sobota, 29 października 2016

Józef Baryła

Ur.21 listopada 1924 w Zawierciu generał broni Wojska Polskiego,doktor nauk humanistycznych(1964 r.)szef Głównego Zarządu Politycznego WP(1980–1986),wiceminister obrony narodowej,członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodoweg (1981–1983),działacz partyjny i państwowy,członek Komitetu Centralnego PZPR(1980–1981 i 1985–1990),sekretarz KC PZPR(1985–1988),członek Biura Politycznego KC PZPR(1986–1988),członek Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD(1985–1990),ambasador PRL i RP w Syrii i Jordanii(1988–1990),poseł na Sejm PRL IX kadencji(1985–1989).

Życiorys
W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik w Hucie Szkła w Zawierciu.Do ludowego Wojska Polskiego wstąpił ochotniczo w maju 1945 r.Został wcielony do 21 Zapasowego Pułku Artylerii Lekkiej.W latach 1945–1947 brał czynny udział w walkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii.Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu(25 maja 1947).Na początku swej kariery wojskowej służył w artylerii.Od 1947 r.był dowódcą plutonu w 23 Pułku Artylerii Lekkiej w Bielsku-Białej(pułk ten wchodził w skład 6 Dywizji Piechoty w Krakowie).W 1949 r.przeszedł do aparatu partyjno-politycznego wojska.Początkowo był kierownikiem sekcji polityczno-wychowawczej w 40 Pułku Artylerii Lekkiej w Jarosławiu(pułk ten znajdował się w strukturach 9 Dywizji Piechoty w Rzeszowie).W 1949 r.przeszedł na stanowisko inspektora Zarządu Politycznego Dowództwa Okręgu Wojskowego nr V w Krakowie.Od 1950 r.studiował w Wojskowej Akademii Politycznej im.Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie,którą ukończył z pierwszą lokatą w 1953 r.(w 1956 r.uzyskał stopień magistra pedagogiki).W latach 1953–1955 był zastępcą komendanta do spraw politycznych Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile.W latach 1955–1960 zastępca ds.politycznych dowódcy 8 Dywizji Artylerii Przełamania w Bemowie Piskim.W latach 1960–1968 zastępca szefa Zarządu Propagandy i Agitacji Głównego Zarządu Politycznego WP.W 1964 r.studiując zaocznie,obronił pracę doktorską w Wojskowej Akademii Politycznej im.Feliksa Dzierżyńskiego.W kolejnych latach ukończył kurs Operacyjno-Strategiczny Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie(1973 r.)oraz Centralny Kurs Kadry Kierowniczej przy KC PZPR(1977 r.)W latach 1968–1969 szef Zarządu Propagandy i Agitacji GZP WP.Od 11 stycznia 1969 do 7 lipca 1972 był zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds.politycznych.Będąc na tym stanowisku,6 października 1970 został awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała brygady.Nominację wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL marszałek Polski Marian Spychalski.W lipcu 1972 r.objął stanowisko I zastępcy szefa GZP WP(gen.Włodzimierza Sawczuka)1 października 1974 awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała dywizji.Nominację wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof.Henryk Jabłoński.7 maja 1980 mianowany(w miejsce odwołanego gen.Włodzimierza Sawczuka)szefem Głównego Zarządu Politycznego WP,a 11 października 1980 wiceministrem obrony narodowej.W latach 1981–1983 był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.24 września 1983 awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała broni.Nominacje wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof.Henryk Jabłoński.Odpowiadał za propagandę wojskową w okresie stanu wojennego(1981–1983).Jako szef Głównego Zarządu Politycznego ustalał kierunki pracy partyjno-politycznej w siłach zbrojnych,wydawał zarządzenia,wytyczne i instrukcje normujące działalność instancji i organizacji partyjnych w wojsku.Jego zastępcami i bliskimi współpracownikami byli generałowie:Henryk Koczara,Tadeusz Szaciło,Albin Żyto,Władysław Honkisz i Mieczysław Włoarski.Równolegle z karierą wojskową piastował szereg funkcji partyjnych:członek PPR od 1946 r.PZPR od 1948 r. Wielokrotnie był członkiem instancji partyjnych na różnych szczeblach.W latach 1956–1958 członek egzekutywy PZPR w Piszu.W 1960 r.był członkiem egzekutywy PZPR w Giżycku.W 1969 r.został członkiem plenum Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Bydgoszczy.Od VI Zjazdu PZPR(1971 r.)wchodził w skład centralnych władz partyjnych:w latach 1971–1975 członek Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR,w latach 1975–1980 zastępca członka KC PZPR,w latach 1980–1981 członek KC PZPR.Na IX Nadzwyczajnym Zjeździe PZPR(lipiec 1981 r.)nie został wybrany w skład Komitetu Centralnego PZPR.16 lipca 1982 na wniosek I sekretarza KC PZPR gen.armii Wojciecha Jaruzelskiego dokooptowany w skład Komitetu Centralnego został ponownie zastępcą członka KC PZPR,od 14 maja 1985 ponownie członkiem KC PZPR.Podczas Krajowej Konferencji Delegatów PZPR w dniach 16-18 marca 1983 roku brał udział w pracach Komisji Wniosków i Rezolucji.21 grudnia 1985 wybrany na sekretarza KC PZPR.W związku z tym faktem 4 stycznia 1986 został urlopowany z wojska i przestał być szefem GZP WP.Od tego momentu wchodził w skład ścisłych władz partyjnych.Jako sekretarz KC nadzorował pion organizacyjny KC oraz MON i MSW.W latach 1985–1986 przewodniczący Komisji Prawa i Praworządności KC PZPR.Na X Zjeździe PZPR(3 lipca 1986)wybrany na członka Biura Politycznego KC PZPR.Od lipca 1986 do marca 1989 r.przewodniczący Komisji ds.Wewnątrzpartyjnych oraz Działalności Partii w Organach Przedstawicielskich i Administracji Państwowej KC PZPR oraz przewodniczący Rady Redakcyjnej"Życia Partii".Stał także na czele Zespołu Komitetu Obrony Kraju ds.Patriotyczno-Obronnego Wychowania Społeczeństwa ze Szczególnym Uwzględnieniem Młodzieży.Ponadto w latach 1985–1989 był posłem na Sejm PRL IX kadencji z okręgu Bydgoszcz,członkiem Prezydium Klubu Poselskiego PZPR oraz członkiem Sejmowej Komisji Edukacji Narodowej.Był długoletnim zastępcą przewodniczącego,a w latach 1984–1989 przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego kwartalnika"Wojskowego Przeglądu Historycznego".W latach 1985–1990 członek Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD.W latach 1983–1989 członek Prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.14 czerwca 1988 odwołany z funkcji sekretarza KC PZPR.W dniach 20–21 grudnia 1988,na I części X Plenum KC PZPR,gen.Wojciech Jaruzelski przeprowadził głęboką rekonstrukcję kierownictwa PZPR.Z Biura Politycznego KC odeszło sześciu z piętnastu członków:Józef Baryła oraz Jan Główczyk,Tadeusz Porębski,Zbigniew Messner,Zygmunt Murański i Zofia Stępień(po ich odejściu awansowali w strukturach PZPR m.in.Stanisław Ciosek,Leszek Miller i Zygmunt Czarzasty),co umożliwiło podczas II części tego Plenum,która odbyła się w styczniu 1989 r.podjęcie decyzji o rozpoczęciu rozmów z"Solidarnością",które zakończyły się likwidacją PZPR-owskiego systemu władzy w PRL.W 1982 r.znalazł się w grupie wojskowych działaczy partyjnych wyróżnionych przez Sekretariat KC PZPR medalem 100-lecia Polskiego Ruchu Robotniczego.28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR-PPS powstania PZPR,któremu przewodniczył I sekretarz KC PZPR.Od 17 listopada 1988 do 30 września 1990 Józef Baryła pełnił funkcję ambasadora PRL i RP w Syrii,a od 15 grudnia 1988 do 30 września 1990 także w Haszemidzkim Królestwie Jordanii.Listy uwierzytelniające w Syrii złożył 26 stycznia 1989,a w Jordanii 8 czerwca 1989.Po powrocie do kraju we wrześniu 1990 roku przebywał w dyspozycji MON.Od 3 lipca 1991 w stanie spoczynku.Pożegnany przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka.Jest członkiem Klubu Generałów Wojska Polskiego.
