Bitwa Mieszka I z Wichmanem i Wolinianami

Została stoczona 22 września 967 roku na obszarze Pomorza Zachodniego.Dokładne miejsce jej stoczenia nie jest znane(niektórzy podejrzewają okolice grodu Santok).Bitwa ta była ostatnim epizodem walk polskiego księcia z saskim hrabią-awanturnikiem i generalnym starciem między Polanami a plemionami pomorskimi,którego stawką było panowanie nad obszarem na wschód od Odry.Napastnikami byli Wolinianie,których sojusznik i głównodowodzący w tej wyprawie Wichman dwukrotnie w 964 i 965 roku(według starszej literatury w 963 roku)pobił Mieszka I w polu dowodząc siłami Wieletów.Tym razem jednak przewagę zbrojną miał książę gnieźnieński,który zapewnił sobie wcześniej posiłki czeskie w sile dwóch hufców jazdy,czyli około 100 konnych.Wiadomo,że w pierwszej fazie bitwy polskie centrum cofnęło się pod naporem nieprzyjaciela.Niektórzy widzą w tym zamysł taktyczny Mieszka,który miał doprowadzić,wobec uzyskania przez czesko-polską konnicę przewagi na skrzydłach,do okrążenia Wolinian.Powszechniej akceptowana jest jednak hipoteza zakładająca,że decydujący był udany atak jazdy na tyły wojsk Wichmana,po którym nastąpiło kontrnatarcie piechoty w centrum prowadzące do ostatecznego rozbicia i ucieczki Wolinian.Jeszcze inna rekonstrukcja zakłada zwycięstwo piechoty w centrum i kluczową rolę konnych w odcięciu odwrotu Wolinianom.Źródła jednak jednoznacznie wskazują na decydującą rolę udanej szarży konnicy Mieszka,która przechyliła szalę zwycięstwa na stronę Polaków.Po tym sukcesie polsko-czeskich sojuszników w polu nastąpiła długa pogoń za uciekającymi Wieletami.Wichman został doścignięty przez polską piechotę i po krótkiej walce skapitulował.Poprosił jeszcze Mieszka o dostarczenie jego miecza cesarzowi i zaraz po tym zmarł od odniesionych ran.Efektem zwycięstwa gnieźnieńskiego księcia nad Wichmanem było osiągnięcie przez Piastów hegemonii na Pomorzu Zachodnim.