Bronisław Baczko

Ur.13 czerwca 1924 w Warszawie,zm.29 sierpnia 2016 polski filozof,historyk myśli społecznej,współzałożyciel warszawskiej szkoły historyków idei,wybitny wykładowca związany z Uniwersytetem Warszawskim(1952–1968),Instytutem Filozofii i Socjologii PAN,Université de Clermont-Ferrand(1969–1973)a od 1973 r.z Uniwersytetem Genewskim.Doktor honoris causa Université de Tours i Université de Strasbourg II.

Życiorys
Dzieciństwo spędził w Warszawie.W wieku 15 lat wyjechał do Lwowa.Wrócił do Polski jako oficer  Ludowego Wojska Polskiego.Uchwałą Prezydium KRN z 9 stycznia 1947 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.W październiku 1950 roku Główny Zarząd Polityczny Wojska Polskiego skierował go na studia do Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych.Od 1952 roku zatrudniony na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego.Początkowo zaangażowany w rozwój myśli marksistowskiej i w walkę ze szkołą lwowsko-warszawską(napisał m.in.pamflet O poglądach filozoficznych i społeczno-politycznych Tadeusza Kotarbińskiego,TKKN,Warszawa 1951 r.)stopniowo przechodził na pozycje rewizjonistyczne.Wychowawca wielu pokoleń polskich filozofów i socjologów m.in.Jana Garewicza,Marka J.Siemka,Zbigniewa Kuderowicza,Adama Sikory,Jerzego Szackiego,Jerzego Ładyki.Opublikował studium Rousseau:samotność i wspólnota(1964 r.)w którym wystąpił jako historyk idei,rysujący szerokie,socjologiczne tło dla indywidualnej historii Jana Jakuba.W zbiorze artykułów Człowiek i światopoglądy(1965 r.)zajmował się zarówno zagadnieniami takimi,jak spór Hegla i Rousseau,jak i polską myślą filozoficzną oraz egzystencjalizmem.W 1968 r.w trakcie wydarzeń marcowych 1968 r.został usunięty z Instytutu Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego i zmuszony do emigracji.Od 1974 r.związany był z Uniwersytetem Genewskim.Zajmował się przede wszystkim historią rewolucji francuskiej,utopiami i wyobrażeniami zbiorowymi.Jego książka"Hiob,mój przyjaciel"była nominowana do Nagrody Literackiej Nike 2002.Laureat prestiżowej nagrody im.Eugenia Balzana za badania nad oświeceniem.Z polskich historyków tę nagrodę,zwaną włosko-szwajcarskim Noblem,wcześniej otrzymał jedynie Andrzej Walicki.
Nagrody i wyróżnienia

• Doktor honoris causa Université de Tours(1999 r.) i Université de Strasbourg II(1981 r.)
• Laureat nagrody imienia Eugenia Balzana(2011 r.)
• Laureat nagrody imienia księdza Józefa Tischnera(2002 r.)
• Nominowany do Nagrody Literackiej Nike(2002 r.)
• Laureat nagrody Biguet(1990 r.)

Najważniejsze prace

• O poglądach filozoficznych i społeczno-politycznych Tadeusza Kotarbińskiego,Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR Katedra Materializmu Dialektycznego i Historycznego Książka i Wiedza,Warszawa 1951 r.
• Filozofia francuskiego oświecenia,wybór,tłum.wstęp i przypisy:Bronisław Baczko,wyd.PWN,Warszawa 1961 r.
• Rousseau:samotność i wspólnota,wyd.PWN,Warszawa 1964 r.
• Filozofia i socjologia XX wieku,t.1–2,Bronisław Baczko(red.)Wiedza Powszechna,Warszawa 1965 r.
• Człowiek i światopoglądy,wyd.PWN,Warszawa 1965 r.
• Filozofia polska,Bronisław Baczko(red.)Wiedza Powszechna,Warszawa 1967 r.
• Wyobrażenia społeczne:szkice o nadziei i pamięci zbiorowej,przeł.z franc.Małgorzata Kowalska,wyd.PWN,Warszawa 1994 r.
• Hiob,mój przyjaciel:obietnice szczęścia i nieuchronność zła(1997 r.)przeł.z franc.Jerzy Niecikowski i Małgorzata Kowalska,wyd.PWN,Warszawa 2001 r.
• Jak wyjść z Terroru:Termidor a Rewolucja,przeł.z franc.Wiktor Dłuski,wydawca Słowo/Obraz Terytoria,Gdańsk 2005 r.