego w 1632 roku.W 1634,podczas pobytu w Toruniu upominał się o prawa katolików zamieszkujących to miasto.
Kanclerz i dyplomata
Podczas wojny polsko-szwedzkiej został na sejmie warszawskim 18 listopada 1627 mianowany podkanclerzym,10 sierpnia 1628 r.kanclerzem wielkim koronnym.Był znakomitym dyplomatą orientującym się tak w polityce zagranicznej,jak i kwestiach polityki wewnętrznej.Był zdecydowanym zwolennikiem zawarcia pokoju ze Szwecją oraz reform skarbowych.Stał na czele delegacji negocjującej rozejm ze Szwecją w 1629.Na sejmie w 1631 domagał się militarnego zabezpieczenia Prus Królewskich.W 1632 brał udział w elekcji Władysława IV oraz w jego koronacji.Jako pełnomocnik królewski negocjował i podpisał w 1634.pokój polanowski z Rosją.Następnie prowadził pertraktacje ze Szwedami zakończone w 1635 r.26-letnim rozejmem w Sztumdorfie.W związku z nominacją na biskupstwo krakowskie 29 listopada 1635 złożył urząd kanclerski.
Biskup krakowski
Nominację królewską na biskupstwo krakowskie otrzymał 26 lutego 1635,a prowizję papieską 17 września 1635.Diecezję objął w posiadanie przez pełnomocnika 30 października 1635,a ingres do katedry wawelskiej odbył się 2 lutego 1636.Uwolniony od zajęć państwowych zajął się działalnością duszpasterską i gospodarczą w diecezji.W Krakowie ufundował i uposażył kościół pw.św.Józefa z klasztorem Bernardynek,gdzie pierwszą przełożoną była siostra biskupa Teresa Zadzikówna.Jako biskup swoimi aktywnymi działaniami i nieprzejednaną postawą doprowadził do wszczęcia procesu,a następnie do wydania wyroku(1638),który likwidował szkolnictwo ariańskie w Rakowie.Zbudował w Kielcach pałac biskupi,należący do najpiękniejszych rezydencji polskich.W katedrze wawelskiej wyremontował kaplicę św.Jana Chrzciciela,w której został pochowany.W 1638 odmówił przyjęcia nominacji na arcybiskupa gnieźnieńskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz