Przesieka Śląska

niezasiedlony do późnego średniowiecza(XV w.) i trudny do przebycia pas gęstych lasów biegnący od Gór Złotych w kierunku południowo-wschodnim do okolic Głuchołaz,następnie wzdłuż górnego biegu Ścinawy i dolnego biegu Nysy Kłodzkiej do Odry,dalej wschodnim brzegiem rzeki Stobrawy,a od jej środkowego biegu na północny wschód w pobliże Byczyny.Początkowo stanowiła granicę plemienną między Ślężanami a Opolanami.W XII wieku stanowiła naturalną granicę pomiędzy należącym do Bolesława Wysokiego Dux Silesiae(Księstwem Śląskim)a należącym do Mieszka Plątonogiego Dux Opoliae(Księstwem Opolskim),który zaczęto nazywać Górnym Śląskiem od XV wieku(pierwsza wzmianka pod tą nazwą w 1478 r.).Przesiekę przez długi czas wykorzystywano jako naturalną przeszkodę militarną,w zamierzeniu miała chronić przed nadchodzącymi z południa najazdami Morawian i Czechów jednak w żaden sposób nie była w stanie powstrzymać wielkiego najazdu husytów z 1420 roku.Trzebienie lasów tworzących przesiekę było zabronione do końca XIII wieku,a ich resztki można zaobserwować do dziś.Według Benno Nietschego przesiekę o szerokości mili wzniósł książę Henryk I Brodaty przeciwko swojemu stryjowi Mieszko I Plątonogiemu ,"w sposób,jaki kiedyś zastosowano przeciw Czechom w okolicy Przełęczy Bardzkiej,gdzie wycięto mnóstwo pni,a następnie pomiędzy stojącymi drzewami ułożono je w rodzaj palisady" .