Publikacje
Książki i opracowania
  • Charakter stosunków międzyludzkich i ich społeczne uwarunkowanie w armiach kapitalistycznych i socjalistycznych,Wydawnictwo MON,Warszawa 1966 r.materiały nr 5 do szkolenia politycznego
  • Charakterystyka współczesnej cywilizacji i kierunki jej rozwoju,Materiały do Szkolenia Politycznego Generałów i Oficerów,Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej,Warszawa 1967 r.
  • W marksizmie-leninizmie Nasza siła,Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej,Warszawa 1984 r.
  • Zainteresowania kadry oficerskiej w świetle współczesnej cywilizacji,Warszawa 1965 r.
  • Zawsze tam skąd Ojczyzny wołanie dobiega,Biblioteczka Wojska Ludowego,Warszawa 1983 r.
Artykuły
  • Bieżące i perspektywiczne kierunki pracy ideowo-wychowawczej(w)Wojsko Ludowe,1983 r.nr 1
  • Budżet wolnego czasu kadry oficerskiej tzw.leśnego garnizonu i sposób jego spożytkowania(w)Zeszyty Naukowe WAP,1961 r.nr 5
  • Być członkiem partii znaczy być w centrum życia(w)Wojsko Ludowe,1984 r.nr 5(408)
  • Czas ocalenia,czas odrodzenia(w)Żołnierz Wolności 1982 r.nr 193
  • Czas porozumienia,czas walki(w)Żołnierz Wolności 1983 r.nr 33
  • Czas nadziei,czas tworzenia(w)Żołnierz Wolności 1983 r.nr 200
  • Jubileusz znaczony walką,pracą i służbą/w/Wojsko Ludowe,1984 r.nr 8(411),ss.11–15
  • Linia skuteczności i konsekwencji(w)Nowe Drogi 1987 r.nr 2,ss.18–28
  • Literatura w służbie obronności kraju(w)F.Kulej,J.Lewicki Wojsko w literaturze,Wydawnictwo MON,Warszawa 1984 r.ss.224–232
  • Partia w wojsku zawsze na wysokości zadania(w)Wojsko Ludowe,1985 r.nr 5
  • Polska myśl niepodległościowa i rewolucyjna 1794–1918(w)Wojskowy Przegląd Historyczny 1988 r.nr 3,ss.3–16
  • Socjalizmu będziemy bronić tak jak niepodległości/w/Wojsko Ludowe,1981 r.nr 8
  • Sprawie partii i narodu żołnierze oddani są całym sercem/w/Wojsko Ludowe,1981 r.nr 1
  • Wciąż lepiej służyć socjalistycznej ojczyźnie(w)Wojsko Ludowe 1976 r.nr 8 ss.4–13
  • Wyższa jakość działalności kulturalnej ważnym zadaniem ZSM w Siłach Zbrojnych PRL(w)Kultura i oświata w WP,1977 r.nr 1,ss.8–15
  • Znaczenie historii w patriotycznym wychowaniu młodzieży(w)Wojskowy Przegląd Historyczny,1983 r.nr 2–3,s.12
  • Związki i zależności między polityką a wychowaniem(w)Z.Misztal,Rada Ministerstwa Obrony Narodowej do Spraw Nauk Społecznych,Polskie Towarzystwo Nauk Politycznych,Wojskowa Akademia Polityczna im.Feliksa Dzierżyńskiego,Polityka i Wychowanie,Wydawnictwo MON,Warszawa 1986 r.s.7
Odznaczenia
Autor: o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)