Zjazd gnieźnieński

inaczej nazywany też synodem gnieźnieńskim.Była to pielgrzymka cesarza Ottona III do grobu św.Wojciecha,a także spotkanie z księciem Polski Bolesławem w ówczesnej stolicy państwa Gnieźnie.

Cele zjazdu

Cesarz przybył do Gniezna,aby pomodlić się przy grobie pierwszego polskiego męczennika św.Wojciecha,który zginął trzy lata wcześniej z rąk pogańskich Prusów.Otton III spotkał się również w Gnieźnie z księciem Bolesławem ówczesnym władcą Polski.Celem tego spotkania było pozyskanie przez cesarza przychylności i poparcia księcia do utworzenia zachodniego cesarstwa uniwersalistycznego,na które miały złożyć się prowincje(każda z królem,podlegającym cesarzowi)Galia,Italia,Germania,Słowiańszczyzna.

Przebieg i skutki zjazdu

Zjazd odbył się między 7 a 15 marca 1000 roku w Gnieźnie.Do grobu św.Wojciecha przybył cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Otton III,zwany też Ottonem Rudym.Po modlitwie w katedrze spotkał się z księciem Bolesławem.Podczas zjazdu Otton nałożył na jego głowę diadem i wręczył kopię włóczni św.Maurycego.W zamian cesarz otrzymał od księcia część relikwii św.Wojciecha.Bolesław przychylił się do planów cesarza o Wielkim Cesarstwie.Najdonioślejszym efektem zjazdu było utworzenie metropolii gnieźnieńskiej pierwszej metropolii kościelnej w Polsce podległej wyłącznie papieżowi,na czele której postawiono brata św.Wojciecha Radzima Gaudentego.Wraz z powstaniem nowej metropolii utworzono podległe Gnieznu nowe biskupstwa-sufraganie w Krakowie z biskupem Popponem,w Kołobrzegu z biskupem Reinbernem,Wrocławiu z biskupem Janem.Biskupstwo w Poznaniu pozostało poza metropolią gnieźnieńską aż do śmierci biskupa Ungera.Zjazd z pewnością przyczynił się do umocnienia pozycji Bolesława wobec władców państw sąsiadujących z Polską.Tradycję synodu gnieźnieńskiego(w jego wymiarze kościelnym i europejskim)obecnie podtrzymuje Fundacja św.Wojciecha,która organizuje od 1997 roku kolejne zjazdy gnieźnieńskie.
O przyjęciu Ottona III przez Bolesława Chrobrego napisał w swej kronice z początku XI w.niemiecki biskup Thietmar:

Trudno uwierzyć i opowiedzieć,z jaką wspaniałością przyjmował wówczas Bolesław cesarza i jak prowadził go przez swój kraj aż do Gniezna.Gdy Otto ujrzał daleka upragniony gród,zbliżył się doń boso ze słowami modlitwy na ustach.Tamtejszy biskup Unger[biskup poznański]przyjął go z wielkim szacunkiem i wprowadził do kościoła,gdzie cesarz zalany łzami,prosił świętego męczennika o wstawiennictwo,by mógł dostąpić łaski Chrystusowej.Następnie otworzył zaraz arcybiskupstwo.Arcybiskupstwo to powierzył bratu wspomnianego męczennika Radzimowi[...].Po załatwieniu tych wszystkich spraw cesarz otrzymał od księcia Bolesława wspaniale dary i wśród nich,co największą sprawiło mu przyjemność,trzystu opancerzonych żołnierzy.Kiedy odjeżdżał,Bolesław odprowadził go z doborowym pocztem aż do Magdeburga,gdzie obchodzili uroczyście niedzielę palmową[24 marca].

To wydarzenie opisał również w swej kronice Anonim tzw.Gall:

Bolesław przyjął go tak zaszczytnie i okazale,jak wypadało przyjąć króla,cesarza rzymskiego i dostojnego gościa.Albowiem na przybycie cesarza przygotował przedziwne wprost cuda;najpierw hufce,przeróżne rycerstwa,następnie dostojników rozstawił jak chóry,na obszernej równinie,a poszczególne,z osobna stojące hufce wyróżniała odmienna barwa strojów.A nie była to tania pstrokacizna,byle jakich ozdób,lecz najkosztowniejsze rzeczy,jakie można znaleźć gdziekolwiek na świecie[...].Zważywszy jego chwałę,potęgę i bogactwo cesarz rzymski zawołał w podziwie:Na koronę mego cesarstwa,to co widzę większe jest niż wieść głosiła[...].A zdjąwszy z głowy swej diadem cesarski,włożył go na głowę Bolesława na zadatek przemierza i przyjaźni[...] i za chorągiew tryumfalną dał mu w darze gwoźdź z krzyża Pańskiego wraz z włócznią św.Maurycego,w zamian za co Bolesław ofiarował mu ramię św.Wojciecha.I tak wielką owego dnia złączyli się przyjaźnią,że cesarz mianował go bratem i współpracownikiem cesarstwa i nazwał go przyjacielem i sprzymierzeńcem narodu rzymskiego.