Jan Paweł Gawlik

Ur.3 maja 1924 we Lwowie polski eseista,teatrolog,krytyk teatralny,publicysta,dramaturg.
Życiorys
Pochodzi ze Lwowa.Podczas wojny żołnierz Okręgu Lwowskiego Armii Krajowej.W 1946 r.zamieszkał w Krakowie.Ukończył studia na Akademii Handlowej w Krakowie oraz Szkołę Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ i Studium Dziennikarskie UJ.Pracował jako asystent w Katedrze Ekonomii Akademii Handlowej prowadzonej przez Feliksa Młynarskiego.Następnie był pracownikiem Muzeum Narodowego w Krakowie,Wydawnictwa Literackiego i redakcji Życia Literackiego.W latach 50 współpracował z redakcją Tygodnika Powszechnego.Wraz z Leopoldem Tyrmandem,Zbigniewem Herbertem,Tadeuszem Chrzanowskim należał do założonej przez Stefana Kisielewskiego grupy dyskusyjnej Partia Wariatów Liberałów.W latach 1968-1970 kierownik literacki Teatru Rozmaitości w Krakowie.W 1970 r.objął stanowisko dyrektora naczelnego i kierownika artystycznego Starego Teatru im.Heleny Modrzejewskiej w Krakowie zastępując na tej funkcji Zygmunta Hübnera,który w 1969 r.zrezygnował protestując przeciw ingerencjom cenzury w działalność teatru.Kontynuował linię artystyczną poprzedniej dyrekcji,dbając o utrzymanie wysokiego poziomu repertuaru i inscenizacji.Za jego dyrekcji przedstawienia w Starym Teatrze reżyserowali m.in.Konrad Swinarski,Andrzej Wajda,Jerzy Jarocki,Jerzy Grzegorzewski,Krystian Lupa oraz Krzysztof Kieślowski,Agnieszka Holland i Krzysztof Zanussi.W 1974 r.wraz Jerzym Jarockim,Konradem Swinarskim i Andrzejem Wajdą nagrodzony„za nowatorską działalność teatralną,która wzbudziła szeroki oddźwięk społeczny”prestiżowym wyróżnieniem Drożdże,przyznawanym przez tygodnik„Polityka”.W 1980 r.w następstwie porozumień sierpniowych w Starym Teatrze działalność rozpoczął NSZZ„Solidarność”,który pod przewodnictwem Jerzego Stuhra reprezentował zespół artystyczny w sporze z dyrekcją i ostatecznie doprowadził do dymisji Gawlika i zastąpienia go popieranym przez artystów teatru kompozytorem Stanisławem Radwanem.W międzyczasie,w 1977 r.objął on kierownictwo Teatru Telewizji,które sprawował do 1982 r.W latach 1983-1985 był jednocześnie dyrektorem Teatru Dramatycznego i Teatru Rzeczypospolitej w Warszawie.W 1985 r.powrócił do Krakowa by objąć po Mikołaju Grabowskim stanowisko dyrektora Teatru im.Słowackiego,które zajmował do przejścia na emeryturę w 1989 r.Autor wielu publikacji na temat teatru i dramatów teatralnych,m.in.monografii o kabarecie Jama Michalika pt.Powrót do Jamy(1961 r.)tomu szkiców Twarze teatru(1963 r.)sztuk:Pokusa(1965 r.)oraz:Egzamin,Tor,Wybór,Portret,Procedura,wydanych w tomie Propozycje(1969 r.)W 1989 r.odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.Laureat Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury(za 1977 r.)