Czesław Kupisiewicz

Czesław Eugeniusz Kupisiewicz(ur.13 lipca 1924 w Sosnowcu,zm.5 listopada 2015)polski humanista,specjalista w dziedzinie pedagogiki,profesor nauk humanistycznych,nauczyciel akademicki,prorektor Uniwersytetu Warszawskiego i dziekan Wydziału Psychologii i Pedagogiki tej uczelni,członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.Obszar jego zainteresowań obejmował dydaktykę ogólną,historię wychowania i myśli pedagogicznej,a także pedagogikę ogólną i porównawczą.Jest autorem jednego z najpopularniejszych w Polsce podręczników do dydaktyki.

Edukacja i praca zawodowa
Uczęszczał do Gimnazjum im.Stanisława Staszica.Szkoły tej jednak nie ukończył,ze względu na wybuch wojny.Studia wyższe odbył w Uniwersytecie Warszawskim,gdzie w 1951 r.uzyskał tytuł magistra pedagogiki.Z tą uczelnią związana była również większość jego życia zawodowego.Od 1952 r.należał do PZPR.Na UW obronił doktorat w 1959 r.a w 1969 r.uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych.W latach 1965-1969 był wicedyrektorem ds.badań resortowego Instytutu Badań Pedagogicznych.W 1969 r.został prorektorem Uniwersytetu Warszawskiego.Funkcję tę pełnił przez dwa lata.W latach 1970–73 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego w Komisji Ekspertów do Opracowania Raportu o Stanie Oświaty w PRL.Od roku 1973 przez sześć lat pełnił funkcję dziekana Wydziału Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego.W 1976 r.został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk,a w 1986 r.jej członkiem rzeczywistym.Od 1978 r.przez sześć lat był redaktorem naczelnym„Rocznika Pedagogicznego”,a przez kolejnych siedem lat redaktorem naczelnym„Kwartalnika Pedagogicznego”(do 1991 r.)W 1994 r.został emerytowanym profesorem UW,kontynuując działalność naukową.W latach 1990-2007 był członkiem Komitetu Prognoz„Polska 2000 Plus”przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk,a w latach 1998-2000 przewodniczącym Rady Naukowej Stowarzyszenia Oświatowców Polskich.W czasie swojej pracy na uczelni wypromował 26 doktorów nauk humanistycznych.Oprócz funkcji kierowniczych na Uniwersytecie Warszawskim i w instytucjach związanych z nauką był członkiem wielu organizacji naukowych i dydaktycznych.Był między innymi członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Nauk o Wychowaniu IAES,Centralnej Komisji ds.Stopni i Tytułów oraz ekspertem UNESCO do spraw szkolnictwa wyższego.
Publikacje i dorobek naukowy
Był autorem licznych publikacji z zakresu dydaktyki i pedagogiki.Do najważniejszych należy 27 publikacji zwartych,z których 7 przetłumaczono na inne języki.Był redaktorem naukowych 10 dzieł zbiorowych.Najistotniejsze pozycje jego dorobku naukowego to:osiemnastokrotnie wydawane Podstawy dydaktyki(1978 r.)pięciokrotnie wydawane Nauczanie programowane(1964 r.)W 2012 r.ukazała się Dydaktyka.Podręcznik akademicki.Oprócz tego w jego dorobku znajdują się m.in.Niepowodzenia dydaktyczne.Przyczyny i niektóre środki zaradcze(1966 r.)Paradygmaty i wizje reform oświatowych(1985 r.)Szkolnictwo w procesie przebudowy(1996 r.)Dydaktyka ogólna(2000 r.)Szkoła w XX wieku(2006 r.)Szkice z dziejów dydaktyki(2010 r.) i inne.
Nagrody i odznaczenia
Za działalność naukową,dydaktyczną i organizacyjną był wielokrotnie nagradzany,między innymi nagrodami Ministra Nauki(pięciokrotnie nagrodą I stopnia) i rektora Uniwersytetu Warszawskiego.Otrzymał również odznaczenia państwowe,w 1953 r.Srebrny Krzyż Zasługi,w 1963 r.Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,a w 1979 r.Krzyż Komandorski tego orderu.W 1983 r.wyróżniony odznaką Odznaka Zasłużony Nauczyciel PRL(1983 r.)Otrzymał także medal Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy przyznany w 2005 r.„Za wybitne osiągnięcia naukowe” i w tym samym roku uhonorowany przez Ministerstwo Oświaty i Wychowania oraz„Głos Nauczycielski”tytułem„Nauczyciela nauczycieli”.W maju 2013 roku otrzymał wyróżnienie w postaci doktoratu honoris causa nadanego przez Akademię Pedagogiki Specjalnej im.Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.
Miejsce pochówku
13 listopada 2015 został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie(Wólka Węglowa).